Ματωμένα Ρόδα – Ο δεύτερος δίσκος «Γράφοντας το Τέλος»

Τα Ματωμένα Ρόδα, παρέδωσαν τον δεύτερο δίσκο τους, υπερβάλλοντας στην δόση του μαύρου. Σε όλα τα τραγούδια, υπάρχει ένα φέρετρο, ένα νοσοκομείο, ένας θάνατος, μία εγκατάλειψη, ένας χαμός. Βεβαίως και η Τέχνη, είναι η ανεμπόδιστη έκφραση, και ο καλλιτέχνης, γράφει αυτό που αισθάνεται, σαν σε ημερολόγιο... όμως θα πρέπει να βλέπει προσεκτικά το αποτέλεσμα, και να  το αντιλαμβάνεται, όταν, το πολύ μαύρο, κάνει το ημερολόγιο, μοιρολόι.

Δεν λέω πως τα τραγούδια, δεν είναι καλά, το αντίθετο. 

Τα Ματωμένα Ρόδα, είναι εξαιρετικοί μουσικοί, και τα τραγούδια τους, καλλιτεχνικές καταγραφές που σπανίζουν. Όμως, ως σύνολο, το έργο «Γράφοντας το Τέλος» , δεν έχει σημεία αποφόρτισης, και σφίγγει τόσο τον ακροατή, που του δημιουργεί την διάθεση να το αποφύγει.

Ακόμη και οι Rolling Stones, αν, σε εκείνο τον εκπληκτικό δίσκο Aftermath, μας έδιναν παντού Paint Black, θα ήταν υπερβολικοί,  ανυπόφοροι.

Όμως, το Aftermath, εκτός από το Paint it Black, έχει και το Lady Jane, έχει και τις στιγμές, που το δημιουργικό δίδυμο, στρίβει το κεφάλι μακριά από το σκοτάδι.

Και αυτό, είναι ένα ζητούμενο στην Τέχνη: η εναλλαγή, από το μαύρο στο άσπρο.

Σε αυτή την εναλλαγή, ο μεγαλύτερος μαέστρος, ήταν ο Τσάρλι Τσάπλιν.

Κατά τη γνώμη μου, τα Ρόδα, χρειάζεται να αποστασιοποιηθούν λίγο, από τα Κρίνα. 

Αν θέλουν να γίνουν το πιο μαύρο συγκρότημα, σίγουρα το μπορούν.

Αν θέλουν όμως, να δώσουν ένα έργο, που θα μεινει σταθμός, σημείο αναφοράς για το ροκ του μέλλοντός μας, θα πρέπει να αναθεωρήσουν. They have to turn their heads until their darkness goes. Το «Γράφοντας το Τέλος», δεν είναι το τέλος γι αυτούς. Έχουν να δώσουν πολλά, αλλά να τα δώσουν.