Aphrodite’s Child (Πρώτο Μέρος)

Οι Aphrodite’s Child, σχηματίζονται στην Ελλάδα, το 1967, αλλά παίρνουν το όνομά τους, την επόμενη χρονιά στη Γαλλία. Αποτελούνται από τέσσερα μέλη: Βαγγέλης Παπαθανασίου, Ντέμης Ρούσσος, Λουκάς Σιδεράς και Αργύρης Κουλούρης.(Στη φωτο από αριστερά: Ντέμης, Βαγγελης, Λουκάς)

Τον Ιανουάριο (;) του 1968, ύστερα από συνενόηση με Άγγλο μάνατζερ, οι δύο φίλοι Ντέμης Ρούσσος και Λουκάς Σιδεράς φθάνουν με τραίνο στο Καλαί, και από εκεί με καράβι στα σύνορα της Αγγλίας. Ακολουθούν το μεγάλο τους όνειρο, το όνειρο που είχε τότε, σχεδόν κάθε ελληνικό συγκρότημα, να κάνουν δίσκο και να γίνουν διάσημοι στο εξωτερικό.

Ο τρίτος φίλος, Βαγγέλης Παπαθανασίου, θα ακολουθούσε σε λίγες ημέρες, ενώ ο τέταρτος, Αργύρης Κουλούρης, είχε εγκαταλείψει το συγκρότημα για να πάει φαντάρος.

Όμως, οι Άγγλοι αστυνομικοί, ανακαλύπτουν σε μία από τις βαλίτσες φωτογραφίες που δείχνουν ότι πρόκειται για συγκρότημα. Τους ζητούν κάρτες εργασίας, εκείνοι ισχυρίζονται ότι ταξιδεύουν για τουρισμό, δεν γίνονται πιστευτοί και τους απαγορεύεται η είσοδος στη Αγγλία.

Οι δύο φίλοι, καταφεύγουν τότε στο Παρίσι, περιμένοντας εκεί τον Παπαθανασίου, αλλά και την πρόσκληση εργασίας, από τον Άγγλο μάνατζερ.

Τα γεγονότα αυτά, διευκρινίζονται κάπως, από την μαρτυρία του Λουκά Σιδερά, που δίνει στον γράφοντα (Μανώλη Νταλούκα) τον Ιανουάριο του 2005. Την μαρτυρία αυτή μπορείτε να την ακούσετε ΕΔΩ.

Δεν έχει διευκρινιστεί γιατί η πρόσκληση εργασίας τελικά δεν έρχεται. Πάντως, οι τρεις έλληνες μουσικοί, ξεμένουν επί μήνες στην Γαλλική πρωτεύουσα, περνώντας δύσκολες μέρες. Φθάνουν στα όρια της πείνας, αναγκάζονται να κάνουν διάφορες εργασίες, ο Παπαθανασίου σκέφτεται να ζωγραφίζει και να πουλά τα έργα του στο δρόμο. Με την βοήθεια του έλληνα παραγωγού, Νίκου Αντύπα, κατορθώνουν να γίνουν δεκτοί για ακρόαση από τη γαλλική εταιρεία δίσκων, η οποία τους δέχεται.

Η εταιρεία, χρειάζεται επειγόντως ένα συγκρότημα σαν απάντηση στους αντιπάλους Four Tops, οι οποίοι ετοιμάζονταν να ηχογραφήσουν , ένα τραγούδι- διασκευή της κλασικής μελωδίας του Γερμανού συνθέτη Johann Pachelbel, γνωστής σαν Canon de Pachelbel. Οι Γάλλοι, ήθελαν να «κάψουν» αυτό που ετοίμαζαν οι Αμερικάνοι, και προτείνουν στους τρεις έλληνες μουσικούς να ηχογραφήσουν αυτοί πρώτοι το τραγούδι. Γι αυτό τον σκοπό, είχαν έτοιμο και τον στιχουργό Boris Bergman ο οποίος είχε ετοιμάσει ήδη τους στίχους. Το τραγούδι, όπως θα γινόταν, είχε τίτλο «Rain and Tears».

 

Το κλαμπ PSYCHEDELIC στο Παρίσι (Φωτο: Σίμος Τσαπνίδης, 1968)

Οι τρεις φίλοι, στην αρχή δεν ήθελαν να το κάνουν. Είχαν άλλα όνειρα, να κάνουν ροκ δίσκο, και μάλιστα «ψυχεδελικό», είχαν ετοιμάσει γι αυτό και demo που είχαν στείλει πριν καιρό, στην Αγγλία. Τελικά πείθονται, όχι από τα επιχειρήματα των Γάλλων, αλλά από το ότι, αν δεν το έκαναν, θα έμεναν χωρίς δουλειά και θα επέστρεφαν άπρακτοι στην Ελλάδα. Ο Παπαθανασίου, διασκευάζει στα γρήγορα την κλασική μελωδία, μπαίνουν στο στούντιο και σε δύο ώρες,  ηχογραφούν το τραγούδι.

Ως ανταπόδοση , οι άνθρωποι της εταιρείας, τους δίνουν το  όνομα Aphrodite’s Child (νονός ο μάνατζερ των Who) και τους βρίσκουν δουλειά, σε ένα μπαρ, το PSYCHEDELIC. Εκεί δουλεύουν με φθηνό μεροκάματο, αλλά τουλάχιστον δουλεύουν, και αυτό κάτι είναι, μέχρι να έρθει η πρόσκληση από την Αγγλία, που ακόμα πιστεύουν ότι «όπου να είναι θα έρθει».

Επαναστατημένοι στους δρόμους του Παρισιού. Μαζί και αρκετοί ΄΄Ελληνες που βρίσκονταν τότε στο Παρίσι. (Φωτο Σίμος Τσαπνίδης, Μάης 1968)

Σε λίγες μέρες, γίνονται τα ιστορικά γεγονότα, ο Γαλλικός Μάης. Οι Aphrodite’s Child, δεν ξέρουν από αυτά ή δεν θέλουν να ξέρουν. Και όταν γίνεται η γενική απεργία και όλα σταματούν, αυτοί για να μην χάσουν τα μεροκάματα,  συνεχίζουν να δουλεύουν.

Πόσο τυχεροί, όμως είναι! Το Γαλλικό εργοστάσιο κοπής δίσκων, κλείνει  με την μεγάλη απεργία, και το τελευταίο δισκάκι που προλαβαίνει να τυπώσει είναι το δισκάκι τους,  το Rain and Tears.

Κατέβηκαν άραγε σε καμία από τις διαδηλώσεις οι Aphrodite’s Child, στο πυρακτωμένο Παρίσι; Ποτέ, σε καμία.  Όμως, το τραγούδι τους ήταν σε όλες!

Διότι, οι επαναστάτες είχαν πάντα μαζί τα τρανζιστοράκια τους, ώστε να ακούνε ειδήσεις. Οι Γαλλικοί Σταθμοί, ανάμεσα στα άλλα που μετέδιδαν, έπαιζαν κατά κόρον, το καινούργιο τραγούδι και επί ένα μήνα και περισσότερο, αφού είχε κλείσει το εργοστάσιο, δεν υπήρχε άλλο καινούργιο. Οι επαναστάτες λοιπόν άκουγαν συνεχώς το Rain and Tears, και με συνειρμικό τρόπο συνδύαζαν την «βροχή» με τα δακρυγόνα και τα «δάκρυα» με τα δάκρυα τα δικά τους. Τι κωμικό αλήθεια! Το Rain and Tears, είχε γίνει ο ύμνος της επανάστασης, αλλά οι δημιουργοί του, ούτε που είχαν βγει ποτέ τους στο δρόμο.

Οι Aphrodite’s Child, συνέχιζαν να παίζουν στο PSYCHEDELIC τα βράδια. Εκεί τους εντόπισαν λοιπόν, οι νέοι του Παρισιού, και σχηματίστηκε ξαφνικά ουρά στο κλαμπ, ουρά νέων ανθρώπων που φώναζαν...RAIN AND TEARS!