Μαριάννα Τζιαντζή : Αντίο στις Αυλές των Θαυμάτων

Το νέο βιβλίο της Μαριάννας Τζιαντζή, είναι ένας μακρύς αποχαιρετισμός, στις Αυλές, όπου ο λαός, καθήμενος στο σκοτάδι, είδε φως Μέγα. 

Ως Αυλές των Θαυμάτων, χαρακτηρίζονται φτωχογειτονιές, χαμόσπιτα, μικρές και μεγαλύτερες φτωχομάνες. 

Αναφέρονται επίσης, εν πολλοίς άγνωστοι, χώροι και τόποι, όπου άναψε φλόγα αντίστασης, έγινε γλέντι, και δημιουργήθηκε καλλιτεχνικό έργο.  

Η Τζιαντζή, με εκπληκτικό τρόπο, γράφει κυρίως για τους ταπεινούς και ανώνυμους Έλληνες, αυτούς που, ποτέ δεν καταδέχτηκε να κοιτάξει, η επίσημη Ιστορία.

Είναι λοιπόν, ένα ιστορικό μυθιστόρημα, που αναπαριστά τα 40 χρόνια, μετά το 1960.

Εξαιρετικό βιβλίο!

Η Μαριάννα Τζιαντζή (Φωτ Μ Νταλούκας, 2016)

Οι Αυλές των Θαυμάτων, δεν ωραιοποιούνται. Η Τζιαντζή, δεν κάνει αγιογραφία. 

Μαζί με τα φωτεινά θαύματα, αναφέρονται και τα σκοτεινά τους σημεία: Κάθε μια από αυτές τις γειτονιές, είχε ηρωικούς επαναστάτες και θαυματοποιούς, αλλά είχε, 

και τον δικό της τρελό, 

τον δικό της χαφιέ, 

και τον δικό της ψεύτη  αρραβωνιαστικό. 

Όμως, εκείνο που κυριαρχεί, είναι η δίκαιη ματιά της συγγραφέως, για όλους αυτούς τους ανθρώπους, τόπους και καταστάσεις. Αυτή η ματιά, στα περισσότερα σημεία, είναι πραγματική αγάπη.

Μία από τις Αυλές των Θαυμάτων, ήταν στην Πλάκα, πλάι στους Αγέρηδες, με μισοερειπωμένα σπίτια, παραθυρόφυλλα καρφωμένα με σανίδες, ασβεστωμένες μάντρες, και φράχτες με κοτετσόσυρμα, πολλές γλάστρες, πολλές γάτες, πολλά ποντίκια, πολλές φάκες....

Μία άλλη Αυλή, ήταν το Υπόγειο Τέχνης του Κουν.

Μία άλλη, μια γούβα, με το περήφανο όνομα, Πλατυθέα...

Αλλά, εκείνη που ξεχωρίζει στις περιγραφές που μας δίνει η Τζιαντζή, είναι το Ξενοδοχείο Άτλας, κοντά στην κεντρική αγορά της Αθήνας- αυτή ήταν η τετραώροφη Αυλή των Θαυμάτων, ένα μπουρδέλο κανονικό αλλά  ταυτόχρονα και καταφύγιο κομμουνιστών που ο πέλεκυς της «δικαιοσύνης», έστεκε κάθε στιγμή πάνω από τα κεφάλια τους.

Εκεί, σε ένα δωμάτιο του Άτλαντα, και κάτω από τα δωμάτια των «κοριτσιών» που δέχονταν πελάτες, είχε στήσει για ένα διάστημα, το ατελιέ του, ο εκπληκτικός ζωγράφος Θάνος Τσίγκος.

Εκεί ζωγράφιζε τους πίνακες με τα  σπαρακτικά όμορφα  λουλούδια του, που ένας από αυτούς, κοσμεί και το εξώφυλλο του βιβλίου.

Όταν είχαν ρεπό τα κορίτσια, τον έβλεπαν...

-Τι ζωγραφίζετε καλέ; τον ρωτούσαν, πάντα στον πληθυντικό

-Λουλούδια, τους απαντούσε

-Πού τα είδατε τα λουλούδια εδώ κάτω;

-Εσείς είστε τα λουλούδια κυρίες μου...Όλες εσείς. Είστε λουλούδια και δεν το ξέρετε!

Ο Θάνος Τσίγκος (φωτο), υπήρξε από τους σημαντικότερους ζωγράφους του 20ου αιώνα που δυστυχώς στην Ελλάδα δεν έγινε ποτέ ευρέως γνωστός, ενώ αντίθετα στο εξωτερικό θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του αφηρημένου εξπρεσιονισμού.

Πέθανε πάμφτωχος, το 1965, στην Αθήνα. 

Το τελικό κεφάλαιο του βιβλίου, είναι ένα πάρτι στην ταράτσα του Άτλαντα.

Το πάρτι περιγράφεται να γίνεται τον Σεπτέμβριο του 2001, ύστερα από την κηδεία του Καζαντζίδη.

Σε αυτό το πάρτι, η Τζιαντζή, τοποθετεί, τους ανώνυμους γελαστούς και γελασμένους, και με εξαιρετική έμπνευση, ανασταίνει τον Θάνο Τσίγκο- δεν θα μπορούσε να λείπει από ένα τέτοιο πάρτι αυτός!