Το Εν Λευκώ του Παύλου Σιδηρόπουλου– Ανάλυση του δίσκου και όλα τα τραγούδια

Το Εν Λευκώ, αριστουργηματικό έργο του Παύλου Σιδηρόπουλου, είναι η τραγωδία του ελληνικού underground, όπως την βιώνει ο Παύλος, στις αρχές της Μελαγχολικής Δεκαετίας.

Οι Ήρωες του έργου, προκαλούν τρόμο, είτε,  διαβιούν εντός τρόμου.

Τα πρόσωπα που εμφανίζονται, είναι:

Ο ίδιος ο Παύλος Σιδηρόπουλος, η Γιόλα Αναγνωστοπούλου, ο Βασίλης Πετρίδης, η μητέρα και η θεία του Παύλου, ένα πλούσιο κορίτσι με μαύρη κούρσα και με στρας, ένας ντήλερ, ο Νίκος Τζονιχάκης, η γκόμενα (με το άγριο ύφος) που βιάζεται, και η Νανά.

Το Εν Λευκώ, δεν εξωραΐζει, αφηγείται την σκληρή αλήθεια.


Ακούστε όλα τα κομμάτια του δίσκου:

1.Το Βιβλίο των Ηρώων

Το πρώτο τραγούδι, ορίζει το  underground, ως ένα εσωτερικό δράμα.

Ο «φίλος», που περιγράφεται «ζαρωμένος στη γωνιά του δρόμου», μπορεί να είναι ο Παύλος, μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε «απροσάρμοστος».

Είναι εξόριστος από την κοινωνία, γιατί είναι «ένοχος», για μια αιτία που δεν την έμαθε ποτέ.

Αυτό που τον βασανίζει, δεν είναι κάτι που έρχεται από το εξωτερικό περιβάλλον, αλλά από τον δικό του, εσωτερικό κόσμο: Μεσ' απ' τ' άντερα σου σκούζει τ' όρνιο, που σου τρώει τα σωθικά...

Το τραγούδι, είναι ευφυές γιατί, βλέπει κατευθείαν το πρόβλημα. Η σκέψη του απροσάρμοστου, είναι αυτή που γίνεται όρνιο και τον κατατρώγει. Το τέρας αυτό, φορά απατηλό χιτώνα αγάπης, και προσωπείο επαναστάτη, αλλά έχει γαμψά νύχια.

Τα χίλια πρόσωπα, που δίνει στον "ζαρωμένο στην γωνιά του δρόμου", είναι ρόλοι, που τον οδηγούν στην καταστροφή.

2.Η

Το τραγούδι, αναφέρεται στο προσωπικό δράμα, αλλά και στο δράμα, πολλών άλλων «ενόχων», για αιτίες που δεν θα μάθουν ποτέ.

Η Ηρωίνη, περιγράφεται ως «μονόδρομος αγωνίας», και το φιξάκι, όχι σαν μια στιγμή ανακούφισης, αλλά σαν μια «ολόκληρη ζωή» μέσα στην κόλαση. 

3. Αντεργκράουντ Με Στρας   

Το τραγούδι θυμίζει το σκίτσο «Από πού πάνε στο

underground;» του Ηλία Πολίτη.

Η ματσωμένη κοπέλα, που τριγυρνά τις νύχτες στα κλαμπ, δεν ανήκει στον «ένοχο» χώρο. Είναι μια επισκέπτρια, και βρίσκεται εκεί, ως τουρίστρια. Ύστερα από κάποια χρόνια, όλα αυτά, γι αυτήν, θα αποτελούν μια ανάμνηση: ο Παύλος, θα είναι μια φωνή στου σαλονιού της το πικ απ, που θα χαϊδεύει το αυτί της απαλά, ένας ανώδυνα ωραίος τρελός, που κάποτε γνώρισε.

Το τραγούδι, είναι και μια προειδοποίηση.

Η κοπέλα, είναι αφελής. Και ο τύπος που κοιτάζει τώρα στο κλαμπ, δεν είναι ροκ εν ρολ σταρ, είναι ντήλερ. Το μάτι του, από την αγρύπνια, είναι πέτρινη γροθιά. Αυτός ξέρει για τα φράγκα και το ακριβό της αυτοκίνητο. Θα την φάει ζωντανή...

4. Ύστατη Στιγμή

Πραγματική, και αρκετά διδακτική, ιστορία.

Η «γκόμενα με το άγριο ύφος», υπήρξε, και ο βιασμός, έγινε.

Στο τραγούδι, καταγράφεται η παράνοια, των εφήμερων και μεθυσμένων σχέσεων, που μάστιζε, (και συνεχίζει να μαστίζει) τον χώρο.

Καταγράφεται, η νοοτροπία, της κάθε αφ υψηλού περήφανα σκληρής, όπως και η νοοτροπία του κάθε τύπου, που έντυνε (και ντύνει) με άντρεγκράουντ προσωπείο, τα βίτσια του.

Ο χώρος, δεν ήταν πλασμένος από αγγέλους.

5. Θάνατος  

Χαφιές στο σπίτι η θεία σου

και αστυνόμος, η μαμά

Η αναφορά στη θεία του, Έλλη Αλεξίου, και στη μητέρα του Τζένη.

Περιγράφονται «βολεμένες» στην πολυθρόνα, να τους περιμένει: ο θάνατος, και το ξέρουνε.

Η αναφορά προκαλεί έκπληξη, με δεδομένη την υπερβολική αγάπη, που είχε ο Παύλος για τα δύο αυτά πρόσωπα.

Και όμως, και αυτές ακόμη, οι δύο πολυαγαπημένες, χαρακτηρίζονται πρόσωπα τρόμου, με μία όμως προσθήκη: του τρόμου αθώα πρόσωπα.

Ποια είναι η αθωότητά τους;

Ότι τον αγαπούν.

Ότι, ο έλεγχος που του ασκούν, δεν είναι υστερόβουλος. 

Γνωρίζουν τι κάνει, και τον επιτηρούν, από την αγωνία τους, μην πεθάνει.

Είναι συγκλονιστική η λέξη, με την οποία, ο Πάυλος περιγράφει αυτή την οικογενειακή κατάσταση: Θάνατος! 

Γι αυτόν, δεν αρκεί, αυτό που θέλουν εκείνες «τους φτάνει που ανασαίνεις».

Αυτός, ζητά, ένα υψηλότερο νόημα στη ζωή.

Και αυτό, τον ρίχνει στην αναζήτηση, στο ταξίδι. Τον πηγαίνει στο Παρίσι, και στο Άμστερνταμ, όπου βρίσκει τους Βελεσιώτη και Φαληριώτη (εμπόρους ναρκωτικών).

Τώρα, μετά την θεία και την μητέρα, βλέπει τον εαυτό του. Τι υπάρχει εκεί;

Θάνατος, πάλι.

6. Χωρίς Αιτία   

Πρόσωπο τρόμου εδώ, ο φίλος του Παύλου,  Βασίλης Πετρίδης, ο οποίος έγραψε και το τραγούδι.

Είναι αυτός τώρα, που τα βάζει με όλους, μετατρέπεται σε σκιά, και φεύγει από την κοινωνία των σίγουρων.

Είναι αυτός, που σε μια παράγκα, ψάχνει το Φάρμακο, που να είναι μοναδικό.

Ένα τραγούδι αυτοπροσωπογραφία του Βασίλη, που διασκευάζεται και ερμηνεύεται, με εξαιρετικό τρόπο, από τον Παύλο.

7. Voodoo Child

Τραγούδι, αυτοπροσωπογραφία του Παύλου.

Ο ίδιος ορίζεται ως Voodoo Child, με τον όρο που χρησιμοποίησε πριν απ αυτόν, για να χαρακτηρίσει τον εαυτό του, ο Jimi Hendrix.

Αλλά, ενώ ο Hendrix, το έλεγε σαν δήλωση δύναμης, ο Παύλος, τον χρησιμοποιεί, για να δηλώσει αδυναμία...

Έψαχνες πάθος και ηδονή

μα η Αριάδνη σου ένα λάθος χωρίς κλωστή

τώρα το πάθος σου αλλάζει σ' ένστικτο

και σε ανάγκη αλλάζει ηδονή

Το τραγούδι, είναι και μια αυτοκριτική.

Κάποτε πίστευε, πως μέσα από τα οπιούχα, θα εύρισκε την άκρη στον ψυχικό του λαβύρινθο.

Η απόφαση να «τρυπηθεί», είχε ως πρώτη διάθεση, να γνωρίσει την Αλήθεια, να αλλάξει την πραγματικότητα, με μία μαγική τελετή, όπως οι κούκλες που τρυπούν στο βουντού.

Και έγινε αυτή η κούκλα βουντού, αναζητώντας πάθος και ηδονή.

Όμως, το πάθος, έγινε ένστικτο, και ανάγκη, η ηδονή. Η Αριάδνη αποδείχτηκε Λάθος.

8. Κάποτε Θα Δεις

Τραγούδι για την Γιολάντα, ομοϊδεάτισσα, στον μονόδρομο της αγωνίας, και των τελετών Voodoo Child.

Τα λέει σε εκείνη, για να τα ακούσει ο ίδιος.

Οι στίχοι, είναι επηρεασμένοι, από τον τρόπο γραφής, και τον τρόπο σκέψης, της Γιολάντας.

Η βασική θεωρία, περί μαγικής μεταμόρφωσης μέσα από την χρήση οπιούχων, που είχε αναπτύξει η Γιόλα, καταρρίπτεται.

Η Γιόλα, χαρακτηρίζεται με απαξίωση, σαν εκείνη που γευόταν τα παραμύθια των λόγων της.

Τώρα, το τελευταίο παιχνίδι της (η ηρωίνη) στέκεται σιωπηλό τέρας, στο δωμάτιό της, την κοιτάζει και απειλητικά ανασαίνει. Η πορεία της, περιγράφεται με τους στίχους...

Μονάχη στέκεσαι στο δρόμο

τον άνθρωπο κοιτάς με τρόμο

και ψάχνεις τον μπαμπά σου

πάνω του να βρεις

στην τύχη ψάχνεις προστασία

γαντζώνεσαι σαν ικεσία

παράσιτο στην δύναμη άλλων

ν' αρπαχτείς

9. Τζονιχάκειον Άσμα

Οι στίχοι του Νίκου Τζονιχάκη, μελοποιούνται από τον Παύλο, και τίθενται στο Βιβλίο των Ηρών του Τρόμου, ως δείγμα, των στιγμών που το ελληνικό άντεργκράουντ, αγγίζει την τρέλα.

Για το Τζονιχάκειον, μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα ΕΔΩ.

10. Επειδή Χωρίσαμε Σαν Εραστές (Στην Νανά)

Αφιερωμένο στη Νανά, χορεύτρια, και ολίγων μηνών έρωτας, αμέσως μετά τον χωρισμό του, από την Γιόλα.

Στον τίτλο, δηλώνεται πως με την Νανά, χώρισαν σαν εραστές, όμως η αλήθεια είναι ότι δεν έγινε έτσι.

Βάσιμες υποψίες, πως πίσω από αυτή την υπέροχη μελωδία, κρύβεται ο ασίγαστος έρωτάς του για την Γιολάντα, που αφιερώνεται όμως στην Νανά, με σκοπό, να προκαλέσει την αντιζηλία, σε αυτή που πραγματικά αγαπά, την Γιολάντα.

Ο Δίσκος Εν Λευκώ

Ο Δίσκος κυκλοφόρησε το 1982, αλλά τα τραγούδια, αρχίζουν να γράφονται πιο νωρίς.

Κατά μαρτυρία της Γιόλας, τα περισσότερα, είναι γραμμένα, στο εξοχικό της στον Άγιο Κωνσταντίνο, καλοκαίρι του 1980.

Εν Λευκώ, σημαίνει, μέσα στο άσπρο, και δείχνει τον χώρο αναφοράς του Παύλου- την Ηρωίνη και το ελληνικό αντεργκράουντ.

Το εξώφυλλο, φιλοτεχνήθηκε από τον ζωγράφο Νίκο Λυμπερόπουλο, που φωτογραφίζει τον Παύλο, σε τραπέζι με τα «τσαμασίρια»: κουτάλι, σχοινί κλπ.

Ένα κόκαλο που τίθεται δεξιά, συμβολίζει τον Θάνατο. Το σκάκι, που υπάρχει μπροστά, σημαίνει παρτίδα θανάσιμη. Το μάτι στο τρίγωνο, δεν είναι το μάτι γνώσης, αλλά ένα διασταλμένο και  άρρωστο, από πρέζα. Ένας ντήλερ, σπρώχνει το πράγμα, σε δύο χορεύτριες, στην κάτω άκρη, αριστερά.