Σκέψεις για τα ελληνικά συγκροτήματα των sixties- Με αφορμή το βιβλίο του Νίκου Σάρρου

Ο Νίκος Σάρρος, συγκέντρωσε τις φωτογραφίες 165 ελληνικών συγκροτημάτων της δεκαετίας του 60, σε ένα βιβλίο με τίτλο «Τα ελληνικά μουσικά συγκροτήματα των sixties / Ένα φωτογραφικό λεύκωμα».

Ζήτημα είναι, αν από αυτά τα 165 συγκροτήματα, μπορούμε να βρούμε έστω πέντε, που να έχουν καλλιτεχνική αξία. Τα περισσότερα, είναι σκουπίδια.

Αλλά ένα βιβλίο, που αποτυπώνει την πορεία του κιτς, στον χώρο του ελληνικού ροκ, έχει σχέση με το ψευδεπίγραφο, και όχι με το πραγματικό ροκ, στην Ελλάδα.

Η αλήθεια είναι, πως, ελάχιστα ήταν τα ελληνικά συγκροτήματα του 60, που εξέφρασαν, την διάθεση, με τον ισχυρό καλλιτεχνικό τρόπο, που το έπραξαν άγγλοι, όπως οι Kinks, Rolling Stones, Beatles κλπ.

Οι περισσότεροι των δικών μας, έκαναν συγκρότημα για να βρουν γκόμενα, ή αρπαχτές σε κανένα μαγαζάκι. Από Τέχνη, ούτε λόγος.

Το καρακατσουλιό που σχηματίζεται και διεισδύει στη νεολαία, εκείνη την εποχή (το οποίο πολλοί συγχέουν με το ροκ), αποτελεί μια ροκ μεταμφίεση, ένα πρόσχημα.

Θα πρέπει να ομολογήσουμε, πως πριν το 1970, μετρημένοι στα δάχτυλα είναι αυτοί, που μπορούν να ονομαστούν ροκ καλλιτέχνες.

Και δυστυχώς, πρόσωπα λαμπερά του πραγματικού ροκ  παρελθόντος μας (Διονύσης Σαββόπουλος, Γιώργος Ρωμανός κ.α), δεν περιλαμβάνονται στο βιβλίο. Περιλαμβάνεται όμως, ο κάθε κατακαημένος που θέλησε να πιάσει τότε κιθάρα, παριστάνοντας τον Κηθ Ρίτσαρντς, είτε ονειρευόμενος πως ήταν ο Τζων Λέννον.

Σε εξοργίζει ακόμα, η «άποψη» του συγγραφέα...

θεωρώ τα συγκροτήματα του ’60 πιο ενδιαφέροντα σε σχέση με τα αντίστοιχα των seventies και των eighties

(Νίκος Σάρρος)

Ποιός ήρθε; Αν για τον Σάρρο, το «Τρελοκόριτσο», έχει πιο ενδιαφέρον απ τον «Ανεπρόκοπο», τότε επιβεβαιώνει την άποψη, πως ένας συλλέκτης και φαν (όπως αυτός), δεν δικαιούται δια να ομιλεί για το ροκ στην Ελλάδα.

Εν κατακλείδι, ύστερα από όλα αυτά τα χρόνια, πρέπει να κάνουμε ένα ξεσκαρτάρισμα. Αλλού τα λάχανα, και αλλού οι λαχανίδες. Και η έρευνα μιας εποχής, δεν είναι ένας τηλεφωνικός κατάλογος. Όχι όποιος έχει τηλέφωνο (εν προκειμένω κιθάρα) μπαίνει μέσα. Από που και ως που, ο Καρατζαφέρης, μπορεί να σταθεί, δίπλα στον Πουλικάκο;

Άλλο ναύτης, κι άλλο καντηλανάφτης.

ΥΓ.
Διάβασα τελευταία, τη γνώμη που έχει ο Νίκος Σάρρος, για τον Παύλο Σιδηρόπουλο.
Τον χαρακτηρίζει «πρεζάκια, που ήξερε να παίζει μόνο τέσσερα ακόρντα».
Αυτή η ιταμή φράση, με την οποία ο Σάρρος, απαξιώνει τον Παύλο (ενώ εκτιμά, έναν ...Λάκη Τζορντανέλλη!), μας δείχνει το ήθος και την ιδεολογία του «συγγραφέα».