ΤΟ ΔΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΥΠΑΡΞΙΣΤΩΝ

Έγγραφο του 1953 (ψηφιοποιημένο, αριστερά) μας πληροφορεί για την ηγεσία στην Ιπτάμενη Παράγκα (τα μπλε γράμματα, δια χειρός Σίμου): 
Πρόεδρος ο Σίμος Τσαπνίδης, Αντιπρόεδρος ο Χάλκης, 
Γραμματέας η Μάχη και 
Ταμίας ο Σωτήρης Πεσματζόγλου.

Δεν είναι το μοναδικό αποδεικτικό.  
 Συνεπώς, τα λεγόμενα στο ταινιάκι του Χαριτίδη, περί Αντιπροεδρίας κάποιου Δημητρόπουλου, είναι ψέματα. 

Απο αριστερά : Χάλκης (ο αντιπρόεδρος), Μάχη και Τζο (Γραμματέας και αντικαταστάτης της, ήταν ζευγάρι) και Σώτος Πεσματζόγλου (Ταμίας). Φωτογραφίες από το ΑΡΧΕΙΟ ελλήνων Υπαρξιστών.

Στην ταινία του Χαριτίδη, εμφανίζεται ο Δημητρόπουλος να μας "πληροφορεί" ότι αυτός υπήρξε ο Αντιπρόεδρος της Παράγκας. Από τη στιγμή που κάποιος λέει ένα τόσο χοντρό ψέμα, είναι αναξιόπιστος σε οτιδήποτε άλλο πει, και φυσικά, δεν μπορεί να θεωρηθεί μάρτυρας. Η ταινία «Η Παράγκα του Σίμου», έχουσα ως βασικό μάρτυρα τον Ανδρέα Δημητρόπουλο, τον οποίο μάλιστα και με διάφορα Δελτία Τύπου, διαφημίζει σαν Αντιπρόεδρο, καταρρέει. Είναι όνειδος, προσβάλλει τη μνήμη του αείμνηστου Χάλκη.

Μιχάλης Χαλκιαδάκης ή Χάλκης. Υπαρξιστής από το 1926. Παρίσι. Ο Χάλκης έγραψε το ποίημα "Λεύτερος είναι ο Έρωτας" (1953) το οποίο είναι και το μοναδικό ποίημα που δικάστηκε και καταδικάστηκε από ελληνικό δικαστήριο! Το ποίημα είναι ένας εκπληκτικός ύμνος στην Ζωή, στην Ελευθερία και στον Έρωτα, αλλά το ελληνικό δικαστήριο το έκρινε "ανήθικο" και επικίνδυνο για τη νεολαία.

Ποιος ήταν λοιπόν, ο πραγματικός Αντιπρόεδρος Μιχάλης Χαλκιαδάκης ή Χάλκης. Ήταν ίσως ο πρώτος έλληνας υπαρξιστής , αφού ως τέτοιος δρα ήδη από το 1926 ! Πατέρας της ηθοποιού Ρέας Χαλκιαδάκη. Στην Ιπτάμενη Παράγκα θεωρείται φιλόσοφος γιατί είναι αυτός προφανώς που θεμελιώνει τον όρο «Υπερυπαρξιστική Αλητεία». Η έννοια αυτή, αναφέρεται πάλι στα γραπτά του ποιητή Καρούζου (μέλους τότε της Παράγκας, δες ΕΔΩ) και προσδιορίζει

την ιδεολογία της ύπαρξη και άρα της μη ιδεολογίας. 

Τούτο συμβαίνει σε ολόκληρο τον ενιαίο χώρο και χρόνο του Ροκ. Μεταξύ ιδεολογίας και ύπαρξης, προηγείται η ύπαρξη. Και το Ροκ γενικά, δεν είναι στιγμές όπου η νεολαία κάνει τρέλες. Το Ροκ είναι η εκδήλωση της Ζωής και ως εκδηλώσεις ζωής θεωρούνται τα περιστατικά και όχι σαν παιδικές τρέλες. Αυτό είναι και η μεγάλη προσφορά του Σίμου και της Παράγκας γενικά. Αναρωτήθηκε ο Πάγκαλος, στην ταινία, ποια άραγε ήταν η προσφορά του Σίμου Τσαπνίδη...

Εγώ θα έλεγα, ότι η μεγάλη του προσφορά, ήταν ότι σε πολύ δύσκολα χρόνια, υπερασπίστηκε τη Ζωή.

 Η υπεράσπιση της Ζωής! Αυτό βέβαια δεν ακούγεται σοβαρό, κομματικό, στρατευμένο, έχει μέτρο την (ανεύθυνη) Ζωή, και όχι κάποια σοβαρή ιδεολογία. Η σημασία όμως να είναι κανείς σοβαρός; 

Σε έγγραφο που απευθύνεται σε διευθυντή εφημερίδας και που υπογράφεται από τον Σίμο και Χάλκη, αναλύεται ποιητικά η έννοια της Αλητείας. Το κείμενο έχει γραφτεί σαν διαμαρτυρία για άρθρο που δημοσίευσε ο Καθηγητής του Πανεπιστημίου Νικόλαος Ι.Λούβαρις, στην εφημερίδα ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ (Δεκ 1953). Ο Καθηγητής, με δυο λόγια, ισχυριζόταν ότι όλα αυτά που γίνονταν στην Ιπτάμενη Παράγκα, αποτελούν μια μόδα που μας ήρθε από Γαλλία και ότι ο Υπαρξισμός γενικά είναι «προς θάνατον» όταν δεν είναι γελοίος. Δεν ήταν παράξενο που είχε αγανακτήσει ο Λούβαρις, αυτός ο σοβαρός Καθηγητής, υμνητής του Χίτλερ και συνεργάτης των Γερμανών στην Κατοχική Κυβέρνηση στην Ελλάδα. Το παράξενο είναι που καταδέχτηκαν να του απαντήσουν δύο ελεύθεροι άνθρωποι, ο Σίμος και ο Χάλκης. Άραγε κατάλαβε τίποτα ο «σοφός» καθηγητής, από αυτά που του έγραφαν και ιδιαίτερα σε εκείνο το σημείο που κατέληγαν;...

«...Άναρχοι, γνώστες, φιλόσοφοι, ποιητές και προφήτες. Ζήτω η Υπερυπαρξιστική πνευματική Αλητεία. Ο Κόσμος είναι δικός μας. Έλληνες υπαρξισταί εμείς, φέρομεν ήδη τον Υπαρξισμόν στην Υπερύπαρξή του...»