Παντελής Δημητριάδης : Περφόρμανς στο παλιό Ψυχιατρείο της Κέρκυρας!

Ο κύριος που βλέπετε να παίρνει τον υπνάκο του, στον προαύλιο χώρο του παλιού Ψυχιατρείου της Κέρκυρας, είναι ο Παντελής Δημητριάδης, ιδρυτής του φαντασιακού συγκροτήματος Τα Παιδιά της Παλαιότητας.

Ο καλλιτέχνης, ξεκουράζεται, ύστερα από εκπληκτική περφόρμανς που έδωσε εντός του Ψυχιατρείου, που κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει εφεξής να διδάσκεται, στην ΑΣΚΤ, ιδιαίτερα στο εργαστήριο του καθηγητή Ναυρίδη.

Μιλάμε για ένα ταχύδραμα, από τον Δημητριάδη (σε ρόλο Χριστού), και τον κιθαρίστα του συγκροτήματος, Μάριο Πλασκασοβίτη. Συμμετείχε ακόμη, ο Νίκος Ραράκος, ως ηχολήπτης του δρώμενου, και χρησιμοποιήθηκε ένας κόκκινος κουβάς, που δέχτηκε στο τέλος κλωτσιά.

Η περφόρμανς, είχε αναφορά, στο τραγούδι του Δημητριάδη Σκύψε με Αγάπη. Ακούμε κιθάρα, αλλά όχιι φωνή. Βλέπουμε όμως, τον εμπνευσμένο χορό του Δημητριάδη, που απογειώνει τα πάντα.

Δείτε το βίντεο και μετά, εξηγώ...

Για να κατανοήσουμε την περφόρμανς, θα πρέπει να γνωρίζουμε κάποια πράγματα για το τραγούδι Σκύψε με Αγάπη. Γράφτηκε (στίχοι και μουσική) από τον Δημητριάδη, ύστερα από εντονότατη ερωτική απογοήτευση, που τον είχε φέρει σε κατάσταση άστα να πάνε.

Το βέλος του έρωτα, τον έκανε να τριγυρνά τις νύχτες, να μοιάζει σαν ζόμπι, νεκροζώντανος σαν κρεμασμένος σε δέντρο ανάποδα και άλλα τέτοια βασανιστικά.

Όμως...

Ο Δημητριάδης, δεν δημιουργεί τραγούδι οργισμένο, αλλά μεταφυσικό. Περιγράφει τον εαυτό του, σαν τον δαιμονισμένο της Γραφής, που κοιμόταν σε ελεεινή κατάσταση, με χειροπέδες. Αυτή η αναφορά, στον δαιμονισμένο, που απελευθέρωσε ο Χριστός, στέλνοντας τα δαιμόνια στα γουρούνια, κάνει εντύπωση. Όχι τόσο, γιατί αποκαλύπτεται ένας θρησκευόμενος Δημητριάδης, όσο γιατί, ταυτίζει τον έρωτα με δαιμόνιο.

Στην εξέλιξη του τραγουδιού,ο έρωτας  τον σταυρώνει σαν τον Χριστό, και η αγάπη, γίνεται το μαρτύριό του. Ο Δημητριάδης, δεν περνά όμως στο μίσος, ζητά από εμάς (και από αυτήν που τον πλήγωσε) να σκύψουμε με αγάπη μπροστά στο μαρτύριό της αγάπης. Ένας βιαστικός ακροατής, θα έλεγε πως εδώ έχουμε μαζοχισμό,  ένας όμως προσεκτικότερος, θα έλεγε πως έχουμε μια στάση ζωής πολύ διαφορετική από του μέσου ανθρώπου.

Στην περφόρμανς τώρα, και εντός του Ψυχιατρείου, ηχογραφείται η κιθάρα για το τραγούδι αυτό. Ο Δημητριάδης, κάθεται στην καρέκλα σκυφτός, φορώντας  χιτώνα λευκό. Το ρούχο, το ύφος, το πρόσωπο, αναφέρονται στον σταυρωμένο Χριστό, Λίγο μετά, σηκώνεται και αφήνεται σε χορό, φωνάζοντας με τις κινήσεις του, όλα όσα κλείνει στην καρδιά του.

Βρίσκω την παράσταση εξαιρετική.

Και σημειώνω, πως δεν είναι τυχαίος ο χώρος.

Στο Ψυχιατρείο αυτό, οταν ήταν παιδί, πήγαινε συχνά ο Δημητριάδης. Όχι βέβαια γιατί ήταν τρελός, αλλά γιατί, εκεί δούλευε ο πατέρας του, ως Φαρμακοποιός του Ψυχιατρείου.

Διάβασε για τον εκπληκτικό δίσκο In Amato του Παντελή Δημητριάδη ΕΔΩ.