WHEN EVERYBODY HURTS...στον κόσμο του τεχνητού φωτός

YEAR 2007. ARTIFICIAL LIGHT. Μ.Νταλούκας, Δεκ 2007.

Πόσο διαφορετικός είναι στα σημεία του, ο Ροκ χώρος και χρόνος. Πάντα με ένα καινούργιο νεναικό πρόσωπο. Παντού διαφορετικός και παντού, ενιαίος!

Ονόμασα τη φωτογραφία YEAR 2007. ARTIFICIAL LIGHT. Την έχω τραβήξει τον Δεκέμβριο του 2007, στο Σύνταγμα. Θυμάμαι, καλά τις δύο κοπέλες, ήταν στην πλατεία, άκουγαν από MP3, τραγούδια. Ρώτησα...

-Τι ακούτε κορίτσια;

- Ράινερ Μαρία

-Τον ποιητή;

-Ποιόοον;;;;

Γέλασαν. Εννοούσαν ένα συγκρότημα, άγνωστο τότε σε μένα, τους Rainer Maria, και όχι βέβαια, τον Ρίλκε.

Ζήτησα ν ακούσω. Μου έδωσαν τ ακουστικά, λέγοντας...

-Είναι το Artificial Light !

Το τραγούδι μιλούσε για την μοναξιά, στον κόσμο της νέας τεχνολογίας...

No one defies artificial light.
(Waiting for you to decide)

Simultaneous sitting 'til you atrophy
Maybe you try to be pretty instead of kind
Why is this technology an anathema to me?
If I could just breath it out
I could always breathe back in

Ρώτησα, αν ήξεραν τους παλιούς.
-Ναι, τους Νιρβάνα!
-Πιο παλιούς;
-Δηλαδή;
-Doors... Jimi Hendrix;...
-Ποιοι είναι αυτοί;
-Ούτε τους Beatles ;
-Α αυτούς τους άκουγε, η γιαγιά μου...είπε το ξανθό κορίτσι

Αισθάνθηκα ότι ερχόμουν από ένα μακρινό παρελθόν. Συνειδητοποίησα ότι όσα έζησα εγώ, στην εφηβεία μου, ήταν άγνωστη χώρα, για εκείνες.

-Με λένε Μανώλη
-Εμένα Μεϊζάκι, είπε η ξανθιά
-Κι εμένα Κεϊζκάκι, συνέχισε η μελαχροινή

Η Κεϊζκάκι, έγραφε κάτι σε ένα τετράδιο.
-Είναι το ημερολόγιό μου, κάθε μέρα γράφω τις σκέψεις μου
-Μπορώ να βγάλω φωτογραφία μία σελίδα;
-Ναι

Είχε άλλο τρόπο γραφής. Ήταν επόμενο, τα κορίτσια ανήκαν στην εποχή του «Τεχνητού Φωτός».

Ώστε λοιπόν...

α2π= αγαπώ

Οο= ου

pL=πολύ

8=θ  και άλλα, τέτοια, που έβγαιναν από τη γραμματική των κινητών τηλεφώνων. Το κείμενο που φωτογράφισα, μεταφράζεται κάπως έτσι...

«Μεϊζάκι και Κεϊζκάκι, για πάντα. Σεβασμός, τώρα μιλάει η Κεϊζκάκι. Θέλω να πω, ότι αγαπώ, πολύ, πολύ, τη Μεϊζάκι μου, και όποιος την πειράξει, θα έχει να κάνει μαζί μου...»

Αυτά τα κορίτσια, μιλούσαν άλλη γλώσσα. Η εφηβεία τους, διέτρεχε ένα κόσμο από κινητά τηλέφωνα, τεχνητό φως και κομπιούτερ. Η δική μου εφηβεία, διέτρεξε κάποτε στακαμάν στα χωράφια.

Τι κοινό, λοιπόν, μπορεί να είχαμε εγώ και αυτές οι κοπέλες; Κανένα; 

Και όμως, δεν είναι έτσι.

Πρόσεξα το χέρι της μιας. Είχε χαράξει με ξυράφι τη λέξη ALONE. Ανορθόγραφη, όπως όλες οι έφηβες, ή μήπως ήθελε να πει, πως Όλα είναι Ένα;

Και τα δύο...

Σε όποια εποχή, κι αν πάει κανείς, στη Χάλκινη του Ρόδη Ρούφου, στην Παράγκα των Υπαρξιστών, στην εποχή του Ροκ εν Ρολ, στους χίπηδες, στους πανκ, στους χιπ-χοπ, στους emo....ο έφηβος, είναι έφηβος και απέναντι στην ασχήμια της ζωής, αισθάνεται ΜΟΝΟΣ.

Μπορεί, στο πέρασμα του χρόνου, να αλλάζουν τα σχήματα, τα πρόσωπα κι οι μουσικές... 

Όμως, πάντα, πίσω από όλες τις αλλαγές, υπάρχει κοινή βάση: Ο πόνος και η ομορφιά που επιστρατεύεται να πολεμήσει τον πόνο.

Και σε οποιαδήποτε εποχή,  όταν είσαι δεκατριών, και όλα πονούν, τραγουδάς, ένα διαφορετικό μα πάντα ίδιο τραγούδι...