Ο Διονύσης Τσακνής γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καρδίτσα. Τελείωσε
εκεί το Γυμνάσιο με διαγωγή «καλή» ύστερα από αποβολές για συμμετοχή σε ροκ συναυλίες, πράγμα ανεπίτρεπτο για τα τότε ήθη της επαρχιακής κοινωνίας.
Η οικογένειά του, προοδευτική, αγαπούσε τη μουσική και τη λογοτεχνία.
Τελειώνοντας τις γυμνασιακές σπουδές σχηματίζει με τον Αποστόλη Δημητρακόπουλο, ροκ συγκρότημα στην Καρδίτσα (1971) The Forty Four and Eighty One.
Έπαιζαν Crosby Stills, Doors και τραγούδια απότο Καλοκαίρι της Αγάπης. Δεν είχαν δικά τους τραγούδια.
Τελείωσε το Γυμνάσιο το 1972 και έρχεται αμέσως στην Αθήνα με το όνειρο να γίνει Μαθηματικός. Εγγράφεται στο φροντιστήριο ΓΝΩΜΩΝ. Στο φροντιστήριο γνωρίζεται με άλλους «που είχαν την ίδια πετριά», όπως λέειο ίδιος, και σχηματίζει μαζί τους το συγκρότημα ΚΑΤΑΛΥΤΕΣ.
Παίζουν σε μουσικά πρωινά στο κλαμπ του Φλοίσκου και σε συνοικιακούς κινηματογράφους. Τελικά περνάει στη Βιομηχανική Σχολή και σπουδάζει Οικονομικές Επιστήμες. Το 1973 γίνεται μέλος της αντιδικτατορικήςΕΦΕΕ.
Συμμετέχει στην κατάληψη της Νομικής και στο Πολυτεχνείο, όπου και συνελήφθη και φυλακίστηκε. Δεκαεπτά χρόνια μετά γράφει το τραγούδι Νοέμβρης 90 (στον δίσκο Αλήτης Καιρός, 1990) που φέρει την ανάμνηση εκείνων των γεγονότων.
Δισκογραφικά εμφανίζεται το 1982 με την Μπαλλάντα του Ταξιδιώτη και μέχρι σήμερα έχει παρουσιάσει μεγάλο και καλό έργο. Στη διάρκεια της Μελαγχολικής Δεκαετίας, σημαντικότερο έργο του θεωρείται το άλμπουμ Φταίνε Τα Τραγούδια (1989), από όπου και το αριστουργηματικό (αλλά και τόσο διαχρονικό) Γυρίζω τις Πλάτες μου στο Μέλλον.
Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον,
στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε,
αφού η ιστορία σάς ανήκει
σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε.
Στ’ αυτιά μου δεν χωράνε υποσχέσεις,
το έργο το έχω δει μη με τρελαίνετε
το πλοίο των ονείρων μου με πάει
σε κόσμους που εσείς δεν τους αντέχετε.
Μένω μονάχος στο παρόν μου
να σώσω οτιδήποτε, αν σώζεται,
κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου
συνένοχο στο φόνο δεν θα μ’ έχετε.
Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
το κόλπο είναι στημένο και στα μέτρα σας
ξεγράψτε με απ’ τα κατάστιχά σας
στον κόπο σας δεν μπαίνω και στα έργα σας.
(Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον. Δ. Τσακνής, 1989)
ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΔΙΟΝΥΣΗ ΤΣΑΚΝΗ ΓΙΑ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
Το Γυρίζω τις Πλάτες μου στο Μέλλον, γράφτηκε, δηλαδή απομνημονεύτηκε, περιμένοντας το ασανσέρ και ανεβαίνοντας στον όροφο του σπιτιού μιας φίλης που με φιλοξενούσε, όταν ερχόμουνα στην Αθήνα. Είχε ήδη αρχίσει η ιδιωτική ραδιοφωνία (αρχές νομίζω του 1988) σε εποχές σκανδάλων και πολιτικών ανακατατάξεων και στα μικρόφωνά της, παρήλαυναν
καθημερινά, πολιτικοί και «ρήτορες» κάθε είδους. Αγαπημένη τους αναφορά το… μέλλον.
Την ώρα που πάρκαρα, ερχόμενος από ένα κοπιαστικό ταξίδι 5 ωρών και ακούγοντας κάποιον από αυτούς τους «ελεύθερους» τάχα σταθμούς, μέσα σε 20 το πολύ δευτερόλεπτα, μέτρησα ίσαμε 5 φορές τη λέξη αυτή, από κάποιον επαγγελματία ομιλητή.«Να μου λείπει τέτοιο μέλλον που μας ετοιμάζετε…», σκέφτηκα και κάπου εκεί άρχισε η στιχουργία.
Ανοίγοντας την πόρτα σημείωσα αμέσως το πρώτο τετράστιχο που είχα σκαρώσει. Προχώρησα με αυτόματη γραφή και στα υπόλοιπα. Έπειτα με μια κιθάρα τα πρώτα ακόρντα και στη συνέχεια, αποτύπωση της μελωδίας στο τετράδιο με το πεντάγραμμο που κουβαλούσα πάντα στη θήκη της κιθάρας.
Πέρασαν αρκετοί μήνες μέχρι να ασχοληθώ ξανά με το τραγούδι. Στα τέλη του καλοκαιριού, ετοιμάζοντας τραγούδια για την πρώτη μου δουλειά στη νεοσύστατη τότε «ΑΚΤΗ», σκάλιζα ξανά το τετράδιο με τις μουσικές μου σημειώσεις. «Σαν κάτι να λέει τούτο εδώ», σκέφτηκα και το ηχογράφησα πρόχειρα στην κασέτα με τα υπόλοιπα που είχα ξεδιαλύνει. Ανάμεσά τους το «Ώρες σιωπής» και το «Αντίσταση κατά της αρχής».
Η συνέχεια γνωστή. Το άκουσαν ο Χάρης και ο Πάνος και ενθουσιάστηκαν. Έτσι τους φιλοξένησα στο δίσκο μου «φταίνε τα τραγούδια».
Δυστυχώς, και το εννοώ αυτό που λέω, το τραγούδι είναι τραγικά επίκαιρο και στις μέρες μας. Ας ελπίσουμε να το «καταργήσουν» μέλλοντες καιροί.
Διονύσης Τσακνής, Μαρτυρία στον Μανώλη Νταλούκα για το βιβλίο ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΟΚ. Σεπτέμβριος 2011.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου