ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ- Ποίημα

Πάμε, όμορφή μου

εκεί που χαράζει στις κορυφές αχνογαλάζιο ροζ

πάμε εκεί που κορίτσια γυμνά

απάνω σ’ άγρια άλογα καλπάζοντας

τα μαλλιά τους ανεμίζουνε

και πάνω τους σκαλώνουνε

άνθια ροδακινιάς και κόκκινα αστέρια.

Εκεί

στην άκρη του κλαδιού της κερασιάς

ο φιλντισένιος πρίγκιπας αποκοιμήθηκε

και βλέπει εσένα στ’ όνειρό του...

Εσύ με Πήγασο θ’ αχνογελάς

με διαμαντένιο σταυρό στον υάκινθο λαιμό σου

θ’ αστράφτεις, θα λαμποκοπάς...

Αχ Παναγία-Μυρτώ μου, ποτέ πια Αχ...

Κανείς δεν σ’ έχει αγαπήσει πιο πολύ

όπως μια Κατερίνα το παιδί.

Ακούω μόνο τη βροχή

ακούω μόνο τη σιωπή

σε μια καμένη γη.

Από την συλλογή «Με λένε ΟΔΥΣΣΕΙΑ».

Γραμμένο για την κόρη της Μυρτώ, και τους νέους όλου του κόσμου. 

Ένα μέρος του, μελοποιήθηκε από τον Πάνο Κατσιμίχα...