ΔΙΣΚΟΚΡΙΤΙΚΟΙ ΦΤΥΑΡΙΑ. Only Time Will Tell, και σίγουρα, αυτούς θα θάψει ο χρόνος.

Τι δουλειά έχουν οι Μπαρμπαγιώργηδες να κριτικάρουν τα  μάτια της Αφροδίτης;

Τίποτα δεν ταλαιπώρησε περισσότερο, την ελληνική Μουσική, από κάποιους,  αυτοσχέδιους κριτικούς δίσκων. Που προσπάθησαν να γίνουν διάσημοι, θάβοντας Έργα Τέχνης. Παραδείγματα από το παρελθόν, αρκετά, δυστυχώς όμως, υπάρχουν και σήμερα.

Τα γραπτά μένουν.

Σε μερικούς ίσως να προκαλέσει εντύπωση, ότι τους FMQ, το καλύτερο ελληνικό New Wave συγκρότημα, τους κατέθαβε στην εποχή τους, ένας ... Αργύρης Ζήλος. Συγκεκριμένα, όταν οι FMQ παρουσιάζονται ως σαπόρτ των New Order, στο ιστορικό Τριήμερο στο Σπόρτιγκ, ο Ζήλος τους «περιποιήθηκε» γράφοντας για γκρουπ, με ήχο «γυμνό από κάθε συνθετικό, θεματικό ή έστω και υπό αφηρημένη έννοια, αισθητικό χαρακτήρα».

Το θάψιμο συνεχίστηκε όταν οι FMQ  έβγαλαν τον πρώτο τους δίσκο. Γι αυτό το πραγματικό αριστούργημα, ο πολλά βαρύς Ζήλος, στο τεύχος του ΗΧΟΥ Ιαν.1984, έγραψε «δεν κατάλαβα σχεδόν τίποτε από όσα άκουσα» και τους πέταξε στο καλάθι των αχρήστων.

Οι FMQ, έστειλαν τότε, γράμμα- καταγγελία, που δεν δημοσιεύτηκε στον ΗΧΟ, δημοσιεύτηκε όμως στο ΠΟΠ + ΡΟΚ, τον Μάιο του 1984. Στην καταγγελία τους, αφού περιλούζουν τον Ζήλο με διάφορα κοσμητικά, καταλήγουν «...θεωρούμε τους εαυτούς μας ευτυχισμένους που ο δύστυχος αυτός μυωπικός και φαλακρός γέρος, δεν κατάφερε να καταλάβει τίποτα από τον δίσκο, γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε πως ο δίσκος απέτυχε».

Το παράδειγμα των FMQ, μας δείχνει ότι, ο Αργύρης Ζήλος, είχε μεσάνυχτα από Αισθητική. Και όμως, για ένα διάστημα, έγινε φίρμα δισκοκριτικός, και με πολλούς οπαδούς. Στην Ελλάδα, όσο πιο πολύ θάβει κανείς, τόσο πιο πολύ αναγνωρίζεται σαν κριτικός, και το παράξενο αυτό «φαινόμενο», το είχε εντοπίσει, και το έκανε φάμπρικά του, ο Ζήλος.

Έτερο φρούτο, ο Κώστας Αρβανίτης. Παλαιό φρούτο, καμία σχέση με τον δημοσιογράφο-διευθυντή του Ραδιοσταθμού ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ.

Υπό το προσωπείο του ...κριτικού, εξέφερε γνώμη επί παντός. Κάποτε χαρακτήρισε τον Bob Dylan, μαλάκα.

Συνήθως την έβρισκε, να θάβει τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Νόμιζε ίσως, ο μικρός, ότι θα μεγάλωνε, αν  λειτουργούσε σαν φτυάρι μεγάλων.

Τα χρόνια πέρασαν, και η Ιστορία, κατέταξε τον Dylan και τον Παύλο πολύ ψηλά, αλλά τον Αρβανίτη, στον απόπατο της λήθης.

Τον Σιδηρόπουλο, έθαψε με μανία και ένας άλλος κριτικός της εποχής, ο Κώστας Λυμπερόπουλος, γράφοντας στο περιοδικό ΗΧΟΣ (τ.115) για «ελεεινό άκουσμα, που μόνο ροκ εν ρολ δεν είναι». Αλλά, και εδώ, εκδικήθηκε  ο ιστορικός χρόνος. Ποιος θυμάται πια, τον Λυμπερόπουλο;

Τα παραδείγματα δεν είναι μόνο από το παρελθόν.

Σύγχρονο παράδειγμα, ο Φώντας Τρούσας.

Αυτός κι αν έριξε λάσπη!

Έφθασε σε σημείο, να χαρακτηρίσει τον δίσκο του Neil Young, σαν...χειρότερο δίσκο του 2014.

Αλλά και για τον Τρούσα, only time will tell. Και σίγουρα, μετά από χρόνια, όλοι θα θυμούνται τον Neil Young με θαυμασμό, αλλά ποιος θα θυμάται τον Τρούσα;