ΛΑΜΔΑ- Η Επόμενη Μέρα

Το συγκρότημα Λάμδα, παρουσίασε τον περασμένο Φεβρουάριο (2015), δεύτερο δίσκο, self released,  με τίτλο, 

Η Επόμενη Μέρα (το εξώφυλλο αριστερά του Παναγιώτη Αλεξίου). 

Είναι δίσκος που

1. Εκφράζει τον πόθο  για ελευθερία, 

2. Μετατρέπει εικόνες ρινόκερων, φασιστικών εκτρωμάτων, σε κοάν

3. Αναφέρεται σε ασθένειες της εποχής  (κρίσεις πανικού, κατάθλιψη και οργή) με διαφορετική ματιά, από αυτή την επίσημη.

Τα τραγούδια του δίσκου, δεν παίζονται  από τα γνωστά και βαρετά ραδιόφωνα, ούτε και προκαλούν το ενδιαφέρον σε κανάλια ή πόρταλ, των χασάπιδων που εμπορεύονται τρόμο, και ξέκωλη πληροφόρηση. 
Με δυο λόγια; είναι δίσκος αληθινός, δεν ανήκει στο μάτριξ. 

Φωτο: Ο Παντελής Νικηφόρος, 

έγραψε τους στίχους

Τι είναι η Επόμενη Μέρα;

Είναι ο τωρινός κόσμος αλλά και ο αναμενόμενος-επιθυμητός, με τα μάτια, του Παντελή Νικηφόρου, ενός νέου και αξιοσημείωτου καλλιτέχνη.

Μία αναφορά στους στίχους του δίσκου...

1.
Ο Νικηφόρος, στο πρώτο τραγούδι του δίσκου, διατυπώνει την Εικασία, πως κάποτε, θα’ ρθει μια μέρα που όλα θα αλλάξουν...

Και τότε οι λερωμένες οι ψυχές μας
Θα βγαίνουνε μπροστά και θα μιλούν...

Το είχε πει παλιά κι η Κατερίνα αυτό.
Δεν είχε γράψει πως θα’ρθει καιρός που θ αλλάξουν τα πράγματα; που δεν θα’μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια;
Στον Νικηφόρο, επαναλαμβάνεται ως Εικασία (μπορεί να συμβεί) με την προϋπόθεση της καταστροφής της σκλάβας προσωπικότητας και την απελευθέρωση της ψυχής. Η διαδικασία αυτή, πιθανολογείται να συμβεί, ως πράξη συλλογικής αυτογνωσίας (πολύ φοβάμαι χλωμό για τα επόμενα χρόνια). 

2.
Στο δεύτερο τραγούδι, Κανένας Μόνος, εικάζεται πάλι, για το πώς θα είναι αυτός ο νέος κόσμος:

Κανένας πια, μόνος ποτέ ξανά
Μια γειτονιά ο κόσμος και εμείς παιδιά
Ρομαντικοί, σαν εραστές παλιοί
Όλη η ζωή, ρέμβη σχολαστική

3. Το τρίτο τραγούδι, Πρωί στην Οδησσό, δίνει μια φριχτή εικόνα...

Από ξύλινο περβάζι, να πηδάς να μη σε νοιάζει

πίσω σου να αφήνεις τρόμο, ουρλιαχτά και στάχτη μόνο

Ο,τι θέλησες να ζήσεις μ'ένα βήμα να χαρίσεις

στους εκτελεστές που μένουν, ψύχραιμοι και περιμένουν

Η αναφορά στους απελπισμένους της Οδησσού,  που πήδαγαν από τα φλεγόμενα κτίρια, ενώ από κάτω τους περίμεναν οι νεοναζί δολοφόνοι για να τους αποτελειώσουν (Μάης 2014).

Είναι μια εικόνα που χαρακτηρίζει την θηριωδία της εποχής μας και που φέρνει στη μνήμη τη φρίκη του  Γιολοντομόρ (1932-33).

4. Το τέταρτο έχει τίτλο Οργή.

Η προσοχή στρέφεται τώρα στα δικά μας.

Μια σειρά πολιτικά λαμόγια, δημιούργησαν αυτό το κράτος τέρας όπου ζούμε όλοι μας σήμερα (πλουτοκρατών εξαιρουμένων)...

Ρούχο σ'έκανα οργή μου, να σκεπάζω το κορμί μου

Ποτέ μου να μη σ'έβγαζα

Κι'όταν σε φορώ στον ύπνο, στο καγκελωτό μου λίκνο

Όνειρα βλέπω ελεύθερα

Πέτρα σ'έκανα οργή μου κι'έτσι μέρωσε η ψυχή μου

Για πάντα να γαλήνευε

Δεν προσμένω με ελπίδα

μόνο κοφτερή λεπίδα, σφιχτά στα χέρια μου κρατώ

Τα σχόλια, νομίζω, περιττά.

5. Ο Χρόνος μέσα μου

Τρυφερό τραγούδι σε πρώτο άκουσμα, που εμπεριέχει όμως, απελπισία.

Ο άνθρωπος θέλει να πετάξει ...

Για λίγο στάθηκα και με φαντάστηκα

σ'ένα ουρανό να πλέω

Όμως, ο πραγματικός χρόνος, αυτό που ζει, έρχεται σαν βαρίδι και τον κρατά κάτω στη γη μαρτυρίου...

το στέρνο μου έσχισε

ολοβαρής ο χρόνος

κι έμεινε μέσα μου, για πάντα μέσα μου

στη γη να με κρατάει

Έμεινε μέσα μου, για πάντα μέσα μου

συχνά να με γερνάει

6. Η Επόμενη Μέρα, δεν έχει στίχους.

Είναι η προσδοκία, για την επόμενη μέρα, όχι για κάποια μετά από εκλογές, αλλά μετά από μια αλλαγή των συνειδήσεων των ανθρώπων.

Η μελαγχολική μουσική σημαίνει την αβεβαιότητα για το πότε, και την αμφιβολία για το εάν.

7. Ο κύριος ψυχονοσηρός.

Όπου ψυχονοσηρός, ο ψυχολόγος ή ψυχίατρος.

Πρόκειται για μία κριτική στην επίσημη ψυχολογική υποστήριξη όλων όσοι σήμερα πάσχουν από κρίσεις πανικού, διπολικές διαταραχές, ή άλλες νευρικές κρίσεις.

Όλοι βέβαια, πάσχουμε από κάτι, αλλά...

Το θέμα, όπως σωστά λέει ο Νικηφόρος, δεν είναι να κοινωνικοποιηθεί ο «ασθενής», να τον πουν «κανονικό»... το θέμα δεν είναι να προσαρμοστεί αυτός σε μία πραγματικότητα που τον πεθαίνει... το θέμα είναι να βρει τη ζωή, να ζήσει ουσιαστικά και χωρίς φόβο.

Έχουμε όλοι πανικούς

Κρύο ιδρώτα και παλμούς

Γρήγορους και δυνατούς

Πάλι αρχίζει, με πονά

Με τη γνώριμη σειρά

Όλα τα συμπτώματα

Με συμβούλεψε ο γιατρός

Ο πιο καταθλιπτικός

Ο κύριος ψυχονοσηρός

Στον κόσμο έξω να σταθώ

Να κοινωνικοποιηθώ

Να με πουν κανονικό

8. Στην αγκαλιά της μητέρας

Τραγούδι τυφλής οργής.

Όταν σε μεγάλη απελπισία, φτάνει κανείς στο σημείο να ευχηθεί όλα να γίνουν πυροτέχνημα και στάχτη, και οι απάνθρωποι-άνθρωποι να σταματήσουν να υπάρχουν σε αυτόν τον πλανήτη.

Ξυπνώ περιμένω,

Το μίσος βαθύ

Του άδοξου τέλους την άγια στιγμή

Με μια ανάσα όλα να γείρουν στης μητέρας φύσης την άγρια στοργή

Νωθρές πολιτείες

Το βλέμμα θολό

Να γίνουν κηλίδες στον ωκεανό

Με μια ανάσα όλα να γείρουν στης μητέρας φύσης τον άγριο βυθό

Ο ήλιος θα σβήσει

τα αστέρια θα βγουν

στον άδειο πλανήτη θα φεγγοβολούν

9. Ιστός

Ο Ιστός της Αράχνης.

Ο νεοναζιστικός ιστός του τρόμου, που

υφαίνεται σαν πλέγμα μολυβένιο

είναι πικρό σαν τη χολή μα μοιάζει ζαχαρένιο

Ένα τύμπανο (τουμπί) δίνει τον ρυθμό να πορευτούν οι μαύροι στο χρυσό τους σκοτάδι.

Οι Λάμδα, είναι:

Θοδωρής Σοφόπουλος - Τύμπανα,
Κώστας Ασημάκης - Ηλεκτρικό μπάσο,
Κώστας Κωστίδης - Πιάνο, Μεταλλόφωνο, συνθεσαιζερ,
Παντελής Νικηφόρος – Ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα, Φωνή.