Ο Σίμος Τσαπνίδης, αρχηγός
των Ελλήνων Υπαρξιστών, εκδιώχθηκε το 1956 από την Ελλάδα, υπό την απειλή
φυλακίσεως. Το έγκλημά του, ήταν ότι πρωτοστάτησε στην δημιουργία αυτόνομου
καλλιτεχνικού - υπαρξιστικού κινήματος, και έθετε εαυτόν, μακριά από κάθε
κομματική λογική.
Ο Σίμος , χλευάστηκε τότε από
όλους, δεξιούς και αριστερούς.
Χαρακτηρίστηκε ανάλογα:
επικίνδυνος, γραφικός και τρελάκιας. Όλοι είχαν μια πέτρα αναθέματος να ρίξουν
στον Σίμο.
Ακόμη και πρόσωπα που
θεωρήθηκαν προοδευτικά, όπως ο Λεωνίδας Χρηστάκης, κορόιδεψαν τον Σίμο, και άλλοι, επίσης με μάσκα προοδευτικού, δεν δίστασαν να τον περιλάβουν στο
ξύλο.
Ο Σίμος On The Road. Πολλές φορές, στη διάρκεια του εικοσαετούς διάρκειας ταξιδιού, δεν είχε στέγη και κοιμόταν στον δρόμο (Φωτ αγνώστου, 1957.ΑΡΧΕΙΟ Μ.Νταλούκας).
Ο Σίμος Τσαπνίδης, έφυγε από
την Ελλάδα, το 1956, και περιπλανήθηκε επί 20 χρόνια σχεδόν, στην Ευρώπη.
Στην διάρκεια αυτού του
ταξιδιού, συνάντησε, και συναναστράφηκε με, απλούς ανθρώπους αλλά και
προσωπικότητες της νεότερης Ευρωπαϊκής Ιστορίας.
Ζούσε ως πλανόδιος αλλά με τον
φωτογραφικό του φακό, αποτύπωσε σημαντικότατα γεγονότα, πρόσωπα και
καταστάσεις.
Προσωπογραφία του
Σίμου, με τεχνική σχισίματος του χαρτιού. Φιλοτεχνημένη από μπήτνικ, που υπογράφει
Schuft, στο περίφημο ADEBAR, στην Βιέννη.
Επέστρεψε στην Ελλάδα, το
1975, φέρνοντας όλο αυτό το πολύτιμο υλικό.
Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να το
αξιοποιήσει.
Κάποτε, κίνησα γη και ουρανό,
ώστε όλες αυτές οι χιλιάδες ανεκτίμητες φωτογραφίες, ντοκουμέντα, και πίνακες, να μην χαθούν. Τελικά,
κατόρθωσα να μην πεταχτεί, να αποκτήσω το Αρχείο.
Επί χρόνια, απευθύνθηκα σε
διάφορους (γκαλερί, πολιτικούς και δημάρχους) ζητώντας να αξιοποιηθεί το Αρχείο
του Σίμου, αφού αποτελεί σπουδαία συλλογή τεκμηρίων της Ευρωπαϊκής μας
Ιστορίας.
Αποτέλεσμα ; Μηδέν.
Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε γι
αυτό το Αρχείο.
Σημερινοί υποψήφιοι μεγάλων
Δήμων που φαινομενικά σκίζουν τα ιμάτιά τους για τον Πολιτισμό, αγνόησαν τα
προσφερόμενα τεκμήρια, θεωρώντας τα έργα ενός ανόητου αλήτη. Αυτοί, που βάζουν
τα πλατειά τους χαμόγελα, την περίοδο των εκλογών, αυτοί και δεν ενδιαφέρθηκαν
ποτέ για τα πραγματικά πολιτιστικά στοιχεία.
Τώρα, στην μακρινή Νορβηγία,
τιμούν τον Σίμο Τσαπνίδη.
Εκεί λοιπόν, διοργανώνεται
μια έκθεση με τίτλο Art, Anarchy and Apostasy. Better Books in London 1962-1967.
Η Έκθεση αφορά σε καλλιτέχνες
της παγκόσμιας πρωτοπορίας, που έδρασαν
στο Λονδίνο τα χρόνια 1962 με 1967, με κέντρο το ιστορικό βιβλιοπωλείο BETTER BOOKS. Οι
καλλιτέχνες αυτοί, θεωρούνται ότι επέφεραν μια τρομερή καλλιτεχνική αναγέννηση
στην Ευρωπαϊκή Ιστορία. Σε αυτή την έκθεση συμπεριλαμβάνεται και ο Σίμος
Τσαπνίδης!
Η curator της
Έκθεσης Rozemin Keshvani, επικοινώνησε μαζί μου, και αφού χαρακτήρισε τον Σίμο
«εξαίρετο πρόσωπο», μου ζήτησε να παραχωρήσω μέρος του υλικού του.
Ανάμεσα σε αυτά που έστειλα
(από τα έργα του Σίμου) για να εκτεθούν, είναι και αυτή η φωτογραφία. Είναι το
πορτραίτο του μεγάλου ποιητή Bob Cobbing. Την φωτογραφία τράβηξε ο Σίμος, μέσα
στο ιστορικό βιβλιοπωλείο και ενώ ο Cobbing, απάγγελλε, κάποιο φωνητικό ποίημα.
Ο Σίμος Τσαπνίδης, που
αγνοείται από κάθε καλλιτεχνικό «υπεύθυνο» στην πατρίδα του την Ελλάδα, επιτέλους,
απολαμβάνει τιμή, στην Νορβηγία.
-..."κι έθετε εαυτόν μακριά από κάθε κομματική λογική;", να τούτο πλήρωσε πανάκριβα ο ΣΙΜΟΣ μη θέλοντας να καταλάβει πως το κομματικό ποιμνιοστάσιο
ΑπάντησηΔιαγραφή(ας θυμηθούμε στο σημείο αυτό λόγια του ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΣΙΜΟΠΟΥΛΟΥ:
«…Η σύγχρονη εξουσία υποτάσσει τους πολίτες με την ένταξή τους στα κομματικά ποιμνιοστάσια, με τα παραισθησιογόνα των γηπέδων και, κυρίως, με τα αποχαυνωτικά και τοξικά καταπότια της ραδιοτηλεοπτικής τεχνολογίας. Με τα μμε διοχετεύει στην κοινωνία την ιδεολογία της ‘νεοφιλελεύθερης’ ηγεμονίας: λατρεία του χρήματος, καταναλωτική φροντίδα, πάθος για προσωπική επιτυχία με τον πιο άγριο, απάνθρωπο και χυδαίο ανταγωνισμό")
είναι το ΑΠΑΝ ώστε να φορεθεί μία ταμπελίτσα στον άνθρωπο και να χρήζει κομματικής προστασίας...
Γνωστό δε από παλιά το λυσσαλέο χτύπημα, κι από τα δεξιά κι από τα αριστερο"προοδευτικά", ανθρώπων τέτοιας ψυχικής ποιότητος σαν και του ΣΙΜΟΥ΄ τηρουμένων των αναλογιών και με σεβασμό στην κάθε ξεχωριστή προσωπικότητα, ας αναρωτηθούμε:
ο ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ κι ο ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ δεν χτυπήθηκαν ανηλεώς από όλες τις ελλαδίτικες σοβαροφανείς κομματικές συμμορίες; Των παθών τους τον τάραχο πέρασαν για να σαρκώσουν κάποια Μυαλογεννήματά τους. Και μιας κι αναφέρθηκα στον ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟ, ας θυμηθούμε ένα κείμενο που αναφέρεται σε χαρακτηριστική περίπτωση χυσίματος ελλαδίτικης χολής εναντίον του ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΥ:
"Τον Ιούνιο του 1938 εκδίδεται η πρώτη ποιητική συλλογή του Εγγονόπουλου Μην ομιλείτε εις τον οδηγόν. Η κατακραυγή που ακολούθησε την έκδοση δεν έχει προηγούμενο στα χρονικά της ελληνικής λογοτεχνίας. Ο Εγγονόπουλος παραδόθηκε στη χλεύη των επικριτών του. Ο θεατρικός και λογοτεχνικός κριτικός του Ελευθέρου Βήματος, ο περιώνυμος Μιχ.Ροδάς αφιερώνει στο βιβλίο του Εγγονόπουλου το τακτικό κριτικό σημείωμά του -εάν βεβαίως μπορούμε να θεωρήσουμε "κριτικές" τις παρατηρήσεις του (14 Οκτωβρίου 1938):
" Αλλά γιατί να μη μιλάμε στον οδηγό; Μήπως υπάρχει κίνδυνος να μας ανατρέψη με το όχημά του, ή με το αυτοκίνητό του, και να μας ρίξη σε κανένα βάραθρο; Κάθε άλλο. Ο οδηγός ξέρει να κάνη καλά τη δουλειά του. Στο βάραθρο μας ρίχνει η ποίησις του κ.Εγγονόπουλου, χωρίς να σώζεται μ'αυτό και ο ποιητής της σχολής του υπερρεαλισμού. Το κίνημα αυτό, είναι όπως το παρουσιάζει ο κ.Εγγονόπουλος, είνε, το λιγότερο για δέσιμο. Είνε κάτι μεταξύ επιδημίας και υπερπαραλογισμού. Εν τω μεταξύ μην ομιλείτε εις τον οδηγόν γιατί ο υπερρεαλισμός περνάει την κακοτοπιά και μπορεί να συμβούν δυστυχήματα".
(Σωτήρης Τριβιζάς, Το σουρρεαλιστικό σκάνδαλο, εκδόσεις Καστανιώτη)
"Σημερινοί υποψήφιοι μεγάλων Δήμων που φαινομενικά σκίζουν τα ιμάτιά τους για τον Πολιτισμό, αγνόησαν τα προσφερόμενα τεκμήρια, θεωρώντας τα έργα ενός ανόητου αλήτη. Αυτοί, που βάζουν τα πλατειά τους χαμόγελα, την περίοδο των εκλογών, αυτοί και δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ για τα πραγματικά πολιτιστικά στοιχεία. "
ΑπάντησηΔιαγραφήΈεετσι!