Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

ΠΕΡΙ ΚΡΑΤΙΚΟΔΙΑΙΤΩΝ

Οι κρατικοδίαιτοι, δεν πάνε ποτέ για τα λίγα, πάνε για τα πολλά.


Το ποστ με τίτλο ΡΟΚ καιΚΡΑΤΟΣ, δημιούργησε αντιμαχόμενα αλλά ενδιαφέροντα σχόλια. Μερικά από αυτά, απέδωσαν με την λέξη «κρατικοδίαιτος», μια κατηγορία, επί δικαίων και αδίκων. Οφείλω, λοιπόν, να καταθέσω και την δική μου γνώμη...


Η λέξη «κρατικοδίαιτος», πρέπει να χρησιμοποιείται, μόνο για εκείνον, που με την φάμπρικα της πολιτικής διαπλοκής, απομυζά δημόσιο χρήμα. Δύο παραδείγματα:
Ένας μεγαλοεργολάβος, που αναλαμβάνει δημόσιο έργο, χρησιμοποιώντας πολιτικούς που έχει κατά την προεκλογική περίοδο χρηματοδοτήσει, είναι κρατικοδίαιτος.
Ένα στέλεχος κόμματος, που αναλαμβάνει δημόσιες θέσεις, υψηλά αμειβόμενες, με μοναδικό του προσόν, την κομματική ιδιότητα, είναι κρατικοδίαιτο.


Ο Συνταξιούχος, δεν είναι κρατικοδίαιτος, αν και συνταξιοδοτείται από το κράτος. Το Κράτος, με την έννοια της Δύναμης που ρυθμίζει και το συνταξιοδοτικό σύστημα σε μια κοινωνία.

Η λέξη κρατικοδίαιτος, δεν πρέπει να χρησιμοποιείται, σε περιπτώσεις, που επαγγελματίες χωρίς διαπλοκή, αμείβονται από το κράτος, για υπηρεσία ή εργασία που προσέφεραν ή προσφέρουν.
Ο Συνταξιούχος, δεν είναι κρατικοδίαιτος, παίρνει δικαιωματικά τα λεφτά του. Τι προτείνουν κάποιοι; Να μην υπάρχουν συνταξιούχοι;
Ένας Υδραυλικός, που καλείται να φτιάξει το καζανάκι τουαλέτας ενός Υπουργείου, φυσικά και δεν μπορεί να ονομαστεί κρατικοδίαιτος. 
Αλλά, και ένας Καθηγητής σε δημόσιο σχολείο, ή ένας γιατρός, σε δημόσιο νοσοκομείο, δεν μπορούν ποτέ, να ονομαστούν κρατικοδίαιτοι. Προσφέρουν κοινωνικό έργο, και η Πολιτεία, έχει την υποχρέωση, να τους μισθοδοτήσει.  

Φοιτήτριες ζητούν το 15% του Κρατικού Προϋπολογισμού, να διατίθεται στην Παιδεία (1962). Φυσικά, η επιχορήγηση της Παιδείας από το κράτος, δεν την κάνει "κρατικοδίαιτη"...

Οι μαθητές, που παίρνουν δωρεάν τα βιβλία από το κράτος, είναι «κρατικοδίαιτοι»; Όχι βέβαια. Θέλουμε δωρεάν Παιδεία και θέλουμε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό του Κρατικού Προϋπολογισμού, να δίνεται στην Παιδεία. Δεν θέλουμε Κράτος που δαπανά μόνο για Εξοπλισμούς, ούτε τα λεφτά του ελληνικού λαού να καταλήγουν στους κρατικοδίαιτους και στις κομματικές τσέπες. 

Φοιτητές της Σχολής Καλών Τεχνών, διαμαρτύρονται για την μείωση της κρατικής χορηγίας. Η Σχολή, χρηματοδοτείται από το κράτος, αλλά δεν μπορεί να χαρακτηριστεί "κρατικοδίαιτη"...

Υπάρχουν καλλιτέχνες κρατικοδίαιτοι;
Βεβαίως. Και είναι εύκολα αναγνωρίσιμοι.
Βασικό τους γνώρισμα, είναι ότι, θέτουν την «τέχνη» τους, στην υπηρεσία του κόμματος που κυβερνά.

Όμως, ένας καλλιτέχνης, που μισθοδοτείται ή επιχορηγείται από το κράτος, χωρίς να υπάρχει διαπλοκή, δεν μπορεί να ονομαστεί κρατικοδίαιτος.
Ο Μουσικός στην Ορχήστρα της Δημόσιας Ραδιοφωνίας, είναι κρατικοδίαιτος; Ή μήπως πρέπει ν βρει άλλη βιοποριστική δουλειά, και να παίζει βιολί, μόνο από χόμπι; Ο Καθηγητής (καλλιτέχνης ο ίδιος), στη Σχολή Καλών Τεχνών, είναι κρατικοδίαιτος;
Επίσης:
Μια θεατρική ομάδα νέων ανθρώπων, μια ομάδα νέων χορευτών, αυτοί που δεν έχουν λεφτά να νοικιάσουν ένα χώρο, και κάνουν πρόβες στο δρόμο... όλοι αυτοί ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ να επιχορηγηθούν και ΠΡΕΠΕΙ. Διαφορετικά έχουμε κράτος ΜΑΪΜΟΥ που τα λεφτά του φορολογούμενου, πάνε σε επιτήδειες τσέπες.
Ακόμη:
Θέλουμε, οι καλλιτέχνες που γέρασαν, και δεν μπόρεσαν να έχουν μια σύνταξη, να μην πεθάνουν στην ψάθα. Για ένα μεγάλο καλλιτέχνη, ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ, το Κράτος, να του χορηγήσει τιμητική σύνταξη. Δεν του κάνει χάρη. Ο Καλλιτέχνης, και μόνο που υπάρχει, κάνει χάρη στο Κράτος.

Αντώνης Τουρκογιώργης. Φίλοι του κατόρθωσαν τελικά και πίεσαν το Υπουργείο Πολιτισμού, ώστε να του χορηγηθεί τιμητική σύνταξη, μετά το χτύπημα της αρρώστιας. Δεν μπορεί να θεωρηθεί, κρατικοδίαιτος...

Όλοι είπαμε, να πάρει τιμητική σύνταξη ο Αντώνης Τουρκογιώργης που τόσα πρόσφερε, αλλά το έφερε η ατυχία, και βρέθηκε σε ανάγκη. Μπορεί να πει κανείς τώρα, πως είναι κρατικοδίαιτος ο Αντώνης Τουρκογιώργης;
Δεν θέλουμε να τα χαρίζουμε τα λεφτά του λαού μας, θέλουμε τον έλεγχο, να μην πηγαίνουν στον βρόντο. Όλοι, όσοι λένε, καμιά επαφή με κρατικά λεφτά, έχουν λάθος. Τι σημαίνει κρατικά; Δικά μας είναι. Και αν δεν μεριμνήσουμε εμείς, για τα δικά μας λεφτά, θα τα φάνε οι κρατικοδίαιτοι και τα άλλα λαμόγια, που παρεπιδημούν στα διάφορα υπουργεία. 

Η περίπτωση του Παύλου Σιδηρόπουλου.
Έρχομαι τώρα στην περίπτωση του Παύλου Σιδηρόπουλου, που κατηγορήθηκε από μερικούς, ότι υπήρξε κρατικοδίαιτος, αφού μετείχε σε κομματικά φεστιβάλ.
Είναι μια κατηγορία αστεία, που αν την δεις στις πραγματικές διαστάσεις της, καταρρέει.
Κατ αρχήν, ο Παύλος, δεν συμμετείχε ποτέ σαν οπαδός, αλλά ως αυτόνομος καλλιτέχνης. Δεν τραγουδούσε δηλαδή, λέγοντας ή υπονοώντας, ψηφίστε το τάδε  κόμμα.
Τραγουδούσε για να πει τις δικές του απόψεις και να μεταφέρει τα δικά του μηνύματα, ανεξάρτητα πάντα από το ακροατήριό του. Σε μία μάλιστα περίπτωση, που έχει καταγραφεί, καλεσμένος από τη νεολαία του ΠΑΣΟΚ, στα Γιάννενα, διατύπωσε ανοιχτά, την κριτική του, στον Ανδρέα Παπανδρέου.
Δεν υπάρχει πουθενά, δήλωση του Σιδηρόπουλου, με την οποία να υποστηρίζει κάποιο κόμμα. Το αντίθετο. Υπάρχουν κριτικές παρατηρήσεις. Κάνει κριτική σε όλους, στην Αριστερά, στην Δεξιά, στο ΠΑΣΟΚ της εποχής, ακόμη και στις αναρχικές ομάδες. Αν ήταν ΠΑΣΟΚ, αν υποστήριζε έργω και λόγω, κάποιο κόμμα, τότε, ναι, θα μπορούσες να τον κατηγορήσεις για διαπλοκή. Αλλά, ο Παύλος, πολιτικά, δεν ήταν με κανέναν.
Γεννιέται, όμως η απορία, αν ήταν αυτόνομος, τότε, τι δουλειά είχε, να τραγουδά σε φεστιβάλ κομματικής νεολαίας;

ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ: Το αναγραφόμενο, στην επιτύμβια πλάκα του Jim Morrison. Ο καλλιτέχνης, πορεύεται πάντα κατά τις επιταγές της ψυχής του...

Θα απαντήσω, με το γνωστό επιτύμβιο, που μας το θύμισε ο ΥΠΝΟΒΑΤΗΣ. «ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ». Κατά τον δικό του, δηλαδή, τρόπο σκέψης, αποφάσισε να εμφανίζεται, όποιοι και αν τον καλούσαν, εκτός αν ήταν φασίστες. Αυτό του όριζε ο «δαίμονας» του μυαλού του: Πήγαινε παντού, για να πεις αυτά που πιστεύεις.
Όμως, θα πουν κάποιοι, για τις εμφανίσεις του, έπαιρνε χρήματα, δεν πήγαινε δωρεάν...
Η παρατήρηση, μοιάζει να έχει βάση, αλλά δεν έχει. Ο καλλιτέχνης, εκτός από λειτούργημα, ασκεί και ένα επάγγελμα, πρέπει να ζήσει. Είναι εύκολο, να πεις, οι ζωγράφοι να κάνουν πίνακες, και μετά να τους μοιράζουν δωρεάν στον δρόμο, αλλά, αυτό είναι ανέφικτο.
Έρχομαι πάλι στον Παύλο. Πόσα άραγε, λεφτά έβγαλε; Και με αυτά που έβγαλε, έγινε πλούσιος; Όλοι το ξέρουν. Ο Σιδηρόπουλος, ποτέ δεν απέκτησε δικό του σπίτι. Περιουσία; Ποιος ήρθε; Δεν απέκτησε τίποτα.  
Πολλές φορές, εμφανιζόταν χωρίς αμοιβή.
Όταν, για παράδειγμα, τον κάλεσε ο Αβεσαλώμ, στην Κορινθία, στις εκδηλώσεις που διοργάνωνε (και ακόμα διοργανώνει) η ομάδα Rock In Kiato, ο Παύλος πήγε. Μετά τη συναυλία, ο Αβεσαλώμ, του ανακοίνωσε, πως τα έσοδα από τα εισιτήρια, έφθαναν για να πληρωθούν ή οι τεχνικοί ή εκείνος. Τότε, ο Παύλος χαμογέλασε και δεν ζήτησε χρήματα.

Αυτά, αποτελούν την δική μου άποψη περί «κρατικοδίαιτων». Όλες, οι απόψεις, είναι σεβαστές, και πρέπει να διατυπώνονται χωρίς φόβο, αρκεί να μην περιέχουν εμπάθεια. Είναι άδικο, πάντως, καλλιτέχνες, που πρόσφεραν πολλά, να απαξιώνονται με πρόχειρες κατηγορίες, σαν αυτή του «κρατικοδίαιτου» . 



29 σχόλια:

  1. Δεν νομίζω ότι είναι τόσο απλά τα πράγματα περί κρατικοδίαιτων...
    Σύμφωνα με τους ορισμούς που έδωσες η Εκκλησία Α.Ε. δεν είναι κρατικοδίαιτη γιατί δεν επιχορηγείται από το Κράτος. Όμως η μισθοδοσία των 12.800 κληρικών της γίνεται από το Δημόσιο, αφού οι κληρικοί θεωρούνται δημόσιοι υπάλληλοι. Επίσης η Εκκλησία είναι απαλλαγμένη μιας σειράς βαρύτατων φόρων. Αυτά δεν την καθιστούν επί της ουσίας κρατικοδίαιτη;
    Επίσης παρόμοιων απαλλαγών (επανειλημμένες και ατύπως θεσμοποιημένες πλέον διαγραφές οφειλών προς το Δημόσιο) δεν απολαμβάνουν και οι Π.Α.Ε. της γνωστής "παράγκας"; Αυτό δεν τις καθιστά επί της ουσίας κρατικοδίαιτες;
    Έχουν επινοηθεί πολλοί τρόποι στη χώρα που ζούμε, για να είναι κάποιος κρατικοδίατος. Κι ένας από αυτούς είναι να μην είσαι τέτοιος με τρόπο άμεσο και εμφανή.

    Ούτε και το ζήτημα με τον Σιδηρόπουλο το θεωρώ τόσο απλό. Ο "δαίμονας" ενός ροκά δεν βλέπω πώς μπορεί να ενισχύει ιεραρχικούς και εξουσιαστικούς οργανισμούς, ενετελώς ξένους/αντίπαλους με την έννοια της ροκ, όπως τα κόμματα (δια της συμμετοχής του ροκά-"φορέα" του στις εκδηλώσεις τους) . Την κριτική του ο Σιδηρόπουλος μπορούσε να την ασκήσει και χωρίς συμμετοχή σε κομματικές φιέστες (θα ήταν μάλιστα πολύ πιο έντιμο και συνεπές), όπως έκαναν και κάνουν τόσοι άλλοι.
    Το ότι:
    "κατά τον δικό του, δηλαδή, τρόπο σκέψης, αποφάσισε να εμφανίζεται, όποιοι και αν τον καλούσαν, εκτός αν ήταν φασίστες. Αυτό του όριζε ο «δαίμονας» του μυαλού του: Πήγαινε παντού, για να πεις αυτά που πιστεύεις"
    το βρίσκω πολύ αδύναμο επιχείρημα. Ήταν ανάγκη να πάει επιτόπου για να πει αυτά που πίστευε; Τότε γιατί όχι και στους φασίστες; Γιατί μόνο στο ΠΑΣΟΚ και στο ΚΚΕεσ και όχι και στη ΝΔ, ή στην ΕΠΕΝ; Μήπως πήγαινε μόνο εκεί που του το ζητούσαν; Και γιατί να περιμένει να του το ζητήσουν και να μην το επιδιώκει ο ίδιος να πάει σε όλους; Πολύ επιλεκτική τη βρίσκω την "αυτονομία" του. Νομίζω ότι αλλού είναι το πρόβλημα: ο Σιδηρόπουλος είχε ανοίξει παρτίδες με τα κομματόσκυλα από τότε που δούλευε για τον σταλινικό Μαρκόπουλο (δεκαετία του '70). Νομίζω ότι έτσι εξηγούνται πολλά για τη μεταγενέστερη στάση του. Αλλά από εκεί μέχρι να μιλάμε για αυτονομία ο δρόμος είναι πολύς, νομίζω.
    Και εξάλλου ο δαίμονάς μας δεν λειτουργεί επιλεκτικά, αλλά είναι ίδιος παντού και με όλους (αυτή είναι η βασική αρχαιοελληνική φιλοσοφική επιταγή). Αλλιώς είναι λίγο υποκριτής. Και τότε δεν μπορεί να είναι δαίμονας...

    Όσο για την κρατική επιχορήγηση της ροκ, πρέπει να αποφασίσουμε αν θεωρούμε αυτή τη μουσική όπως οποιοδήποτε άλλο πολιτισμικό προϊόν, ή όχι. Από την απάντηση που θα δώσει κάποιος στο ερώτημα εξαρτάται και η ηθική δικαιολόγηση, ή όχι, της επιχορήγησης.



    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι ακριβώς προτείνεις; Μπορείς να γίνεις ξεκάθαρος; Εννοείς πως κανένα ροκ συγκρότημα δεν πρέπει να μετέχει σε Φεστιβάλ που διοργανώνουν Δήμοι ή οι κομματικές νεολαίες; Αυτό λες; Ή έχεις να προτείνεις Δήμους ή κομματικές νεολαίες στις οποίες, δεν έχεις πρόβλημα να μετέχουν τα ροκ συγκροτήματα; Ξεκαθάρισέ το αυτό. Και κάτι άλλο. Νομίζω πως σχεδόν όλα τα συγκροτήματα, έχουν συμμετάσχει κατά καιρούς σε Φεστιβάλ Νεολαίας ή σε Δήμους. Αν το πάμε, έτσι, τότε όλα τα ροκ συγκροτήματα στην Ελλάδα, είναι ξεπουλημένα.

      Διαγραφή
    2. Ακριβώς αυτό που λες εννοώ: κανένα ροκ συγκρότημα δεν πρέπει να μετέχει σε Φεστιβάλ που διοργανώνουν Δήμοι ή οι κομματικές νεολαίες. Και ειδικά στην Ελλάδα.

      Δεν ξέρω πόσα συγκροτήματα έχουν "υποπέσει" σε αυτό το ατόπημα, δεν νομίζω όμως και όλα... Ας πούμε τα συγκροτήματα της πανκ "σχολής" (τα περισσότερα ίσως στη δεκαετία του '80) μου φαίνεται απίθανο να έκαναν κάτι τέτοιο (βέβαια ποτέ δεν ξέρεις).
      Κι ούτε νομίζω ότι ήσαν ξεπουλημένοι όσοι το έκαναν για μια φορά. Το ότι δεν το ξαναέκαναν θα μπορούσε να εκληφθεί και σαν μια παραδοχή τους λάθους τους. Κανείς μας δεν είναι αλάθητος.

      Διαγραφή
  2. Και κάτι ακόμα. "Δια την τάξιν" θα ήθελα να δώσω τον δικό μου ορισμό του κρατικοδίαιτου:

    Κρατικοδίαιτος είναι ο επαγγελματικά ή επιχειρηματικά ανεπαρκής, ο μή ικανός (όχι φυσικά για λόγους υγείας) να "σταθεί" στην αγορά και ο οποίος στράφηκε προς το Δημόσιο για άντληση πόρων.

    Νομίζω ότι έτσι καλύπτεται πλήρως το θέμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Νομίζω πως δεν έχει σημασία, το πού εμφανίζεται κάποιος, αλλά τι λέει και τι στάση κρατάει. Το πρώτο πανκ φεστιβάλ, στην Ελλάδα, έγινε στα Γραφεία του Κατηχητικού μιας εκκλησίας, του Αγίου Στυλιανού. Αυτά τα συγκροτήματα, της "πανκ σχολής" της δεκαετίας του 1980, νομίζεις ότι συμφωνούσαν με τα εκκλησιαστικά κηρύγματα; Όχι. Τότε, γιατί πήγαν εκεί; Απλούστατα: ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΤΟΥΣ. Μην είσαι απόλυτος και μην περιορίζεις ιδεολογικά, έναν καλλιτέχνη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δηλαδή η στάση που κρατάει ένας ροκ (κι όχι οποιοσδήποτε) καλλιτέχνης δεν έχει σχέση με το πού εμφανίζεται; Mπορεί δηλ. να πάει και στη Μενεγάκη; Όσο για το παράδειγμα με το "εκκλησιαστικό" πανκ ίσως βοήθησε πολλά παιδιά να καταλάβουν το φιάσκο του πράγματος. Και άλλωστε δεν επαναλήφθηκε ώστε να έχουμε δικαίωμα να τους χαρακτηρίσουμε ως ξεπουλημένους.
    Δεν έχω πρόθεση (ούτε και δυνατότητα) να περιορίσω ιδεολογικά κανέναν (καλλιτπέχνη ή μή). Από την άλλη όμως δεν μπορώ να δεχτώ και τους πολύ "large" τύπους: το να παίζεις σε πολλά ταμπλώ δεν είναι και πολύ συνεπές. Και το να προσπαθείς να παίζεις με συνέπεια δεν είναι απολυτότητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Άλλο να πας και να κάνεις υποκλίσεις, και άλλο να πας, να πεις αυτά που πιστεύεις. Δεν μιλάω για τους οσφυοκάμπτες. Αλλά το μεγάλο ζητούμενο είναι άλλο. Θέλουμε να προσπαθήσουμε να έχουμε ένα κράτος δικαίου, ή δεν θέλουμε; Θέλουμε ένα μεγάλο κομμάτι του κρατικού προϋπολογισμού, να πηγαίνει στην Παιδεία, στον Πολιτισμό και στις αξιόλογες ομάδες για την Τέχνη; Αν παραιτηθούμε από μια τέτοια προσπάθεια, χαρίζουμε ουσιαστικά, το κράτος, σε άλλους. Για ποιο λόγο μαζοχιστικό, να το κάνουμε αυτό; Γιατί τα χρήματα του ελληνικού λαού, να τα μοιράζονται τα λαμόγια; Εγώ σου κάνω μια ερώτηση. Το κράτος αυτό που εσύ ονειρεύεσαι ως ιδεατό, αυτό που εσύ επιθυμείς να είχαμε, όποιο κι αν είναι, λοιπόν αυτό το κράτος, θα έδινε χρήματα σε ομάδες Πολιτισμού, και Τέχνης;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Όποιος θεωρεί απαραίτητο να μεταβαίνει ο ίδιος κάπου για κηρύσσει αυτά που πιστεύει, τότε ή πρέπει να πηγαίνει παντού (και στη Μενεγάκη και στα φεστιβάλ ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, Χρυσής Αυγής κλπ.), ή πρέπει να επιλέγει που θα πάει με βάση κάποιο κριτήριο, ή να μην πηγαίνει πουθενά. Το κυριότερο: όταν πας κάπου για να πεις αυτό που πιστεύεις, πας χωρίς αμοιβή.
    Νομίζω ότι οι αιτιάσεις που δίνεις για τον Σιδηρόπουλο είναι δικές σου ερμηνείες (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι ανάξιες εξέτασης). Πάντως ο ίδιος δεν έδωσε από ό,τι ξέρω ποτέ καμμία ερμηνεία.

    Προσωπικά δεν θέλω κανένα Κράτος. Θέλω όμως Δημόσιο Τομέα. Υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ των δυο. Ο Δημόσιος Τομέας προϋπηρξε κατά μερικές δεκάδες χιλιάδες χρόνια του Κράτους. Ακόμα και οι πιο πρωτόγονες κοινωνίες είχαν τον Δημόσιο Χώρο τους και την ανάλογη οργάνωσή του (μάλιστα πολλοί από τους θεσμούς που λανθασμένα νομίζουμε κρατικούς έχουν προκρατική, ή μή κρατική προέλευση και θα υπάρχουν και μετά από μια ενδεχόμενη ιστορική έκλειψη του Κράτους). Το Κράτος είναι οργάνωση βάσει Ιεραρχίας όπου κάποιοι "φωτισμένοι", "εκλεγμένοι" κλπ. αποφασίζουν αυθαίρετα για λογαριασμό άλλων, είναι υπουργεία και πειθήνιοι υπήκοοι αντί για πολίτες, αστυνομία, ανισότητα, ανακατανομή (προς τα πάνω φυσικά...) του πλούτου, ανισονομία, ιδιωτεία και εν τέλει στραγγαλισμός της κοινωνίας και του Δημόσιου Χώρου της. Ίσως βέβαια σε κάποιες χώρες να μην είναι τόσο τραγικά τα πράγματα και το Κράτος εκεί να προσιδιάζει αρκετά στην έννοια του Δημόσιου Τομέα, αλλά και πάλι...
    Πολύ συνοπτικά θέλω μια κοινωνία όπου η ροκ δεν θα έχει λόγο ύπαρξης και άρα ούτε ανάγκη "επιχορήγησης" και υπουργείων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. (μόλις είδα δημοσιευμένο το σχόλιό μου διαπίστωσα ότι δεν "το πήρε" ολόκληρο. Μου έχει ξανασυμβεί λίγι πιο πριν. Σε συνέχεια, βάζω και τις δυο τελευταίες φράσεις)

      Μέχρι τότε προτιμώ να αντιμετωπίζω τη ροκ σαν κάτι ανατρεπτικό και όχι σαν οποιοδήποτε άλλο πολιτισμικό προϊόν (που καλώς κάνει και δέχεται να επιχορηγείται). Κι αν ο αντίπαλος ήθελε να με "επιχορηγήσει" (εμένα τον ροκά), το πρώτο που θα σκεφόμουν πριν τρέξω με απλωμένο το χέρι, είναι μήπως αυτή η "ξαφνική αγάπη" του σημαίνει ότι έχω κάνει κάτι λάθος...

      Διαγραφή
  7. Ούτε ‘ανατρεπτικό’, ούτε ‘προϊόν’. Το Ροκ, είναι ο παλμός της Ζωής. Η Συνείδηση ότι είμαστε αθεράπευτα ερωτευμένοι με το Υπέροχο.
    Σέβομαι τις απόψεις σου. Νομίζω όμως ότι με παρεξήγησες. Όταν γράφω ‘κράτος’ δεν εννοώ το κομματικό κράτος. Αναφέρομαι στη Δύναμη.
    Η Δύναμη, αναλόγως ποιος την ελέγχει (ένας, μια ελίτ,
    ή, με δημοκρατικό τρόπο, το σύνολο), δίνει και τις μορφές Κράτους και καθορίζει μια κοινωνία.
    Αυτή η Δύναμη, δεν είναι μόνο Οικονομική, ούτε μόνο, η Βουλή, ο Στρατός και η Αστυνομία. Η Παιδεία, η Τέχνη, η Συνείδηση, μπορούν να είναι μορφές της Δύναμης. Όσο περισσότερο τονώνουμε την Παιδεία, την Τέχνη και την Συνείδηση, τόσο περισσότερο πλησιάζουμε και στον ιδεατό, Δημόσιο Τομέα που περιγράφεις. Αλλά αυτή η τόνωση, δεν μπορεί να γίνει με την εθελούσια έξοδο από τις Διεκδικήσεις. Τότε, γινόμαστε καλόγεροι και αφήνουμε άλλους να ορίζουν την μοίρα της κοινωνίας. Αν θέλουμε να γυρίσουμε τον Τροχό, πρέπει να διεκδικούμε. Δεν σου είπε κανείς να τρέχεις με απλωμένο το χέρι, να γίνεις ζητιάνος. Ας μην είμαστε απόλυτοι. Αν τα ‘πράγματα’ δεν γίνονται με τον τρόπο που επιθυμούμε, ας επιθυμήσουμε, με τον τρόπο που μπορούν να γίνουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @
    "Αλλά αυτή η τόνωση, δεν μπορεί να γίνει με την εθελούσια έξοδο από τις Διεκδικήσεις."

    Σύμφωνοι, αλλά επίσης δεν μπορεί να γίνει με παραμονή σε προκάτ τρόπους "διεκδίκησης" που έχει θεσπίσει ο αντίπαλος. Γιατί τότε ίσως καταντήσουμε αληθινά θύματα και πιο παραιτημένοι από τους καλόγερους.

    Όσο για τον ορισμό της ροκ που δίνεις, ούτε εδώ θα διαφωνήσω. Αλλά είσαι από μια γενιά που μετέβαλε το Υπέροχο στο πιο τρομερό πολιτικό και φιλοσοφικό όπλο από την εποχή του Επίκουρου και δεν έκατσε να το ερωτεύεται και να το θαυμάζει παθητικά, όπως συνέβαινε μέχρι την εμφάνισή της. Οπότε είμαι σίγουρος ότι ξέρεις για τί πράγμα μιλάω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ρε Νταλούκα, δε δίνει το κράτος τις συντάξεις αλλά τα ασφαλιστικά ταμεία.
    Επίσης, ο Σιδηρόπουλος ότι είχε το μάλλον το έφαγε στα ναρκωτικά. Έκανε κριτική ο Παυλάρας; Αν ζούσε σήμερα μάλλον θα ήταν η πατερίτσα του Bono των U2.
    Από τη στιγμή που θες να είσαι καλλιτέχνης για την υπόλοιπη ζωή σου, κάνεις συμβιβασμούς για να ζήσεις από αυτό. Ροκ ξερόκ, Σιδηρόπουλοι και λοιποί είναι απλά επαγγελατίες που αν μπορούσαν θα είχαν ξεπουληθεί για να μπορούν να κάνουν απερίσπαστοι τη μουσική τους. Απλά δε μπορούσαν και επιχορηγήθηκαν, όπως όλα όσα παραπαίουν. Η μουσική είναι προϊόν με πνευματικά δικαιώματα και ποσοστά επί των πωλήσεων. Του Σιδηρόπουλου τα εισπράττει κανένας;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Την έννοια που δίνω στο κράτος, την αναφέρω πιο πάνω.
      Τα υπόλοιπα, που γράφεις, για τον Σιδηρόπουλο, δεν θέλω να τα σχολιάσω

      Διαγραφή
  10. ¨Εχετε δίκιο, αν και ο όρος "κρατικοδίαιτος" τυπικά περιλαμβάνει *όποιον* διαιτάται από το κράτος, είναι ορθό να αναφέρεται σε περιπτώσεις που απομυζούν παρασιτικά το κράτος εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Φυσικά στην απίθανη αυτή χώρα η καλλιτενχία δεν θα μπορούσε να ξεφύγει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Η γνώμη μου είναι ότι η ροκ ξεκίνησε ως κάτι ανατρεπτικό και έγινε το σημαντικότερο πολιτισμικό γεγονός μετά τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο ακριβώς επειδή στάθηκε έξω και απέναντι από το Σύστημα (ό,τι κι αν εννοεί κάποιος με αυτή τη λέξη) και επειδή έπαιξε κυρίως με τους δικούς της κανόνες (δηλ. κυρίως εκτός της λογικής του Συστήματος). Αυτά σήμερα μοιάζουν να έχουν ξεχαστεί από πολλούς. Εδώ και είκοσι περίπου χρόνια η ροκ έχει εμφανώς ξεθυμάνει και έχει μπει στο περιθώριο (= Σύστημα) ακριβώς επειδή οι μπροστάρηδές της είναι κάποιοι Bono αντί για κάποιους Lennon και κάποιοι U2 αντί για κάποιους MC5 (φυσικά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα).

    Υπάρχει πλέον μια εμφανής αδυναμία ως προς την κατανόηση του αρχετυπικού ροκ σκεπτικού και της αναπαραγωγής/επικαιροποίησής του και γι' αυτό η ροκ έχει χάσει το ενδιαφέρον της και ό,τι της έδινε διαφορετικότητα και ζωντάνια.

    Αυτό που σχεδόν με σοκάρισε στην άλλη συζήτηση περί Ροκ και Κράτους, είναι η ευκολία με την οποία καθαγιάζεται αυτή η διεστραμμένη σχέση. Στη δεκαετία του '80 είχε ξεσπάσει ένας σύντομος ροκ "εμφύλιος" με αφορμή την κρατικο(πασοκο)επιχορηγούμενη "ροκ" και οι περισσότεροι ροκάδες τής είχαν γυρίσει περιφρονητικά την πλάτη (θυμάμαι ακόμα το κλασικό σχετικό κείμενο του Αργύρη Ζήλου στον ΗΧΟ τ.141, Δεκέμβριος 1984).

    Σήμερα διαπιστώνω μια στροφή 180 μοιρών: το να είσαι ο εαυτός σου, το να θέλεις να ψάξεις και να τραβήξεις τον δικό σου δρόμο, το να μην θέλεις να λειτουργήσεις με τους ετοιματζίδικους και στημένους κανόνες του Συστήματος θεωρείται ... "περιθώριο". Το ίδιο το Σύστημα δεν θεωρείται πλέον αντίπαλος (αντιθέτως έχει και «καλά» που πρέπει να «αξιοποιηθούν» -έχουμε μπει στη φάση των παζαριών και της φιλοσοφικής «διαλλακτικότητας»). Ο νεοέλληνας ροκ μουσικός θεωρεί τον εαυτό του άλλον έναν "επαγγελματία του συναφιού" (όπως όλοι οι άλλοι, μπουζουκτσήδες, ελαφρολαϊκοί, λαϊκοπόπ, λαϊκοντίσκο, lounge κλπ). Ίσως μάλιστα να ... συνδικαλίζεται κιόλας (φυσικά μέσω κάποιου κομματικού «σωλήνα»). Και μάλιστα δικαιούται ... κρατικής βοήθειας γιατί παράγει ένα "περιφρονημένο" πολιτισμικό προϊόν (και ποιός τού φταίει γι’ αυτό, αν όχι ό ίδιος που δεν καταφέρνει να υπηρετήσει με συνέπεια τη μουσική του και να πείσει;). Και μπαίνω στον πειρασμό να προτείνω έναν τρόπο «μόνιμης επιχορήγησης»: να μπει η ροκ (δηλ. όσοι «εκφραστές» της έχουν αυτό το σκεπτικό) σε κάποιο μουσείο.

    Από την «επαφή» Ροκ και Κράτους αυτός που βγήκε ωφελημένος ήταν πάντα το δεύτερο. Τα φιάσκα τύπου «Ήχοι του Χειμώνα», ΜΟΥΣΥΝΚΑ, συμμετοχές σε κομματικές φιέστες κλπ., άφησαν μόνο τεράστιους λεκέδες...

    Διαπίστωσα πολλή μιζέρια και κλαψομουνίαση του τύπου: δεν έχουμε λεφτά για να κάνουμε πρόβες, για να αγοράσουμε όργανα, για "προώθηση" και «μάρκετινγκ», για να κλείσουμε χώρους για εμφανίσεις, κ.λπ. (δηλ. ζητήματα που ουδέποτε απασχόλησαν τους αυθεντικούς ρόκερς παλαιοτέρων εποχών, οι οποίοι ξεπερνούσαν με χαρακτηριστική ευελιξία τέτοιες καταστάσεις). Πράγμα που "φωνάζει" ότι κάποιοι σκέφτονται και λειτουργούν πλέον με την λογική του Συστήματος (δηλ. του αντιπάλου). Και η ερώτησή μου είναι: αφού τους αγχώνει και τους χαλάει τόσο πολύ να ασχολούνται με τη ροκ, γιατί συνεχίζουν; Και κυρίως, γιατί συνεχίζουν με αυτόν τον τρόπο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. (και το νο. 2 γιατί η πλατφόρμα του blogger δεν το πήρε όλο)

    @ Αμαρτωλό Κορμί
    «επιχορηγήθηκαν, όπως όλα όσα παραπαίουν».

    Σωστόν σε βρίσκω.
    Το ερώτημα είναι: θέλουμε η ροκ να είναι άλλο ένα «καλό παιδί» που θα συνεισφέρει στη Δύναμη (έστω και όπως την εννοεί ο Μανώλης), περιμένοντας υπομονετικά στην ουρά που γράφει «εθνικές επιδοτήσεις», μαζί με τα άλλα παρεξηγημένα πολιτισμικά παιδάκια;
    Ή θέλουμε έναν τσόγλανο που θα κάνει το δικό του παιχνίδι, δηλαδή θα λειτουργεί κατά τον Δαίμονά του κινούμενος έξω από τα συμβατικά πλαίσια; (γιατί Δαίμων εντός συμβάσεων δεν βλέπω πώς μπορεί να γίνει).
    Επιβίωση της ροκ πάση θυσία, ή με τους δικούς της όρους;

    Όσο για τα λεφτά των καημένων των φορολογουμένων, το βρίσκω σκέτη υποκρισία να πηγαίνουν τα πιο πολλά π.χ. στην Εκκλησία Α.Ε., στα κόμματα, ή στις Π.Α.Ε. και από την άλλη να ρίχνονται και κάτι ψίχουλα εν είδει ελεημοσύνης (και προπάντων για τα μάτια του κόσμου) σε κάποιους οποιουσδήποτε καλλιτέχνες. Η λογική των «επιχορηγήσεων» (και η οποιαδήποτε διαπραγμάτευσή της) είναι ζωτικό κομμάτι (και φερετζές) της γενικότερης διαδικασίας «ανακατανομής» του κοινωνικού πλούτου. Και οι φορολογούμενοι ας κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου...

    Επίσης μια κοινωνία που «ελεεί» την τέχνη είναι μια κοινωνία που πιο πριν την έχει απαξιώσει. Μια τέχνη που δέχεται την ελεημοσύνη δεν έχει καμία ανεξαρτησία, καμία υπερηφάνεια και άρα καμιά απελευθερωτική δύναμη αφού νεροκουβαλάει στην υποκρισία και τη σοβαροφάνεια του καθεστώτος. Μια τέχνη που "επιχορηγείται" δεν έχει απολύτως κανένα δικαίωμα να καταγγέλει.
    Η τέχνη οφείλει να περιγράφει μια κοινωνία όπου (η τέχνη), μεταξύ άλλων, δεν θα χρειάζεται καθεστωτικές ελεημοσύνες (οι οποίες μάλιστα θα καλύπτουν το χρήμα που διοχετεύεται στα λαμόγια). Ο σκοπός οφείλει να αγιάζεται από (και όχι να αγιάζει) τα μέσα.

    Η ροκ ξεκίνησε χωρίς καμία «επιχορήγηση» -και εναντίον των επιχορηγήσεων- και ανταπεξήλθε χωρίς ουσιαστικές παραχωρήσεις (έστω και με σοβαρές απώλειες) σε όλους τους οικονομικούς, ιδεολογικούς κλπ. πολέμους που της έγιναν. Εκεί οφείλει όλη την ιστορική και πολιτισμική φήμη της και γι' αυτό θα μείνει ό,τι μείνει από αυτήν στο μέλλον. Βάσει ποιάς λογικής λοιπόν θα πρέπει να καταλήξει επιδοτούμενη; Αν σήμερα η ροκ (δείχνει να) έχει κλείσει τον ιστορικό της κύκλο, από πού κι ως πού θα πρέπει να την κρατάμε στη ζωή με «ορούς» επιδοτήσεων; Αν είναι έτσι, τότε να της βγει και σύνταξη εθνικής αντίστασης. Και να περάσει ο επόμενος, παρακαλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Η κρατική επιχορήγηση, δεν αφαιρεί την «ανατρεπτικό χαρακτήρα». Το σκεπτικό σου, βασίζεται σε μία απατηλή παραδοχή: Θεωρείς, πως, αν μια ομάδα δεχθεί την επιχορήγηση από τη «Νέα Δημοκρατία», τότε αυτόματα γίνεται μέρος της «Νέας Δημοκρατίας». Αν την δεχθεί, από το ΠΑΣΟΚ, πιστεύεις, ότι αυτομάτως θα γίνει ΠΑΣΟΚ. Και στην γενίκευση, πιστεύεις, πως το κάθε κόμμα που κυβερνά, το «Σύστημα», αν επιχορηγήσει κάποιον, τότε τον αναγκάζει, να γίνει πιστός του υπηρέτης.
    Αν ίσχυε αυτό, θα συμφωνούσα μαζί σου, αλλά είναι λάθος. Θα μπορούσα να σου φέρω ιστορικά παραδείγματα, θα αρκεστώ όμως, στην επικαιρότητα στην Ελλάδα.
    Αυτή τη στιγμή, μας κυβερνά η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Η συγκυβέρνηση, επιχορηγεί με χρήματα του λαού όλα τα κόμματα. Τα κόμματα που παίρνουν την επιχορήγηση, ανάμεσα στα οποία και η Χρυσή Αυγή, δεν γίνονται ούτε ΝΔ, ούτε ΠΑΣΟΚ. Το κάθε κόμμα, χρησιμοποιεί τα χρήματα για να ισχυροποιηθεί το ίδιο. Όπως ακούς, και από τις συζητήσεις των ημερών, ένας από τους τρόπους που σκέπτονται, για να αποδυναμωθεί η Χρυσή Αυγή, είναι το σταμάτημα της επιχορήγησης.
    Όλα αυτά, σημαίνουν, πως το χρήμα, δίνει τη δύναμη σε μια κοινωνική ομάδα, να εδραιώσει τη δράση της, αλλά και να παρέμβει αποτελεσματικότερα, στην εξέλιξη της κοινωνίας.
    Αν λοιπόν, ακόμη κι οι Χρυσαυγίτες, ενισχύονται, με κρατικές επιχορηγήσεις, οι άλλες ομάδες, που, κι εσύ κι εγώ, πραγματικά θέλουμε να ενισχυθούν, τόσο κορόιδα είναι; Αν μια αξιόλογη κολεκτίβα, επιχορηγηθεί, δεν γίνεται μέρος του Συστήματος. Απλά, ενισχύει τη δράση της. Η επιχορήγηση δεν ισοδυναμεί αναγκαστικά με καπέλο. Καπελώνεσαι αν είσαι μαλάκας. Η πολιτική στάση που προτείνεις, ενισχύει το υπάρχον Σύστημα, αφού αφήνει τα χρήματα του λαού, να τα νέμονται άλλοι. Κανένας Χυσαυγίτης δεν θα ήθελε να επιχορηγηθεί νεανική ομάδα θεάτρου, ή χορού, ή ροκ, ή κολεκτίβα, ή Αντιφασιστικός Σύλλογος. Εκείνο που θα ήθελε, είναι όλες αυτές οι προοδευτικές ομάδες, να κάθονται σαν τα χαζά, μακριά από τα «κρατικά» χρήματα. Γιατί; Γιατί, ξέρει πως τα χρήματα, ισχυροποιούν αυτές τις ομάδες.
    Συνεπώς, αυτό που λες, πως η επιχορήγηση, στερεί από το ροκ, τον ανατρεπτικό χαρακτήρα είναι λάθος.
    Η θέση σου, με τα λόγια, φορά επαναστατικό μανδύα, αλλά, στην πράξη, είναι η στάση των Μοιραίων της υπόγειας ταβέρνας. Η πραγματικότητα, είναι ότι και η Παιδεία και η Τέχνη και ο Πολιτισμός, και ομάδες που μπορούν να φέρουν αλλαγές στη Συνείδηση, έχουν αφεθεί σαν τα ορφανά, χωρίς χρήματα. Αντίθετα, άλλοι, πολύ «μαύροι» και επιτήδειοι, ροκανίζουν. Διαπίστωση: Είσαι πολύ καλός στην γραφή, αλλά για Στρατηγός στη μάχη, δεν κάνεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @
      «στην γενίκευση, πιστεύεις, πως το κάθε κόμμα που κυβερνά, το «Σύστημα», αν επιχορηγήσει κάποιον, τότε τον αναγκάζει, να γίνει πιστός του υπηρέτης.»

      Αυτή είναι βέβαια η δική σου ερμηνεία, η οποία δεν έχει καμμία σχέση με αυτά που είπα.
      Θα τα ξαναπώ συνοπτικά λοιπόν. Οι επιχορηγήσεις είναι ένας από τους τρόπους για να αναδιαμένεται προς τα πάνω ο πλούτος που παράγει η κοινωνία, για να αποκτά άλλοθι και νομιμοποίηση η κλοπή, για να θολώνονται τα νερά, να κρατιούνται τα προσχήματα και να βουλώνονται τα στόματα.
      Αν πάρεις έστω και ψίχουλα επιδότησης, χάνεις το δικαίωμα να καταγγέλεις (αυτό φυσικά ισχύει μόνο για όσους καλλιτέχνες θέλουν να περνιούνται για επαναστάτες, αντισυμβατικοί, εναντίον του κατεστημένου κλπ.). Το αν γίνεσαι πιστός υπηρέτης του Συστήματος μού είναι αδιάφορο: το μόνο βέβαιο είναι ότι το ενισχύεις κι ότι χάνεις το δικαίωμα της καταγγελίας. Φυσικά αποκτάς το «δικαίωμα» να ζητάς περισσότερα και να εύχεσαι να πηγαίνουν καλά οι δουλειές (του Συστήματος) για να έχεις να λαβαίνεις.

      Προηγουμένως έγραψες: «Το Ροκ, είναι ο παλμός της Ζωής. Η Συνείδηση ότι είμαστε αθεράπευτα ερωτευμένοι με το Υπέροχο.»
      Από πότε ο παλμός της ζωής κι ο αθεράπευτος έρωτας με το Υπέροχο χρειάζονται κρατική επιδότηση για να υπάρξουν;

      Να σου θυμίσω επίσης ότι οι -ανεπιδότητοι και ανεπιχορήγητοι- «Μοιραίοι της υπόγειας ταβέρνας» («underground tavern») δημιούργησαν ένα ’55, ένα ’67 και ένα ’76; Και ότι έφεραν κάμποσες «αλλαγές στη συνείδηση»;
      Δεν ξέρω αν είμαι καλός στη γραφή (σε ευχαριστώ για τη φιλοφρόνηση), πάντως είμαι σίγουρα καλός στην ανάγνωση της Κοινωνικής Ιστορίας. Κι επειδή στην πρόσφατη νεοελληνική τέτοια μπορεί να ήμουν κι εγώ κάπου εκεί, μην είσαι τόσο σίγουρος ότι οι θέσεις μου είναι απλώς «επαναστατικός μανδύας» (παρεμπιπτόντως η εν λόγω έκφραση προέρχεται από το κομματικό λεξιλόγιο της αριστερής «ορθοδοξίας» - και καλώς ή κακώς οι λέξεις που χρησιμοποιούμε «εν τη ρύμη του λόγου» φανερώνουν πολλά για το πώς σκεφτόμαστε) .

      Για στρατηγός σίγουρα δεν κάνω κι ούτε ήταν ποτέ στις φιλοδοξίες μου. Ούτε και μια μάχη όπως την αντιλαμβάνεσαι εσύ (δηλ. με τους όρους του αντιπάλου) με ενδιαφέρει: μια μάχη φορώντας στολή, δίπλα σε άλλα στρατιωτάκια και υπακούοντας σε στρατηγούς (εδώ ισχύει ξανά το ότι οι λέξεις που χρησιμοποιούμε «εν τη ρύμη του λόγου» φανερώνουν πολλά για το πώς σκεφτόμαστε). Όπως έχει αποδειχθεί, μια τέτοια μάχη είναι εξαρχής χαμένη ακόμα κι αν «κερδηθεί» στρατιωτικά. Οι πραγματικές κοινωνικές αλλαγές κυοφορούνταν ανέκαθεν στο πεδίο της –ανεπιδότητης- Συνείδησης και της –εξίσου ανεπιδότητης- Συνέπειας. Το αποδεικνύει άλλωστε και η ιστορία της ροκ (ή μήπως όχι;). Οπότε σε ευχαριστώ και για αυτή τη φιλοφρόνηση.

      Διαγραφή
    2. Kαι κάτι ακόμα.
      Λες:
      " Κανένας Χυσαυγίτης δεν θα ήθελε να επιχορηγηθεί νεανική ομάδα θεάτρου, ή χορού, ή ροκ, ή κολεκτίβα, ή Αντιφασιστικός Σύλλογος. Εκείνο που θα ήθελε, είναι όλες αυτές οι προοδευτικές ομάδες, να κάθονται σαν τα χαζά, μακριά από τα «κρατικά» χρήματα. Γιατί; Γιατί, ξέρει πως τα χρήματα, ισχυροποιούν αυτές τις ομάδες. "

      Θα μπορούσα να σου πω κι εγώ ότι οι απείρως πιο ευέλικτοι κοινοβουλευτικοί διαχειριστές της εξουσίας έχουν άλλη άποψη από τον απαρχαιωμένο χρυσαυγίτη, αφού θεωρούν ότι η επιδότηση της "ανατρεπτικής" τέχνης είναι τελικά προς το συμφέρον της εξουσίας. Ποιόν από τους δυο θα λάβουμε υπ'όψιν για τον καθορισμό της δικής μας στάσης; Ή μήπως είναι καλύτερα να τους "γράψουμε" και τους δυο και να σταματήσουμε να ετεροπροσδιοριζόμαστε; Και να ακολουθήσουμε τον δικό μας δρόμο, έξω από κανόνες, που θεσπίζουν άλλοι καταπώς θεωρούν ότι τους συμφέρει;

      Διαγραφή
  14. Πρέπει να θεωρούμε τους εαυτούς μας τυχερούς που οι ρίζες του ροκ είναι αγγλοσαξωνικές γιά δύο λόγους. Ο πρώτος (και προφανής) είναι ο γλωσσικός: Το ροκ, δεν θα μπορούσε παρά να έχει γεννηθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες, την μεγάλη νικήτρια του Β' Π.Π., στα μεταπολεμικά χρόνια της ευφορίας και στην καθιέρωση των αγγλικών ως παγκόσμιας γλώσσας, γλώσσα που *όλοι* λίγο-πολύ καταλάβαιναν, γεγονός που αναμφισβήτητα συνέβαλε στην ραγδαία εξάπλωση του. Ο δεύτερος είναι η εγγενής απέχθεια του αγγλοσαξωνικού κόσμου σε οιουδήποτε είδους κρατικό παρεμβατισμό (σε αντίθεση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες που επιδοτούν την κουλτούρα), με εποτέλεσμα να δουλέψουν απρόσκοπτα οι νόμοι της αγοράς και η αξιοκρατία. Εν ολίγοις, αν δεν ήσουν άξιος καλλιτεχνικά δεν είχες μέλλον. Θα απαντήσει κανείς ευλόγως ότι η αγορά μας κατακλύζει σήμερα με κάθε λογής σκουπίδια που παριστάνουν την μουσική (λαίδες Γκάγκες, Ριάνες κοκ). Η απάντηση σε αυτό είναι ότι την χρυσή εποχή του ροκ η μουσική βιομηχανία των ΗΠΑ επανδρωνόταν από πανάξια στελέχη με τεράστια γνώση, αγάπη γιά την μουσική συνδυασμένα με εμπορικό δαιμόνιο. Ποιός μπορεί να ξεχάσει τους τουρκοαμερικάνους αδελφούς Ertegun της Atlantic και τον δαιμόνιο Jerry Wexler που έφερε στην εταιρεία τους άγνωστους Ray Charles και Aretha Franklin, αλλά επινόησε και τον όρο Rhythm and Blues; Θα μπορούθσαμε να αναφερθούμε σε πολλούς άλλους όπως ο John Hammond Sr (πατέρα του John HAmmond) που χωρίς αυτούς η μουσική δεν θα ήταν όπως την γνωρίζουμε σήμερα. Στα παραπάνω δεν θα πρέπει να αμεληθούν οι διεθνείς πολιτικές συνθήκες. Με τον ψυχρό πόλεμο στο απόγειό του διεξαγόταν ένας πραγματικός πόλεμος κουλτούρας μεταξύ των δύο ιδεολογικών συστημάτων (και) γιά την πολιτισμική επικράτηση. Στα πλαίσια αυτά το State Department χρηματοδοτούσε αδρά σπουδαίες τζαζ ορχήστρες γιά συναυλίες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη (ακόμα και στην Σοβιετική Ένωση), η ορχήστρα του Dizzy Gillespie είχε μάλιστα επισκεφθεί την Αθήνα στα μέσα της δεκαετίας του '50. Στην εξαγωγή κουλτούρας δεν πρέπει να αμεληθεί το ραδιόφωνο (πόσοι από μας δεν ακούγαμε τον αμερικάνικο σταθμό της βάσης Ελληνικού) και οι πακτωλοί χρημάτων που εισέρευσαν με το δόγμα τρούμαν γιά το VoiCe of America αλλά και γιά την δημιουργία των σπουδαίων ευρωπαϊκών ραδιοφωνικών σταθμών (εποχή που εξυμνεί ο Van Morisson στο υπέροχο In the Days Before Rock 'n Roll). Εν ολίγοις, έχουμε τις ιδανικές κοινωνικοπολιτικές συνθήκες γιά την απόλυτη κυριαρχία του ροκ σε παγκόσμιο επίπεδο, κυριαρχία που θα τεθεί σε αμφισβήτηση με το κίνημα της αντικουλτούρας της Haight-Ashbury το Καλοκαίρι της Αγάπης του 1967. Στην Ελλάδα, γιά λόγους που όλοι γνωρίζουμε δεν ίσχυσε τίποτα από τα παραπάνω (ειδικά η λειτουργία της αγοράς με αξιοκρατικά κριτήρια και η έλλειψη παραγωγών με γνώση του αντικειμένου) με αποτέλεσμα πάμπολλοι άξιοι καλλιτέχνες να αναγκαστούν να συγχρωτιστούν με κομματικά γραφεία με μοναδικό σκοπό την επαγγελματική επιβίωση. Θεωρώ την περίπτωση Σιδηρόπουλου μία τέτοια περίπτωση, δεν είχε άλλη εναλλακτική και δεν χρωματίστηκε ποτέ κομματικά σε αντίθεση με άλλους που ακολούθησαν κομματική καριέρα σχεδόν εργολαβικά. Τούτων λεχθέντων, ακόμα και στην "κοινωνικά ανάλγητη" Αμερική υπάρχουν ταμεία αρωγής μουσικών που δεν έχουν πρόνοια. Θεωρώ υποχρέωση της πολιτείας να κάνει το ίδιο εδώ σε παρόμοιες περιπτώσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @
      " Στην Ελλάδα, γιά λόγους που όλοι γνωρίζουμε δεν ίσχυσε τίποτα από τα παραπάνω (ειδικά η λειτουργία της αγοράς με αξιοκρατικά κριτήρια και η έλλειψη παραγωγών με γνώση του αντικειμένου) με αποτέλεσμα πάμπολλοι άξιοι καλλιτέχνες να αναγκαστούν να συγχρωτιστούν με κομματικά γραφεία με μοναδικό σκοπό την επαγγελματική επιβίωση."

      Tί πάει να πει "λειτουργία της αγοράς με αξιοκρατικά κριτήρια"; Και ποιοί είναι αυτοί οι πάμπολλοι; Μερικά παραδείγματα έστω; Και γιατί όχοι όλοι, αφού οι δυσμενείς συνθήκες (που όντως υπήρχαν) ίσχυαν για όλους;

      @
      " Θεωρώ την περίπτωση Σιδηρόπουλου μία τέτοια περίπτωση, δεν είχε άλλη εναλλακτική και δεν χρωματίστηκε ποτέ κομματικά σε αντίθεση με άλλους που ακολούθησαν κομματική καριέρα σχεδόν εργολαβικά."

      Πράγματι ο Σιδηρόπουλος δεν χρωματίστηκε κομματικά. Αλλά από πού βγαίνει ότι δεν είχε άλλη εναλλακτική; Πώς γίνεται άλλοι λιγότερο γνωστοί από αυτόν να είχαν εναλλακτικές κι αυτός που ήταν σύμβολο της ροκ στην Ελλάδα να μην είχε;

      @
      "Τούτων λεχθέντων, ακόμα και στην "κοινωνικά ανάλγητη" Αμερική υπάρχουν ταμεία αρωγής μουσικών που δεν έχουν πρόνοια. Θεωρώ υποχρέωση της πολιτείας να κάνει το ίδιο εδώ σε παρόμοιες περιπτώσεις."

      Άλλο αυτό και άλλο η επιχορήγηση για να παριστάνουν κάποιοι τους αντάρτες εκ του ασφαλούς.

      Διαγραφή
  15. @11:23 π.μ. δηλαδή από το σχόλιό μου καταλάβατε ότι είμαι υπέρ της κρατικής επιχορήγησης; είμαι σαφώς κατά ειδικά με τον αδιάφανο, λαμογίστικο τρόπο που γίνεται στην ψωροκώσταινα. Δεν προτίθεμαι να μπω σε ονοματολογία διότι και βαρετή είναι και πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος διολίσθησης σε κουτσομπολιό, εξ άλλου μικρή χώρα είμαστε, όλοι ξέρουμε πρόσωπα και πράγματα. ποιοί (όπως ο μακαρίτης Σιδηρόπουλος) διατήρησαν την καλλιτεχνική τους ακεραιότητα έστω παίζοντας σε κομματικά φεστιβάλ και ποιοί θησαύρισαν παριστάνοντας τους εναλλακτικούς και τους αντάτρες. Θα ξαναπώ όμως ότι συμφωνώ απόλυτα με τη θέση του αρθρογράφου γιά κρατική βοήθεια (σύνταξη, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη κλπ) σε καλλιτέχνες που προσέφεραν και είναι στην ψάθα διότι η παρουσία τους έκαναν τις ζωές μας καλύτερες, αυτό τουλάχιστον τους το οφείλουμε.

    Λειτουργία της αγοράς με αξιοκρατικά κριτήρια σημαίνει ότι ο A&R (artists and repertoire, ο "κυνηγός" ταλέντων που λέμε εδώ) υπεύθυνος μιάς εταιρείας είναι άριστος γνώστης του αντικειμένου και θα ανακαλύψει τον καλλιτέχνη, θα υπογράψει συμβόλαιο μαζί του και το κοινό με τη σειρά του θα επιβραβεύσει (ή όχι), αυτό έχει ισχύσει γιά όλους τους καλλιτέχνες της ροκ (και όχι μόνο) στο εξωτερικό. Αυτά βέβαια την χρυσή εποχή της δισκογραφίας (1950-80 ας πούμε) που υπήρχε διάθεση και μεράκι και δεν είχαν αναλάβει οι αδαείς περί τα μουσικά χαρτογιακάδες executives με τα γκρι κοστούμια που σήμερα προωθούν σκουπίδια.


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σχετικά με το πρώτο: όχι δεν θεώρησα ότι είστε υπέρ της κρατικής επιχορήγησης. Απλώς επεσήμανα τη διαφορά μεταξύ ασφαλιστικής κάλυψης των καλλιτεχνών (που φυσικά τη δικαιούνται όπως όλοι οι εργαζόμενοι) και κρατικής επιχορήγησης.

      Σχετικά με το δεύτερο με καλύψατε πλήρως.

      Διαγραφή
  16. Απ' όσο καταλαβαίνω, η προσπάθεια του Μ. Νταλούκα είναι να πει πως το χρήμα της πολιτείας μπορεί να το χρησιμοποιήσει χωρίς τύψεις η "ανατρεπτική" τέχνη. Το ανατρεπτικό βέβαια μπορεί να έχει πολλές ερμηνείες. Μια ανατρεπτική μπιενάλε δεν έχει σχέση με τον ανατρεπτικό στίχο των Αδιέξοδο. Γιατί από τη μία έχεις κάτι ρηξικέλευθο ή εναλλακτίκ αλλά lifo, ενώ από την άλλη κάτι κυριολεκτικά ανατρεπτικό. Γι' αυτό κάποιοι δεν θα είχαν πρόβλημα να λάβουν για να προωθήσουν/εδραιώσουν, ενώ κάποιοι δεν πίνουν από εκεί που φτύνουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και για να το προχωρήσω λίγο: αυτοί που δεν πίνουν από εκεί που φτύνουν, εκθέτουν αυτούς που πίνουν από εκεί όπου προσποιούνται ότι φτύνουν...

      Διαγραφή
  17. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Μετά μεγάλης μου λύπης οφείλω να ενημερώσω ότι εδώ και μία βδομάδα η άχρηστη πλατφόρμα του Blogspot δεν μ' αφήνει να δημοσιεύσω την απάντησή μου στον κ. "Υπνοβάτη" στην ανάρτηση ΡΟΚ και ΚΡΑΤΟΣ. Αυτό με αποθαρρύνει από το να συμμετέχω (όσο πολύ κι αν το θέλω) σην εδώ συζήτηση. Δεν σκοπεύω να γράψω άλλες 1000 λέξεις (γιατί τόσες χρειάζονται και πάλι λίγες είναι) οι οποίες δεν θα δημοσιευτούν ποτέ ή μετά χιλιετίας. Να επισημάνω πως στη συγκεκριμένη συζήτηση κάθε μου σχόλιο περνούσε παρόμοια οδύσσεια ως και να την δεχτεί η πλατφόρμα. Ως εδώ. Ελπίζω αυτό μου το μήνυμα τουλάχιστον να δημοσιευτεί, και το θέλω διότι οφείλω σε όλους τους συμμετέχοντες μία εξήγηση που η συζήτηση παρέμεινε εκκρεμής. Η απάντηση που δεν δημοσιεύτηκε έχει αποθηκευτεί στο αρχείο μου και είναι διαθέσιμη στον οποιονδήποτε την επιθυμεί. Δημοσιεύω εδώ αυτό το σχόλιο καθώς το ΡΟΚ και ΚΡΑΤΟΣ έχει θεματική και διαλεκτική συνέχειά του την παρούσα ανάρτηση.

    Με εκτίμηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Έτσι "αγαπάει" ο Πουλίκας:
    Πήγε ανεπιδότητος στο γήπεδο του "επιχορηγούμενου" αντιπάλου (τού MEGA που πήρε πρόσαφατα 98 εκ.€ "δάνειο"), του έριξε μερικές μπάτσες και έφυγε παίρνοντάς του το σώβρακο.

    Δείτε φοβερό βίντεο άγριου σεξ με Πουλίκα vs Πρετεντέρη και Βορίδη:

    - Πουλικάκος σε Πρετεντέρη: "Δεν ξέρατε τη ΧΑ; Τέτοια αθωότητα στην εποχή μας;"
    - «Εσάς σας εξέπληξαν όλα αυτά;» ρωτάει ο Γ. Πρετεντέρης τον Δημήτρη Πουλικάκο.
    - «Έχω μείνει άναυδος» απαντάει ειρωνικά.
    - «Τα ξέρατε;» συνεχίζει ο Πρετεντέρης.
    - «Να μην τα ξέρουμε... Εσείς ο ίδιος... περνούσαν από τις εκπομπές σας το ’95 – ’96 και τους μιλούσατε σαν να ήταν κανονικά άτομα», σημειώνει ο Πουλικάκος.
    - «Δεν τους ξέραμε», υποστηρίζει ο Πρετεντέρης.
    - «Τέτοια αθωότητα στις μέρες μας;» τον ρωτάει ο Πουλικάκος. «Αισθάνομαι ότι με καλέσατε να συμμετάσχω σε μια φάρσα. Σαν σκηνή από κόμικ νιώθω».

    http://tvxs.gr/news/ellada/poylikakos-se-pretenteri-den-kserate-ti-xa-tetoia-athootita-stin-epoxi-mas

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ξεβράκωμα Βορίδη στο ίδιο βίντεο εξ ίσου αν όχι ακόμα, πιό απολαυστικό. Η ατάκα με το μπαλταδάκι (σ.σ. το τσεκούρι του Βορίδη στην γνωστή φωτογραφία) έχει οπωσδήποτε ταχυδραματική ποιότητα. Αθάνατος θείος Νώντας

      Διαγραφή