Η διαδικασία συγγραφής ενός
βιβλίου δεν είναι μια απλή υπόθεση. Ο βιαστικός συγγραφέας κινδυνεύει να κάνει
την εύκολη κίνηση, να βάλει από την μια μεριά τους καλούς, και από την άλλη, τους κακούς. Όταν όμως η συγγραφή προχωρά σε ένα ανώτερο επίπεδο, το βιβλίο, είναι κάτι σαν μίτος. Στην διαδικασία της
αυτογνωσίας, δεν υπάρχουν μόνο καλοί και κακοί, τα όρια, μερικές φορές γίνονται δυσδιάκριτα, και υπάρχει η αχνή μορφή ενός τέρατος και μέσα στον καλό, όπως και η αχνή μορφή
του καλού, μέσα στο τέρας. Η Πέπη το είπε ωραία αυτό, μιλώντας χθες, στο ΣΤΕΚΙ
Αμαρουσίου, στην παρουσίαση του βιβλίου της, ΘΑΛΑΜΟΣ ΑΝΑΝΗΨΕΩΣ....
«...Η ιστορία μας δίνεται σαν
μια ευκαιρία, να ξαναβρούμε ένα νήμα. Και βέβαια αυτό το νήμα, δεν έχει να κάνει
μόνο με το συλλογικό, έχει να κάνει και με το ατομικό. Εγώ δηλαδή, καταλαβαίνω
αλλιώς πια τους μύθους. Οι μύθοι δεν είναι παραμύθια, δεν είναι ψέματα, ούτε ανήθικες
ιστορίες, έχουν μια πάρα πολύ σοβαρή δομή για τον άνθρωπο....θυμάμαι αυτόν τον
μύθο τον χιλιοειπωμένο, με τον μίτο της Αριάδνης...και σκέφτομαι πόσο σοφός μύθος
είναι, γιατί αυτό που στην ουσία κάνει η Αριάδνη στον Θησέα, είναι να τον βοηθήσει
να δει το τέρας που έχει μέσα του. Αυτό είναι που ψάχνουμε αναζητώντας το
ιστορικό τραύμα, αναζητώντας το ατομικό τραύμα....τι γίνεται, τι είναι αυτός ο
ψυχισμός...μπορούμε ακόμα να αγαπήσουμε; μπορούμε ακόμα να συγχωρήσουμε;...»
Μ ε το βιβλίο ΘΑΛΑΜΟΣ ΑΝΑΝΗΨΕΩΣ, η Πέπη Ρηγοπούλου, απευθύνεται σε αυτούς που είναι διατεθειμένοι να μπουν μαζί της στον θάλαμο κατανόησης, ιστορικών στιγμών και ανθρώπων. Αρχίζει στην Μικρασιατική Καταστροφή, περνά στο Πολυτεχνείο, το Κυπριακό και καταλήγει στο σήμερα.
Τον Νοέμβριο του 1973, η Πέπη, ήταν
η κοπέλα που έκανε το απίστευτο: Έμεινε πάνω στην Πύλη του Πολυτεχνείου, μέχρι
που ήρθε το τανκ. Τις πρώτες μέρες μετά από εκείνη τη Νύχτα , η Πέπη έκανε
συχνές αναφορές, αλλά από ένα σημείο και μετά, δεν έλεγε τίποτα, αρνιόταν να
μιλήσει. Τι συνέβη; Η ίδια, έδωσε χθες την εξήγηση...
«Αμέσως μετά το Πολυτεχνείο, όταν
έρχονταν οι φίλοι μου να με δούνε, ήταν η καλύτερή μου, τους τα έλεγα όλα : και
τότε έγινε αυτό! και μετά εκείνο! και δώσ’ του σασπένς....είχα ανάγκη να τα
πω....μετά όμως... ήταν τόσο τρομερό πράγμα η επανάληψη....εμένα με σκοτώνει η
επανάληψη...δεν άντεχα λοιπόν να πω ξανά τα ίδια... ε αυτό ήταν το βασικό που
με συνόδευε από εκεί και έπειτα....και μετά συνειδητοποίησα και κάτι άλλο...ότι
ο άνθρωπος μετά από μία μεγάλη εμπειρία, μπορεί να νιώθει στην αρχή έναν
ενθουσιασμό, αλλά μετά υπάρχει το τραύμα...όπως και η απώλεια, ο θάνατος, δεν
γράφεται αμέσως στη ζωή μας, αλλά σιγά -σιγά κατακαθίζει...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου