Η «Ανεξάρτητη Μουσική Σκηνή» στην Αθήνα της δεκαετίας του ’80

Φωτο : Γενιά του Χάους και άλλοι «επίσημοι» (Τουρκοβασίλης, 1983)

Και το πανκ, και το new wave, και το ροκ των φρικιών (αλλά και άλλες εκφράσεις), αποτελούσαν Ανεξάρτητη Μουσική Σκηνή, στην Ελλάδα της δεκαετίας του 1980. Το να αποκόβεις μερίδια, δεν καταγράφεις, αλλά διαστρέφεις την ιστορία.

Από εκείνη την μακρινή δεκαετία, έρχεται ένας μύθος, περί μιας «Ανεξάρτητης» Μουσικής Σκηνής.

Η «Ανεξάρτητη» αυτή σκηνή, υποτίθεται ότι ήταν ελεύθερη, σε αντίθεση με κάποια άλλη, που ήταν «Εξαρτημένη».

Το παραμύθι, ήταν καλό, αλλά δυστυχώς, ένα εμπορικό κατασκεύασμα, που εξυπηρετούσε τις μικρές δισκογραφικές εταιρείες.

Στην πραγματικότητα, όλες οι δισκογραφικές, μεγάλες και μικρές, ήταν εμπορικές επιχειρήσεις. Οι λεγόμενες ανεξάρτητες, μπορεί να έκαναν συμφωνητικά, με μεγάλα ποσοστά πνευματικών δικαιωμάτων, αλλά τα ποσοστά αυτά, κατά κανόνα, έμεναν στα χαρτιά, δεν πήγαιναν στις τσέπες των συγκροτημάτων. Μια σειρά δικαιολογιών προβάλλονταν, όπως «δεν πουλήσαμε αρκετά», και τελικά, ο καλλιτέχνης, δεν έπαιρνε φράγκο.

Αντίθετα, οι μεγάλες εταιρείες, μπορεί να έδιναν μικρά ποσοστά, αλλά τα έδιναν πραγματικά.

Ο τίτλος «Ανεξάρτητη Εταιρεία», έμπαινε τις περισσότερες φορές, σαν δόλωμα, για να προσελκύσει νέους τραγουδοποιούς, κάνοντας τζίρο εκ του ασφαλούς.

Το φαινόμενο, δυστυχώς, εν πολλοίς, παρατηρείται και σήμερα, και αρκετά μουσικά συγκροτήματα, την έχουν πατήσει.

Η κασέτα από το συγκρότημα Μουσικές Ταξιαρχίες (1980). Οι Μουσικές Ταξιαρχίες και ο Νικόλας Άσιμος (που προηγήθηκε), δημιουργούν τις πρώτες μορφές έκφρασης DIY στην Ελλάδα.

Αν πάλι, εξετάσουμε την ελευθερία στην έκφραση, δεν μπορούμε να πούμε, πως οι μεγάλες δισκογραφικές, έβαζαν φραγμούς στον καλλιτέχνη. Και οι Μουσικές Ταξιαρχίες, και ο Σιδηρόπουλος, και όλοι οι άλλοι, που έκαναν δίσκο, με μεγάλη δισκογραφική, δεν λογοκρίνονταν, τουλάχιστον από την εταιρεία.

Αμφιβάλλω μάλιστα, αν μια «Ανεξάρτητη» της εποχής, θα είχε τα κότσια, να κυκλοφορήσει τον πρώτο δίσκο που έβγαλε η Κολούμπια, στις Μουσικές Ταξιαρχίες.

Ο Π.Σιδηρόπουλος. Κατά τον σεναριογράφο Θανάση Γιαννόπουλο, ο Παύλος, δεν ανήκει στην Ανεξάρτητη Μουσική Σκηνή, διότι δεν έβγαλε δίσκο στην Creep. O σεναριογράφος ισχυρίζεται ακόμα, πως ο Σιδηρόπουλος, δεν εντάσσεται σε καμία σκηνή της δεκαετίας του 1980, διότι  ήταν ...μεγάλος σε ηλικία! (Φωτο: Μ.Νταλούκας 1984).

Υπήρξε λοιπόν, Ανεξάρτητη Μουσική Σκηνή στην δεκαετία του 1980;

Φυσικά, αλλά με έναν διαφορετικό ορισμό.

Ανεξάρτητη, ήταν η σκηνή, που δεν συμβιβάστηκε με το κατεστημένο.

Που είχε κάτι να πει, διαφορετικό, από το φτηνό και κιτς μπουζουκοτράγουδο.

Δεν σε έκανε «ανεξάρτητο» η εταιρεία, αλλά το μουσικό σου παιδί- αν αυτό ήταν ελεύθερο, ανήκες στον ανεξάρτητο χώρο.

Τελευταία, γνωρίσαμε έναν άλλο μυθομανή, τον Θανάση Γιαννόπουλο.

Αυτός λοιπόν, ορίζει ως ανεξάρτητη σκηνή στην Αθήνα του ’80, προσχηματικά το πανκ-new wave της εποχής, αλλά στην πραγματικότητα, την δική του παρέα.

Μας έκανε μάλιστα και ταινία.

Το γράψαμε και στο προηγούμενο ποστ.

Η ταινία, δεν εκφράζει το σύνολο του πανκ-new wave της εποχής. 

Δεν μπορείς να αναφερθείς στον πανκ, και να μην μιλήσεις για τα βασικά συγκροτήματα: Γενιά του Χάους, Αδιέξοδο, Απόγνωση κ.α.

Δεν φτάνουν μόνο οι Stress, που βεβαίως ήταν σημαντικοί, αλλά ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη σε μια ταινία που έχει την πρόθεση του χειμώνα.

Είναι γνωστή, από παλιά, η επιμονή του Θανάση Γιαννόπουλου, να λιβανίζει μια συγκεκριμένη παρέα, αλλά και να καταφέρεται κατά του ροκ χώρου.

Πολλές φορές, βρίζει το ροκ, με τρόπο χυδαίο.

Με το ψευώνυμο Motorcycle Boy και ονομάζοντας με απαξίωση «παλιοροκάδες» τα φρικιά της εποχής, κάποτε έγραψε, πως αυτούς «τους έδερνε η αγαμία», ενώ αυτός και η παρέα του, πηδούσαν πολλές γκόμενες.

Δεν μας διευκρίνισε, αν έφθασαν στο επίπεδο του Σπαλιάρα.

Πέρα από το ρεκόρ στις γκόμενες, ο Θανάσης Γιαννόπουλος, ισχυρίζεται πως κατέχει και την απόλυτη αλήθεια στην πανκ ιστορία.

Και εξοργίζεται, αν διατυπωθεί άποψη, διαφορετική από την δική του.

Η εμμονή του, φθάνει σε σημείο, να διαστρέφει πολλές φορές την πραγματική ιστορία. 

Κάποτε έγραψα, πως κάποιοι ανεγκέφαλοι που είχαν παρεισφρήσει στους πανκς, έκαψαν το Πολυτεχνείο (25 Οκτωβρίου 1984).

Θυμωμένος πολύ, ο Γιαννόπουλος, άρχισε σειρά αναρτήσεων, στην σελίδα New Wave In Athens In The 80's / The Scene,The People,The Places, όπου λίγο πολύ ισχυριζόταν πως οι Κνίτες, έκαψαν το Πολυτεχνείο!

Για πολλά μπορείς να κατηγορήσεις τους Κνίτες, αλλά όχι γι αυτό.

Αν δεν μπορείς να δεις, πως στις δικές σου παρέες, μπαίνουν και κάτι φασισταριά, φορώντας το προσωπείο του πανκ, και πετάνε μπουκάλια, τότε, άστο δεν κάνεις για καταγραφέας του χώρου.

Και πραγματικά.

Στην ιστορική καταγραφή, δεν κρατάμε λιβανιστήρι. Αν θέλει να κάνει μια αγιογραφία της παρεούλας του, ο Θανάσης Γιαννόπουλος, έχει βέβαια το ελεύθερο να το κάνει.

Αλλά, δεν μπορεί, αυτή την αγιογραφία, να την βαφτίζει ταινία για την «Ανεξάρτητη Σκηνή της Αθήνας».