Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΤΟΥ ΚΙΤΡΙΝΟΥ ΣΟΥΡΟΥΠΟΥ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ (1977-1980)

Από αριστερά: Κώστας Ακριτίδης, Μίχος Κολιόπουλος. Φωτογραφία από την Ανθούλα το Μαγικό Μανιτάρι. Παρίσι, 1978.

Στο  Βιβλίο Των Ηρώων του Τρόμου, εκτός από τα ροκ γεγονότα και εκδηλώσεις του Κίτρινου Σούρουπου στην Ελλάδα, περιγράφω και τις κυριότερες παρέες των Ελλήνων, εκείνη την εποχή (1977-1980), στην Γαλλία. 

Η ζωή τους έμοιαζε με οδήγημα στο χείλος του γκρεμού. Μερικοί, δυστυχώς, πέρασαν για πάντα στον παγωμένο κήπο. Δεν ήταν υπόκοσμος, αλλά απόκοσμος. Πολλοί από αυτούς, παρουσίασαν ένα σκοτεινό μεν, αλλά εξαιρετικό σε ποιότητα και συναισθήματα,καλλιτεχνικό έργο. Το έργο αυτό, είναι σχεδόν άγνωστο, αφού δεν συνδέθηκε με το εμπόριο και έμεινε στα συρτάρια. Αυτό, δημιουργεί την ψευδαίσθηση, ότι έργο από αυτούς, δεν υπήρξε. 

Κάποιοι, για να μειώσουν την αξία του βιβλίου, ισχυρίστηκαν, πως, έγραψα πράγματα φανταστικά, αλλά εκ του ασφαλούς, αφού δεν κινδυνεύω να αποκαλυφτώ, με το δεδομένο πως όλα τα πρόσωπα, έχουν πεθάνει.


Ο ισχυρισμός, αποτελεί λάσπη.

Φυσικά, οι δύο μεγάλοι πρωταγωνιστές του βιβλίου, ο Παύλος Σιδηρόπουλος και η Γιόλα Αναγνωστοπούλου, είναι πλέον νεκροί. Αλλά, οι περισσότεροι της τότε ελληνικής σκηνής στο Παρίσι, ζουν και μπορούν να ερωτηθούν, αν τα «πράγματα» έγιναν, όπως περιγράφονται, στο βιβλίο.

Θα αναφέρω μερικά πρόσωπα που ζουν και τα οποία μου έδωσαν πληροφορίες, για εκείνη την εποχή, και ιδιαίτερα για την ροκ σκηνή, των Ελλήνων που σχετίζονται με τη Γιολάντα, στο Παρίσι:

Ο Αλέκος Καρακαντάς (Φωτογραφία 2007, Μ.Νταλούκας)

Πρώτα, πρώτα υπάρχει ο Αλέκος Καρακαντάς.

Ο Καρακαντάς, μου αφηγήθηκε με κάθε λεπτομέρεια, το τι συνέβαινε στο σκοτεινό σπίτι, όπου τότε συγκατοικούσε, με τον Βελεσιώτη, τον γνωστό από τον στίχο του Σιδηρόπουλου «στο Άμστερνταμ ο Φαληριώτης και στο Παρίσι ο Βελεσιώτης....».
Για το ίδιο θέμα, πηγή πληροφόρησης ήταν η Βίκυ Μπουρδάκου, σύντροφος τότε του Δημήτρη Παυλίδη. Και η Βίκυ ζει.
Άλλη πηγή πληροφόρησης, ήταν η Μαρία Κατσανδρή, σύντροφος τότε του Βαγγέλη Βλουμίδη. Για την ίδια σκηνή, πληροφορίες μου έδωσε ο Κώστας Ακριτίδης που συγκατοικούσε με τον Μίχο Κολιόπουλο. Και οι δύο ζουν. Και οι δύο μου έχουν μιλήσει.
Ζει επίσης η Ανθούλα Αθανασιάδου, το «Μαγικό Μανιτάρι», και η οποία, βεβαίως μου αφηγήθηκε, τις δικές της αναμνήσεις.
Ζει και ο Μιχάλης Ανδριτσάκης, ο τότε σύντροφος της Ανθούλας. Ζει η Αγγέλικα Κοκκίνου, συγκάτοικος τότε της Γιολάντας.
Όλα αυτά τα πρόσωπα, περιγράφονται στο βιβλίο, και είναι βασικές πηγές πληροφόρησης. Δίνουν νέα στοιχεία, συμπληρώνουν, διορθώνουν ή επιβεβαιώνουν, όσα μου διηγήθηκε η Γιόλα Αναγνωστοπούλου. Τα πρόσωπα αυτά, για όσους γνωρίζουν τις «καταστάσεις», δεν είναι τυχαία. Αποτελούν τις σημαντικότερες μαρτυρίες. Βεβαίως το βιβλίο είναι γραμμένο με μυθιστορηματικό τρόπο και δεν είναι μια αυστηρή ως προς τις λεπτομέρειες, εξιστόρηση. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν βασίζεται σε πραγματικά περιστατικά, ούτε ότι περιγράφονται πρόσωπα που δεν έχουν υπάρξει.

Ας δούμε μερικά τμήματα των πορτραίτων μερικών εξ αυτών, όπως αποδίδονται στο βιβλίο:

Η Γιόλα Ανγνωστοπούλου, προμηθευόταν stuff από τον Βελεσιώτη, συγκάτοικο του Αλέκου Καρακαντά και του Τάκη. Ο Καρακαντάς, όταν συνειδητοποίησε σε τι λούκι είχε μπλέξει, απομάκρυνε τους δύο 'συνεταίρους', με γροθιές και κλωτσιές από το σπίτι.

1. Αλέκος Καρακαντάς. Συγκάτοικος του Βελεσιώτη και του Τάκη, στο φριχτό σπίτι της 'κουλής πεταλούδας'. Ένα απόσπασμα του βιβλίου, γι αυτόν:
Εκ των λεγομένων, έβγαινε το συμπέρασμα, ότι ο μεγαλύτερος βλάκας ήταν ο Αλέκος. Αυτός είχε την ψυχολογία του θύματος.
Διότι δούλευε για να μην δουλεύουν οι άλλοι (Ο Βελεσιώτης και Τάκης). Η Γιόλα κατάλαβε απ’ τις κουβέντες πως τον είχαν ψήσει να δουλεύει στα μπουζούκια, και του κρατούσαν τα λεφτά για να τα επενδύουν στο εμπόριο κόκας και πρέζας. Η συμφωνία ήταν πως όταν θα γίνονταν όλοι πλούσιοι, θα του απέδιδαν το κεφάλαιο συν τα κέρδη. Ο Αλέκος έλεγε, πως κάποτε θα αγόραζε το στούντιο που ονειρευόταν και θα σταματούσε τα λαϊκά και θα έβγαζε ροκ δίσκο.

2.Μίχος Κολιόπουλος. Περιγράφεται στο πάρτι που πηγαίνει η Γιόλα με την Killing Bride:

Ο Μίχος έφερε ποτά, ντυμένος κάτι ανάμεσα σε ψυχεδέλεια και πανκ ροκ. Ωραίος με μακρύ μαλλί, φορούσε κρίκο στο αριστερό αυτί. Ήταν ο οικοδεσπότης, κατ όνομα βέβαια, αφού κι αυτός από άλλους έμαθε για το πάρτι «Θα κάνουμε πάρτι στο σπίτι σου. Θάρθεις;». Σιγά που δεν θα πήγαινε. Για κάτι τέτοια άλλωστε, είχε αποχαιρετίσει τις ελληνικές βρυσούλες ήδη από το 1973, ρίχνοντας και μία μαύρη κοτρόνα πίσω του.
Ο πατέρας του, που ήταν ανώτατος αξιωματικός του στρατού, ονειρευόταν να τον δει κουρεμένο «εθνοπρεπώς» και ευπειθή στην στρατιωτική πειθαρχία. Όμως, ο Μίχος έστριψε δια των σπουδών και αναχώρησε με ταχύτητα πυραυλοκίνητου για Παρίσι. Υπήρξε φοιτητής της Αρχιτεκτονικής άριστος αλλά και καλός κιθαρίστας. Σχημάτισε συγκρότημα με άλλο αξιοσημείωτο πρόσωπο, τον Μιχάλη Ανδριτσάκη που χόρευε εκείνη τη στιγμή ένα κολλητό μπλουζ με την Ανθούλα.

Σημειώνω πως ο Μίχος Κολιόπουλος, είναι και εξαίρετος μουσικός. Απέδωσε, εκείνη την ταραγμένη εποχή, με την σύνθεσή του Blue, μια μελαγχολική μουσική, για το Κίτρινο Σούρουπο. Την αφιερώνει , στον νεκρό του φίλο, Σωτήρη Νάτση.

Φωτό: Η Ανθούλα το Μαγικό Μανιτάρι και ο Μιχάλης Ανδριτσάκης. Παρίσι, 1978.

3. Ο Μιχάλης Ανδριτσάκης.

Περιγράφεται στην βραδιά του πάρτι (και όχι μόνο)...

Η Γιόλα έστρεψε τώρα το βλέμμα της στον Μιχάλη. Εκείνος, στον μακάριο ύπνο του έρωτα, με καρδούλες που έκαναν κυκλάκια γύρω από τα μάτια. Πάντα ερωτευμένος και άτολμος. Μικρός ήταν ερωτευμένος με την Κρίστυ Στασινοπούλου, και έκανε προσπάθειες να της το πει, αλλά δεν της το είπε ποτέ, δεν βρήκε το θάρρος. Όταν τελείωσε το Γυμνάσιο στα 1974, αποφάσισε να γραφτεί στη Σχολή Καλών Τεχνών στο Παρίσι, κυρίως για να ξεπεράσει την Κρίστυ. Όμως το πρώτο Καλοκαίρι που ήρθε για διακοπές στην Ελλάδα, γνώρισε την Ανθούλα. Η Ανθούλα που είχε μεγάλη επιδεξιότητα τον άρπαξε και τον έβαλε κάτω. Το ευτυχές αυτό γεγονός, τον γέμισε τόσο πολύ ώστε εγκατέλειψε τις σπουδές του στο Παρίσι και έμεινε στην Ελλάδα. Ύστερα από ένα χρόνο όμως, η Ανθούλα τελείωσε το Γυμνάσιο και αποφάσισε πως δεν μπορούνε να ζούνε βαρετές ζωές, και του είπε «Πάμε ρε γαμώτο στη ζούγκλα μαζί με τον Ταρζάν». Και έτσι τον πήγε τον ταλαίπωρο άνθρωπο ξανά στην Γαλλία, όπου εκείνη μεν σπούδαζε σκηνοθεσία, εκείνος δε απλώς την πρόσεχε, αφού δεν είχε πια μυαλό για Καλές Τέχνες.

Στίχοι από το τραγούδι "Ο Επαίτης", που έγραψε ο Μιχάλης Ανδριτσάκης, όταν χώρισε από την Ανθούλα.

Έρχομαι επαίτης
να ζητιανέψω λίγο εσένα
από ένα κόκκινο παγκάκι
Άδειασαν οι δρόμοι
κι η νύχτα στην πλατεία
έμεινε ολομόνη
και γύρω εσύ
Στην άκρη άκρη
κάθεται η σκιά σου
κάθομαι κι εγώ κοντά σου
και σε κοιτώ

4. Η Ανθούλα Αθανασιάδου. Περιγράφεται σε αρκετές σκηνές του βιβλίου, μία από αυτές είναι:
Την Ανθούλα, την έλεγαν χαϊδευτικά μαγικό μανιτάρι, λόγω της μεγάλης προτίμησης που έδειχνε προς το είδος αυτό των μυκήτων. Είχε αφιερώσει τη φωνή της στα χίπικα τραγούδια, τα μαλλιά της στο στυλ της αφάνα, το καλλίγραμμο όμως σώμα της όχι αποκλειστικά στον πιστό σύντροφό της Μιχάλη, αφού ήταν πολύ ορεξάτη οπαδός του να τα κάνουμε όλα. Και για την Ανθούλα το όλα, σήμαινε ΟΛΑ.

Κάρτα που στέλνει, από την Αγγλία,  η Ανθούλα στη Γιολάντα, στο Παρίσι. 

Βίκυ Μπουρδάκου. Παρίσι, 1978.

5.  Η Βίκυ Μπουρδάκου. Στο βιβλίο, περιγράφεται σε αρκετά σημεία. Ένα από αυτά:

Η Βίκυ! Ένα καταπληκτικό παιδί, η ετοιμόρροπη Βίκυ. Από μικρή ονειρευόταν να γίνει ζωγράφος.  Όμως βρέθηκε στο Παρίσι, μοναδική ίσως περίπτωση, με την αυστηρότατη πατρική εντολή «να μην τολμήσει να περάσει έστω κι απέξω από τη Σχολή Καλών Τεχνών». Ο πατέρας της, άνθρωπος πρακτικός,  θεωρούσε τους ζωγράφους ξυπόλητες υποθέσεις, έτσι πριν από αυτήν είχε σκεφτεί για εκείνη. Είχε γνωστό βουλευτή και μέσω αυτού ήλπιζε να τακτοποιήσει την κόρη. Εκείνος, του είχε τάξει πως αν τέλειωνε η Βίκυ δημοσιογραφία θα την διόριζε στην ΕΡΤ. Κανείς δεν διορίστηκε ποτέ εκεί με δίπλωμα από τη Γαλλία. Όσοι ήταν να μπουν, έμπαιναν και χωρίς δίπλωμα, οι περισσότεροι νύχτα από τα παράθυρα, αλλά ο πατέρας πίστεψε τον επαγγελματία τον ψεύτη και έστειλε με το ζόρι την κόρη του στην σχολή δημοσιογραφίας. Τώρα η Βίκυ βρισκόταν εκεί που την είχαν καταδικάσει, διψασμένη, μπροστά σε πηγή που της απαγορευόταν να πιει, για αυτό και θα τα έπινε όλα.

Το εξαιρετικό έργο της Βίκυς 'Me and the White Lady'. 1979.

Από πολλά σκίτσα και ζωγραφιές της, μπορούσες να δεις, τι είχε συμβεί στην ψυχή της. Αξιοσημείωτο είναι το έργο της με το καλαμάκι. Η Βίκυ, με τα μάτια μισόκλειστα, έχει καλαμάκι στη μύτη και ρουφάει την 'άσπρη κυρία', που είναι πάλι η Βίκυ με παγωμένο μπλε χρωματισμένη, και που σφίγγει το ίδιο καλαμάκι στο στόμα και ταυτόχρονα ρουφάει τη Βίκυ. 

Ο Δημήτρης Παυλίδης. Παρίσι, 1978. Φωτογραφία αγνώστου.

Οι περιγραφές άλλων , που όταν γράφτηκε ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ, ήταν ήδη νεκροί, όπως ο Δημήτρης Παυλίδης και ο Βαγγέλης Βλουμίδης, βασίστηκαν στις μαρτυρίες από τους δικούς τους γνωστούς και συντρόφους. 
Τα πρόσωπα αυτά, δεν είναι τα μοναδικά που αποτελούν την περίφημη 'σκηνή στο Παρίσι'. 
Υπάρχουν και άλλα, όπως και προγούνται και άλλα. Όμως, αυτά, που αναφέρονται στο βιβλίο, είναι εκείνα που ανήκουν στην παρέα της Γιόλας.