Ερμηνεία : Ματούλα Ζαμάνη
Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Φώτης Σιώτας
Ο δίσκος αρχίζει με ένα κοάν στη γλώσσα των βλάχων:
Ήταν ένα παιδί που δεν είχε τίποτα να φάει, περπατούσε μέρες αλλά δεν μπορούσε να βρει τίποτα. Μετά πήγε στη Βάλια Κάλντα, βρήκε λίγο νερό και μετά πέθανε.
Συνεχίζει με τρόπο, που έκαναν κάποτε οι παλιοί (Σαββόπουλος, Παπάζογλου και άλλοι πολλοί): συνδυάζει τον ποιητικό λόγο, με πανελλήνιους και βαλκάνιους ήχους.
Το αποτέλεσμα, εξαιρετικό.
Μην μπερδευτείτε.
Μπορεί να μοιάζει, αλλά δεν είναι for the festivals (για τα πανηγύρια).
Δεν περιέχει τραγούδια για κούνημα πάνω στα τραπέζια, ύστερα από σφηνάκια και άλλα ποτά.
Είναι ένας δίσκος γιόγκα.
Παράξενες λέξεις και σύμβολα, βγαίνουν μπροστά. Κρατούν κομψά προσκλητήρια, τα παραδίδουν στους αναζητητές, ρωτώντας τους όχι το «πώς;», αλλά το «ποιος είστε;».
Απευθύνονται ακόμα σε βάρβαρους και σε ειδωλολάτρες.
Τους πάνε κι αυτούς, να θυμηθούν τον Θεό, που κρύβεται μέσα τους, ή που κατοικεί, στην μικρή γειτονιά τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου