Δανάη Νικολαΐδη Κωτσάκη – Καταστροφή Δημιουργία

Το κορίτσι, «γεννιόταν» αργά, από μία μεταλλική σφαίρα, που θύμιζε το Death Star, εκείνο το φανταστικό υπερόπλο, στην ταινία Star Wars.   

Ήταν η Δανάη, ντυμένη με ολόσωμο κόκκινο κολάν, που κάλυπτε ακόμη και το κεφάλι.

Βγήκε από την σκοτεινή τρύπα, σαν ένα ον που μόλις είχε γεννηθεί και προσπαθούσε να ζήσει. Στο  Star Wars, από εκείνη την τρύπα, δεν έβγαινε η ζωή, αλλά μια τρομερή αχτίδα θανάτου.

Η performance που παρακολουθούσα, συνέβαινε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών (29 Ιουνίου 2016) και αποτελούσε μέρος της πτυχιακής εργασίας της Δανάης  Νικολαΐδη Κωτσάκη.

Μια σπουδαία παράσταση, που για μένα, είχε το μήνυμα: Δεν υπάρχει Καταστροφή χωρίς Δημιουργία, και το αντίστροφο.

Τελικά, η Δανάη, ήρθε στον κόσμο, σε εμβρυακή στάση, με απροσδιόριστη διάθεση, πότε φαινόταν να χαϊδεύει την σφαίρα, και πότε να την απομακρύνει με βία.

  

Με  τις κινήσεις της, μου θύμιζε το σύμβολο του Γιν-Γιανγκ, που δείχνει τους δύο αντίθετους και συμπληρωματικούς πόλους της φύσης.

Μέσα στο άσπρο, υπάρχει το μαύρο, και μέσα στο μαύρο, το άσπρο.

Έτσι και εδώ: Μέσα στην σκοτεινή και ψυχρή σφαίρα, υπήρχε το κόκκινο της ζωής, που ήθελε να βγει, και μέσα σε αυτό, φαινόταν να υπάρχει μια διάθεση για καταστροφή πάλι.

Ήθελα πολύ να συναντήσω, να δω καταπρόσωπο, αυτό το κορίτσι.

Την βρήκα, μετά την παράσταση, σε ένα διάδρομο της Σχολής.

Καθόταν μόνη και κάπνιζε.

-Είσαι καταστροφή ή δημιουργία; την ρώτησα.

Απλώς χαμογέλασε.

Καθώς την φωτογράφιζα, σαν να άκουσα από κάπου τον ψίθυρο: οι δύο μορφές, στην πραγματικότητα, είναι μία Ουσία.

Η παράσταση της Δανάης  Νικολαΐδη Κωτσάκη, έγινε στις 29, 30 Ιουνίου και 1η Ιουλίου 2016, στην αίθουσα Νίκος Κεσσανλής, ΑΣΚΤ της Αθήνας. 

Όλες οι φωτογραφίες, Μανώλης Νταλούκας.