ΚΛΑΙΡΗ- ΓΙΟΛΑΝΤΑ-ΚΑΤΕΡΙΝΑ. Τα όνειρά τους, έφευγαν μακριά στην σιωπηλή και κατάμαυρη νύχτα

Τρεις κοπέλες του Κίτρινου Σούρουπου, τρεις κοπέλες με όνειρα που τσακίστηκαν σε άγριες καταστάσεις. 

Τι έφταιγε άραγε;

Γιατί, τα τρία αυτά κορίτσια, έζησαν στο χείλος του γκρεμού, βγάζοντας επιδεικτικά τη γλώσσα στον θάνατο;

Ποιες πληγές τις τυραννούσαν;

Η απάντηση βρίσκεται σε έναν στίχο που η Γιολάντα έγραψε για την Κλαίρη...

Μα είσαι μόνη-δεν το μαθες πια;-

αυτή η πληγή που κάποιος άντρας ή ο κόσμος όλος

ή κι αυτός ο ίδιος σου ο εαυτός, άνοιξε

κι αιμορραγεί χολή και σκόνη...

(ΟΞΕΙΣ ΜΕΤΑΛΛΟΥ ΗΧΟΙ. Απόσπασμα από το ποίημα Κλαίρη, της Γιόλας Αναγνωστοπούλου, 1979)

Μοναξιά, και η πληγή που μπορεί να είχε ανοίξει ο ίδιος τους ο εαυτός.

Η Γιολάντα και η Κατερίνα, δεν ζουν πια.

Πέρασαν στον παγωμένο κήπο, μετρώντας πληγές.

Η Κλαίρη, σαν να έγινε θαύμα ξαφνικά, και άλλαξε εντελώς ζωή. Τώρα, ζει απομονωμένη σε πνευματικό κόσμο στην Ίο.

Έχει ενδιαφέρον να ακούσουμε, την μαρτυρία της για εκείνη την εποχή.

Είναι ένας άλλος άνθρωπος πια, αλλά ένας άνθρωπος που μπορεί να κοιτάξει ψύχραιμα, αυτό που είχε συμβεί τότε...

Η ΚΛΑΙΡΗ για την Κατερίνα Α.- Μαρτυρία της στον Μ.Νταλούκα by Manolis Daloukas on Mixcloud

Η Κλαίρη, η Γιολάντα και η Κατερίνα, περιγράφονται σε αρκετά σημεία, στο ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ. Δίνω, ένα από αυτά...

 Απόσπασμα από την σκηνή στην Ίο:

Τα κορίτσια έφυγαν γελώντας. Πήραν τον ανήφορο για το ψηλότερο σημείο της Χώρας.

«Δύσκολος ο δρόμος φιλενάδα… η ζωή μας όλη είναι ένας δύσκολος δρόμος….» είπε η Γιόλα καθώς προχωρούσαν «Φτάνει μόνο να μην τον πάρουμε τρεκλίζοντας σαν τον Άγγλο» απάντησε η Κατερίνα

Η Γιολάντα είχε διάθεση για φιλοσοφία…

-Τοιουτοτρόπως διέβην δρόμους πολλούς….Δρόμους ανυπόφορους, εκεί συνάντησα τους λεγόμενους λογικούς….Δρόμους βαρετούς….

-Εκεί θα συνάντησες σίγουρα εμένα…

-Τους συμβιβασμένους συνάντησα ρε χαζό…και δρόμους υπέροχους…εκεί συνάντησα εσένα και τους τρελούς τους φίλους μου όλους

-Και τώρα μ’ έφερες σε δρόμους ανηφορικούς …είπε η Κατερίνα και σταμάτησε γιατί είχε λαχανιάσει

-Δρόμοι και Άνθρωποι που έχω συναντήσει! Ωραίος τίτλος για βιβλίο, δεν είναι; Τους ανθρώπους που έχω συναντήσει σε δύο μεριές τους έχω ξεχωρίσει…είπε η Γιολάντα σταματώντας να προχωράει κι αυτή…Σε αυτούς που με κοίταζαν ίσια στα μάτια και σε αυτούς που μια αριστερά, μια δεξιά, στο πλάι, μα ποτέ ολόισια στα μάτια δεν κοιτούσαν

-Και τι συμπέρασμα έβγαλες από αυτό ρε μάπα;

-Τίποτα. Τίποτα απολύτως. Νόμιζα πως όσοι στα μάτια σε κοιτάζουν σου λένε την αλήθεια…

-Λάθος;

-Μεγάλο! Στο τέλος ανακάλυψα με τρόμο πως τα μεγαλύτερα ψέματα, τα λένε αυτοί που μπορούν και σε κοιτάζουν άνετα και κατευθείαν στα μάτια

-Μεγάλες κουβέντες.. είπε η Κατερίνα…και καθισμένη όπως ήταν στο δρομάκι με την πλάτη στον λευκό τοίχο, άρχισε να μουρμουρίζει….

Όταν σε κοιτώ στα μάτια

Δεν μπορείς να μου κρυφτείς

Κάτι σ έκανε να κλάψεις

Και να πικραθείς..

Η Γιολάντα που εν τω μεταξύ είχε καθίσει δίπλα, πέρασε το χέρι πάνω από τον ώμο της και συνέχισε μαζί της δυνατά…

Για κοίτα με στα μάτια

Λοιπόν και ξηγήσου

Που είναι το γλυκό

Το ζεστό το φιλί σου

Δεν είχες μυστικά

Από μένα θυμήσου

Για κοίτα με στα μάτια

Λοιπόν….

Και έτσι, γελώντας και τραγουδώντας συνέχισαν τον δρόμο και αφού έκαναν αρκετές στάσεις για να αναθεματίσουν με μούντζες τους απανταχού ψεύτες, τελικά

έφθασαν στην Παναγία την Γκρεμιώτισσα με τον Φοίνικα. «Έλα να πάμε πιο πάνω…» είπε η Γιολάντα

Ακολουθώντας  ένα μονοπάτι ανάμεσα στα βράχια σκαρφάλωσαν στην κορυφή. 
Η θέα ήταν απίστευτη. Ψηλά το φεγγάρι, κιτρινοκόκκινο σαν να είχε τρυπήσει με φωτιά τον ουρανό, που γεμάτος αστέρια έφευγε και συναντούσε την θάλασσα. Κάτω τα φώτα της Χώρας έμοιαζαν και αυτά σαν αστέρια.

-And now ladies and gentlemen….φώναξε η Κατερίνα…I don’t care, ‘cause I’m sitting on top of the world!

Έκατσε οκλαδόν στα δροσερά βράχια και άρχισε να τραγουδά σιγανά το τραγούδι..

Oh my love

for the first time in my life

my eyes are wind open

-Σε θυμάμαι σαν τώρα στα σκαλάκια στο Χρυσό Κλειδί…τραγουδούσες υπέροχα

-Τότε που μας την έπεσαν οι μπάτσοι και τρέχαμε …

-Ναι ρε…και σε πρόλαβα πιο κάτω που είχες λαχανιάσει

-Δεν ήταν και εύκολο…είπε η Κατερίνα και σήκωσε την πουκαμίσα της.

Στο φως του φεγγαριού η Γιόλα ξεχώρισε μια μεγάλη ουλή κάτω από το στέρνο.

Δεν είπε τίποτα. Δεν τόλμησε να ρωτήσει.

-Ήταν και η Κλαίρη μαζί, αλλά δεν πρέπει να την θυμάσαι…

-Ήσασταν φίλες από τότε;

-Ναι. Την θαύμαζα. Όλοι την θαύμαζαν.

-Μεγαλύτερή σου δεν είναι;

-Ναι. Είχε έρθει μόλις από Δανία.

-Όπου;

-Είχε πάει με έναν Δανό….και παντρεύτηκαν

-Χώρισε;

-Όχι…ο Δανός ρε …πέθανε από od

-Έλα ρε

-Αυτό που σου λέω…Ενάμιση χρόνο στην γύρα με τον Δανό, στην Κοπεγχάγη….Φαντάσου, τι είδε, τι πέρασε και τι εμπειρίες γνώρισε η κοπέλα. Μετά, επέστρεψε στην Ελλάδα. Ερχόταν Χρυσό Κλειδί κι εκεί γνωριστήκαμε…

Πήρε μια βαθειά ανάσα και κοιτάζοντας μακριά στο σκοτάδι, συμπλήρωσε

-Α ρε χρόνια. Αγρίμια. Δύο πράγματα μας χαρακτήριζαν…η Άρνηση και  ο Θυμός

-Οι δύο όψεις του Φόβου…ψιθύρισε η Γιολάντα

 Μια γυναικεία φωνή ακούστηκε από κάτω από το μέρος της Παναγιάς της Γκρεμιώτισσας. Ήταν η Κλαίρη που τις φώναζε με τα ονόματά τους. Τα κορίτσια απάντησαν και σε λίγο ήταν κοντά τους.

-Καλά την κουβέντα σου είχαμε …είπε η Κατερίνα….ρε μάπα τι έγινε με τον Νίκο;

-Ποιον Νίκο; Αυτός έχει κατεπείγουσες δουλειές… με τουρίστριες

--Κι εσύ;

-Εγώ….εγώ αρχίζω το δικό μου παιχνίδι…κάθε νύχτα περιμένω τον άνθρωπό μου…

-Ποιον εννοείς;

-Τον άπιαστο έρωτα. …

-Που δεν έχει όνομα και δεν έχει πρόσωπο και εμφανίζεται  ξαφνικά και ξαφνικά ο άθλιος σε προδίδει και φεύγει… σχολίασε η Γιολάντα…Oh Romeo , Romeo…να σε έβρισκα μόνο να σε τάραζα στα χαστούκια

-Ψυχραιμία κορίτσια! …φώναξε η Κατερίνα….θα’ρθει μια μέρα που θα βρούμε τα δικά μας αληθινά αστέρια…

Σταμάτησε σαν να τρόμαξε από κάτι και συνέχισε λέγοντας…

-Όνειρα! … όνειρα θερινής νύχτας

-Τα όνειρα μπαίνουν στη σειρά στρατιωτάκια ακούνητα κι αγέλαστα…κι εγώ στον τοίχο παραφυλάω ποιο θα κουνηθεί να το τσακώσω …είπε με θεατρικό τρόπο η Γιολάντα…να το κάνω θρύψαλα, να μάθει άλλη φορά να με προδίδει…κουράστηκα ρε , κουράστηκα να ονειρεύομαι την Ιουλιέττα…

-Κουράστηκες να ονειρεύεσαι ρε μάπα; Σαν να μου λες κουράστηκες να ζεις…

-Yes sir! Life finally gets tired of living… είπε με στόμφο η Γιολάντα και καθώς οι άλλες την κοίταζαν εντυπωσιασμένες…συμπλήρωσε…

-Δεν είναι δικό μου… του Κέρουακ είναι

Γέλασαν, η Καίρη άναψε τσιγάρο να το κάνουν και οι τρεις καθώς η Κατερίνα έπιανε πάλι το αγαπημένο της τραγούδι…

Oh my lover

For the first time in my life

My eyes can see

I see the  wind

I see the trees

Everything is clear

In my heart

Κι εκεί, στα  βράχια πάνω από τον γκρεμό,  μεταξύ των ουράνιων και επίγειων άστρων, τα τρία κορίτσια έμειναν για ώρα πολύ, τραγουδώντας για την ζωή και τα  όνειρα που πετούσαν και έφευγαν μακριά στην  σιωπηλή και κατάμαυρη νύχτα.