Το θέμα της φυγής, λίγες φορές
έχει αποδοθεί με τόσο έξοχο καλλιτεχνικό τρόπο, όσο στο Driving Down To L.A της Ezra Furman (εβραία, τρανς, και εκπληκτική
μουσικός, που ζει στις ΗΠΑ). Φυγή από τι; Από τον νόμο της «ηθικής», από σκληρόκαρδες
οικογένειες ή ακόμα και από κοινωνίες «ανθρώπων».
Μην το πείτε στην μητέρα μου, μην
το πείτε στον πατέρα
φεύγω για το L.A με το μωρό μου
πάνω στους λόφους, οδηγεί αυτός
μια γρήγορη κούρσα
μπορεί να ρίξει το αυτοκίνητο
στον ωκεανό, ίσως
Δεν με νοιάζει
έχω μεγάλα όνειρα στο μυαλό
μου
θα έδινα την ζωή μου όλη γι
αυτό το αίσθημα μόνο
Όχι, δεν με νοιάζει
αν χάσω τα πόδια μου, αν πεθάνω
γιατί έχω χτίσει το σπίτι μου
μέσα στα δικά του τα μάτια
και από εκεί δεν θα φύγω
Μην το πείτε στην μητέρα μου,
μην το πείτε στον αδελφό μου
κατεβαίνω βολίδα την λεωφόρο με
τον κύριό μου
ένα νόμο μόνο ξέρω και κανέναν
άλλο
είναι ο νόμος της Αγάπης...
Don’t tell my mom, don’t tell my dad
I’ve been driving down to L.A. with my baby
On the cliffs, he drives real fast
He may drive his car into the ocean, maybe
I don’t mind
I’ve got big dreams in my mind
I would give up my whole life for that feelin’
No, I don’t mind
If I lose my legs or die
I’ve built a home inside his eyes
And I ain’t leavin’
Don’t tell my mom, don’t tell my brother
I’ve been driving down the freeway with my master
There’s one law and I’ve known no other
It’s the law of love I’m bound to, drive me faster
I don’t mind
I’ll gladly pay that highway fine
This little heart is open wide and it’s getting wider
No, I don’t mind
If we cross the thin white lines
Over a cliff down to the ground
I am your rider
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου