Η ΓΕΝΕΣΗ ΤΟΥ HARDCORE ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ (Δεύτερο Μέρος)

Το ελληνικό συγκρότημα του Hardcore, Πορφυρία, σε  συναυλία στη Νέα Σμύρνη (1988). Μπροστά ο Τάσος, τραγουδιστής του συγκροτήματος και πίσω ο Σταμάτης Σπηλιωτόπουλος, κιθαρίστας. Και οι δύο φορούν τα χαρακτηριστικά καρό πουκάμισα του αμερικανικού Hardcore. Το ντύσιμό τους, είναι αμερικάνικο, και τίποτα δεν θυμίζει το πανκ της Αγγλίας.



Άλλο να μεγαλώνεις στην Καλλιθέα, και άλλο, στην Καλιφόρνια, και στην γενίκευση, άλλο η Αμερική και άλλο η Ελλάδα. Το ελληνικό Hardcore, έχει ως κύριο πρότυπο, το αμερικανικό, αλλά αναπτύσσεται, με διαφορετικό τρόπο.

Νοοτροπία, κοινωνικοπολιτικές συνθήκες, ακόμα και το τοπίο, ορίζουν εδώ, ένα εντελώς διαφορετικό, λειτουργικό περιβάλλον.

Στην κοιτίδα του αμερικάνικου Hardcore (Δυτική Ακτή), σχεδόν όλα τα συγκροτήματα, ήταν Surfers και έκαναν skateboard, έτρεχαν πάνω-κάτω την παραλία. Αυτούς κυρίως, αντιγράφουν οι έλληνες, όμως, στην κοιτίδα του ελληνικού Hardcore (Καλλιθέα, Ταύρος, Νίκαια και αλλού/δες Πρώτο Μέρος), δεν υπάρχουν παραλίες. Οι πρώτοι που ακολουθούν το Hardcore στην Ελλάδα, αγνοούν (και λόγω φτώχιας) το surf και κρατούν μόνο το skateboard. 

Ο ηθοποιός, Βασίλης Αυλωνίτης. Στην Αμερική, υμνούσαν τον Τσάρλι Μπράουν και τον Σνούπι, στην Ελλάδα, οι Πορφυρία, τον Βασίλη Αυλωνίτη.
Ένα από τα παραδείγματα, που δείχνει ότι οι έλληνες, δεν αντιγράφουν ακριβώς, προσαρμόζουν το Hardcore, με ελληνικό τρόπο.

Τραγούδια του αμερικανικού Hardcore, που μιλούν για καρτούν (Τσάρλι Μπράουν και Σνούπι), δεν εμφανίστηκαν ποτέ στην Ελλάδα. Η νοοτροπία εδώ, ήταν διαφορετική, και θα έτρωγαν γιούχα αν εμφάνιζαν τέτοια τραγούδια. Αντί για τον Τσάρλι, οι έλληνες Πορφυρία, ύμνησαν τον ηθοποιό Βασίλη Αυλωνίτη. 

Πρόσφερε τόσα πολλά/δεν κέρδισε πολλά λεφτά/ ο τάφος του χωρίς σταυρό/ τσιμέντο μέχρι το λαιμό/ Όλοι τους τον ξέχασαν/ οι φίλοι του δεν έκλαψαν/όλοι τους τον ξέχασαν/ τι τρέχει κι αν τον έχασαν.

(Το τραγούδι του Βασίλη Αυλωνίτη (Πορφυρία, 1989)

Τα σύμβολα, το ντύσιμο, η τέχνη και η συμπεριφορά, προσαρμόζονται στην Ελλάδα. Το φαινόμενο της «προσαρμογής», παρατηρείται παντού. Το Hardcore, που γεννιέται πρώτα στην Αμερική (1974), μεταφέρεται σε Ευρώπη, Αφρική και Αυστραλία και προσαρμόζεται εκεί, ανάλογα με το λειτουργικό περιβάλλον. Έτσι το Hardcore της Αγγλίας, έπεται ως η αγγλική εκδοχή του αμερικάνικου πρωτότυπου. Πολλά αγγλικά συγκροτήματα, που επηρεάζονται από τα συγκροτήματα της Δυτικής Ακτής, αφαιρούν τα καρό πουκάμισα, και διατηρούν το χαρακτηριστικό ντύσιμο του πανκ της Αγγλίας. Το προσαρμοσμένο Hardcore της Αγγλίας, γίνεται στη συνέχεια, αρκετές φορές πρότυπο, και για συγκροτήματα της Αμερικής, και ξαναγυρνά αλλαγμένο πια, στην χώρα καταγωγής του.  Αλλά αυτό είναι ένα αντιδάνειο, φαινόμενο συχνό, στις κουλτούρες και στα θέματα τέχνης. 

Ο Σταμάτης Σπηλιωτόπουλος, από τους πρώτους έλληνες του Hardcore. Φορά ακόμα και σήμερα το καπελάκι  και το μαντήλι τωνSuicidal Tendencies (Φωτογραφία 2012).

Για να καταλάβουμε τη γένεση του ελληνικού Hardcore, θα πρέπει να μεταφερθούμε στο χρόνο.

Οι πρώτες παρέες ελλήνων Hardcore, δεν σκέπτονταν με τον τρόπο που σκέπτονται οι σημερινοί. Αν σταθούμε στο σήμερα δεν μπορούμε να καταλάβουμε το τότε.

Το τρίτο Χ, στο σύμβολο ΧΧΧ, μπορεί να ερμηνεύεται από τους σημερινούς, σαν αποχή από το περιστασιακό σεξ, στην αρχή όμως, οι ελάχιστοι που τότε το χάραξαν, έδιναν την ερμηνεία της αποχής γενικά από το σεξ.

Για την ερμηνεία αυτού του συμβόλου στην κουλτούρα του ελληνικού Hardcore, δεν φθάνει να μπούμε στην wikipedia, για να δούμε τι πίστευαν οι Minor Threat. Πρέπει να γνωρίζουμε, τι πίστευαν οι πρώτοι έλληνες που το έβαλαν στο μπράτσο, κι αυτό, δυστυχώς δεν αναγράφεται στην wikipedia, κατατίθεται όμως, σαν μαρτυρία από τους «πρώτους».

Ο χρόνος, αλλάζει τις αντιλήψεις, σήμερα, όλοι οι πανκ, δηλώνουν Hardcore, στην αρχή όμως, πολλοί το σνόμπαραν ή το μισούσαν.

Εκτός από τον χρόνο, μεγάλη σημασία έχει και ο τόπος.

Έτσι, όταν μιλάμε για γέννηση του Hardcore στην Ελλάδα, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μιλάμε για Ελλάδα. Όλα όσα συνέβησαν εδώ, δεν ήταν ίδια με εκείνα που συνέβησαν στην Αμερική, στην Αγγλία, στην Γερμανία ή στην Αφρική.

Πηγές πληροφόρησης για να περιγράψουμε την γένεση του ελληνικού Hardcore, είναι:

   1-Τα ντοκουμέντα (γραπτά, τραγούδια, φωτογραφίες, ζωγραφιές και άλλο υλικό) που έρχονται από πραγματικό χρόνο, και

    2-Οι μαρτυρίες των πρώτων ελλήνων Hardcore. Οι διάφοροι που εμφανίζονται σήμερα, να μιλούν για το Hardcore στην Ελλάδα, δεν αποτελούν πηγές πληροφόρησης. Εκφράζουν μόνο το πώς θα ήθελαν αυτοί, τα πράγματα να είχαν συμβεί, και όχι αυτό, που συνέβη. Άλλοι επίσης που ακολούθησαν άλλο ιδίωμα (Grindcore ή black metal) δεν έχουν σχέση με το Hardcore, και απλώς, και κατά το κοινώς λεγόμενο, εξ ιδίων κρίνουν τα αλλότρια. 

    Σελίδα από τον ΠΑΝΙΚΟ Νο 2, με συνέντευξη στους Νοιοαφρικανούς Powerage.

    

    Τι δείχνουν τα ντοκουμέντα.

Τα γραπτά, που έρχονται από εκείνη την εποχή, δείχνουν αναμφίβολα, ότι ο κυριότερος επηρεασμός, είναι τα συγκροτήματα της  Δυτικής Ακτής. Οι πρώτοι έλληνες που ακολουθούν αυτή την κουλτούρα, δεν θαυμάζουν τους Sex Pistols. Θαυμάζουν όμως, εξαιρετικά τους Black Flag. Θαυμάζουν επίσης γκρουπ, όπως Youth Brigade, Fear, Geza-X, Dead Kennedys, Circle Jerks, M.D.C., D.OA., και άλλα, που βγάζουν δίσκους, στην εταιρεία Posh Boy Records.

Εκτός από τα αμερικανικά συγκροτήματα, οι πρώτοι έλληνες θαυμάζουν μια σειρά άλλα ευρωπαϊκά, όπως τους Subhumans, Crass, Discharge, AntiHeroes, Negazione, G.B.H, Chaos U.K , ακόμα και ανάλογα συγκροτήματα της Αφρικής, όπως τους Chaos S.A , Septic Cozengers και ιδιαίτερα τους Powerage.

Φαίνεται πως, στις αρχές του 1980, το Hardcore, όπως διαμορφωνόταν τότε στην Αμερική, στην Ευρώπη και στην Αφρική, ήταν σχεδόν άγνωστο στους πανκ της Ελλάδας. Φαίνεται επίσης, ότι, από τους πρώτους έλληνες, που άρχισαν να μιλούν για αυτό, ήταν ο Σταμάτης Σπηλιωτόπουλος. Αυτός, ερχόμενος από τον Καναδά (1979), εγκαθίσταται στον Ταύρο, και –όπως καταθέτει-σχηματίζει αμέσως συγκρότημα Hardcore, τους Silent Minority. Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε, η γένεση του ελληνικού Hardcore, προηγείται της γένεσης του πανκ στην Ελλάδα. Όμως, από τους Silent Minority. τίποτε δεν έχει σωθεί (τραγούδια ή στίχοι), και έτσι δεν μπορούν –αν πράγματι υπήρξαν- να θεωρηθούν το πρώτο γκρουπ, ελλείψει στοιχείων. Ο Σπηλιωτόπουλος πάντως, που σχημάτισε δύο άλλα γκρουπ (από τα βασικότερα του πρώτου ελληνικού Hardcore, τους Εναλλακτική Λύση 3 και τους Πορφυρία), σήμερα, καταθέτει πως:

«Όταν εμφανίστηκε το ελληνικό Hardcore, αντιμετωπίστηκε εχθρικά από τους περισσότερους πανκ στη Ελλάδα»

Συνέντευξη των ΕΛ 3, στο φανζίν Β 23 (1986).

Φαίνεται πως στην αρχή, οι έλληνες πανκ, διαχωρίζουν την θέση τους, από το Hardcore, και αντίστροφα, οι Hardcore, δεν θεωρούν ότι ανήκουν στο πανκ. Αυτό εννοείται στην συνέντευξη που δίνουν οι ΕΛ 3, στο φανζιν Β 23...

«Δεν έχουμε καμιά σχέση με το πανκ. Παίζουμε Hardcore»

(Εναλλακτική Λύση 3/ Συνέντευξη στο Β 23, 1986)

Τα κείμενα που γράφονται στο φανζιν ΠΑΝΙΚΟΣ (1986 και 1987), που αποτελεί και το «καθοδηγητικό» όργανο του ελληνικού Hardcore, αφορούν αποκλειστικά σε τρεις νεανικές κουλτούρες:

-Πανκ

-Hardcore

-Thrash Metal.

Αυτό έδινε την εντύπωση, ότι αυτές οι κουλτούρες, ήταν στην ίδια κατεύθυνση και ιδεολογικά μονιασμένες.

Στο εν λόγω φανζίν, το  Hardcore και το Thrash Metal (που διαχωρίζεται σαφώς από το Black Metal), περιγράφονται σαν αδελφικά ρεύματα, και θεωρούνται πως, το ένα συμπληρώνει το άλλο. Το πανκ όμως, μερικές φορές, από τους αρθρογράφους του φανζιν ΠΑΝΙΚΟΣ, δέχεται από ελαφριά ως σκληρή, κριτική. 

   Από το φανζίν ΠΑΝΙΚΟΣ, Νο 2 

Στο τεύχος Νο 2, για παράδειγμα, και με παράθεση των στίχων του Kids for cash των B.G.K, το περιοδικό ουσιαστικά επιτίθεται στα πανκ συγκροτήματα της αγγλικής σκηνής, που θεωρεί «μεταμφιεσμένα σε πανκ»...

Νομίζεις ότι τα αγγλικά γκρουπ είναι θεοί

Λοιπόν άσε με να σου πω αυτό: Δεν είναι.

Είναι επιχειρηματίες, μεταμφιεσμένοι πανκς...

Όλα αυτά δείχνουν, ότι οι πρώτοι έλληνες του Hardcore, δεν θεωρούν τους εαυτούς τους σαν τους άλλους πανκ που θαύμαζαν την αγγλική σκηνή και τους Sex Pistols. Αναφέρονται σε αυτούς με την έκφραση «κλασικό πανκ», γράφουν πως το πανκ έχει δημιουργήσει είδωλα και πρέπει ν αλλάξει, υποδηλώνοντας έτσι, ότι το Hardcore, είναι η νέα μορφή, ο νέος ήχος, το καινούργιο αίμα.

Δεν λείπουν μάλιστα και οι συγκρούσεις. Στη συναυλία που δόθηκε στο Δημοτικό Θέατρο Καλλιθέας, την 1^η Φεβρουαρίου 1987, οι πανκ προσπάθησαν να σταματήσουν τα Hardcore συγκροτήματα (Χαμένα Ιδανικά, και Σύγχυση), διαφωνώντας με το είδος μουσικής που έπαιζαν. Πανκ και Hardcore,  ήρθαν τότε στα χέρια.

Υπήρχε όμως και άλλη τάση, που έβλεπε, το πανκ και το Hardcore, σαν ένα και ομοούσιο πράγμα. Ο Priest για παράδειγμα (αρθρογράφος στον ΠΑΝΙΚΟ και μπασίστας στα Χαμένα Ιδανικά), δεν πρέπει να θεωρούσε διαφορετικές, τις δύο αυτές κουλτούρες. Αλλά και ο Σπηλιωτόπουλος, μερικές φορές, αν και είχε διαφοροποιηθεί, έδειχνε ένα συμφιλιωτικό τουλάχιστον πνεύμα.

(Η συνέχεια στο Τρίτο Μέρος)