Κοιτάζοντας μια φωτογραφία του 1974...

Κοιτάζω αυτή την φωτογραφία, που τράβηξε η καλή μου φίλη Νίκη Τυπάλδου (RIP), στην μεγάλη γιορτή που έγινε στο Πολυτεχνείο, το 1974, μετά την πτώση της χούντας.

Το μικρόφωνο κρατά, ο Νίκος Ξυλούρης.

Πλάι του, τραγουδά ο Αντώνης Καλογιάννης, και η Μαρία Φαραντούρη.

Πίσω, με τον μαύρο μπερέ, ο Πέτρος Πανδής, και πιο πίσω, με αφάνα μαλλί, ο Κώστας Λαλιώτης.

Τραγουδούν το «Μαλλιά σγουρά» και μοιάζουν τόσο, δίκαιοι, τόσο όμορφοι, τόσο δυνατοί.

Τέτοια τραγούδια, πλημμύριζαν τότε την Ελλάδα, και όλοι πιστεύαμε πως έρχονται καλύτερες μέρες.

Όμως...

 καθώς τα χρόνια περνούσαν, ένα ξεχασμένο πηγάδι, κατάπινε τους αγώνες, και κάποια τζιμάνια, γίνονταν καρεκλοκένταυροι με «δημοκρατικό» τρόπο. Ταυτόχρονα, γίνονταν γίγαντες, οι ολιγάρχες. 

Τα χρόνια κυλούσαν.

Κάποτε, μετά το 1993, συνάντησα τον Γιάννη τον Τσίου... είχε βγάλει πιατάκι, στην Ομόνοια, και τραγουδούσε...

Έχω κλάψει για πολλές βαλίτσες έχω κλάψει

που φύγανε με την Λουφτχάνσα πρωί πρωί

Θυμάμαι καλά, πως το τραγούδι του, τέλειωνε...

Για να πιεις γάλα στην Ελλάδα

πρέπει να έχεις γκόμενα την αγελάδα

Τον χειροκρότησα.

-Σ άρεσε; με ρώτησε

Εγώ, αντί για απάντηση, του φίλησα το χέρι.

Σήμερα, τα θυμάμαι όλα αυτά και σκέφτομαι, αν ποτέ θα βρεθούν οι χαμένες βαλίτσες.