Μάταλα (Η Ιστορία της Νεφεριάνας) – Ένα απόσπασμα από το βιβλίο

Στην ντουλάπα, εκεί όπου κρυβόταν και η ίδια συχνά, έκρυβε το μπουκάλι. 
Το πήρε και νευρικά κατευθύνθηκε στο παράθυρο.

Κοίταξε έξω, προσπαθώντας να δει μακριά, τον φυγά εαυτό της.

Μέσα της άκουσε τη φωνή:

«Πήδα!»

Άνοιξε το παράθυρο, πήρε ανάσα βαθιά, θέλοντας να πιει την όμορφη μέρα. Oh a happy day! Πήδησε και τροχάδην πήγε στην πέργολα, πίσω από την πισίνα της βίλας.

Σταμάτησε στο πανάκριβο πιάνο.

Τα δάχτυλά της έσφιξαν το γυαλί.

Ένα σπουργίτι αναπήδησε σε κλαδί, καθώς αφαιρούσε το πώμα.

Τα μεγάλα της μάτια σκοτείνιασαν.

Follow your heart...

Η βενζίνη απλώθηκε πάνω στα πλήκτρα, στην ουρά, στο αστραφτερό ξύλο.

Άναψε σπίρτο, δίστασε μόνο για λίγο, και μετά: «Ελεύθερη σαν τα πουλιά...Τώρα!»

Η φωτιά τινάχτηκε ψηλά, το πουλί πέταξε στον απέραντο ουρανό. Λάμψη πήραν τα χείλη, τα μάτια, τα μαλλιά, φως το μέτωπο, φως το χέρι, όλα γύρω της έγιναν φως. Άνοιξε τα χέρια διάπλατα, κι έμεινε άγαλμα, φωνάζοντας με τα μάτια, όσα έκλεινε στην καρδιά της.

Ύστερα, έγινε ελάφι, και γρήγορα διέσχισε την κατάφυτη αυλή.

Τρέχοντας, άκουσε «Μη φύγεις χωρίς εμάς!» Ήταν η Ελπίδα, η Πίστη, και η Αγάπη, οι τρεις νεράιδες που από μικρή αναζητούσε ματαίως. Υπήρχαν τελικά, κρυμμένες στα δέντρα!

«Πολύ αργά, κοπελιές! Τσάο!»

Λαχανιασμένη έφτασε στο σπορ αυτοκίνητο. Γύρισε το κλειδί.

«Happy birthday της κόρης...» Άφησε μικρό αναστεναγμό και κοιτάζοντας προς το πέτρινο κτίριο: «Goodbye, Σεθ». Έφυγε

σπινιάροντας γράφοντας στην άσφαλτο δυο γραμμές, ως εκεί που έστριβε ο δρόμος. Άνοιξε το ραδιόφωνο να πάρει ρυθμό.

I can feel, there’s some way out of here...

Γύρισε τέρμα την ένταση. Τραγουδούσε κι αυτή, οδηγώντας

με μεγάλη ταχύτητα, αλλά με σίγουρο χέρι...

... though my soul is all embraced by fear

and then time changes all its ways

turns its sweet to a bitter taste...

Δάγκωνε τις λέξεις βλέποντας στον δρόμο, τον εαυτό της να τρέχει πεζή, και να χάνεται σαν βολίδα, κάνοντας μπιπ-μπιπ.

«Τελικά, το road runner, υπάρχει...»

Γέλασε με τη σκέψη της, κι έσφιξε περισσότερο το τιμόνι.

I can feel, there's some way out of here/though my soul is all embraced by fear/and then time changes all its ways/ turns its sweet to a bitter taste

I can see, when am lost/ all the lines you failed to cross/ still you came along/ and took it all away

I can feel, theres some way out of here/ like a grave where souls disappear/ and then time changes all its ways/ turns its sweet to a bitter taste

I can see, when am lost / all the lines you failed to cross/ still you came along/ and took it all away/ you took it all away/ dont know where to start/ you took it all away