Μαρία-Ελπινίκη Ζαφειράκη : I dreamed a dream

Εξαιρετικό κείμενο της Μαρίας-Νικης δημοσιευμένο στο sonderphotospot.wordpress.com. τον Μάρτιο του 2016.

Μ.Ν.

Σημείωση:Τα όνειρα αλλάζουν. Οι άνθρωποι μεγαλώνουν. Οι συγκυρίες μάς αναγκάζουν να επιλέξουμε καινούρια μονοπάτια· να κυνηγήσουμε ένα όνειρο που σε τίποτε δε θυμίζει τις φαντασιώσεις μας του χθες.

 Στην ηλικία που είμαι υπάρχει (δυστυχώς) η επιτακτική ανάγκη να βρω και να ακολουθήσω τ’ όνειρά μου. Τόσο εύκολα. Τόσο απλά. Ένα ξεκάθαρο αίτημα, μια προφανής αξίωση της ζωής και γιατί όχι; Μια προφανής αξίωση της μοίρας. Το «δυστυχώς»μου έγκειται στο γεγονός ότι είμαι δυστυχώς ακόμα εγκλωβισμένη στους τέσσερις τοίχους ενός εκπαιδευτικού συστήματος που μου ασκεί πολύπλευρη πίεση, επηρεάζει κάθε τομέα της καθημερινότητάς μου, με αποθαρρύνει δίνοντάς μου κίνητρα εξοντωτικά κι απάνθρωπα. Στο πλαίσιο αυτό, λοιπόν, καλούμαι να τα βάλω όλα κάτω και να τα συνοψίσω έχοντας ως θεμέλιο λίθο τη βασική ερώτηση: Τι φαντάζεσαι τον εαυτό σου να κάνει; Σχεδόν πάντοτε η απάντηση οφείλει να είναι ακαδημαϊκού περιεχομένου με τη σωστή δόση αυτοπεποίθησης, η οποία παράλληλα να αφήνει κι ενδεχόμενα για περαιτέρω προσδοκίες ή προτάσεις που θα λάβω-σοβαρά-υπόψιν μου.

Δεν θέλω να παρεξηγηθώ· δεν είμαι αντί-ακαδημαϊκή. Θα έλεγα πως είμαι ακριβώς το αντίθετο. Από μικρό παιδί φαντάζομαι τον εαυτό μου να τρέχει από αμφιθέατρο σ’αμφιθέατρο, να περικλείεται από βιβλία, να σπουδάζει στο εξωτερικό, να ζει εν πάση περιπτώσει φοιτητική ζωή. Από τα 6 μου μέχρι τα 16 μου οι επιλογές μου έχουν σαφώς διαφοροποιηθεί ποικιλοτρόπως: Δασκάλα, σχεδιάστρια μόδας (Ω, ναι!), φιλόλογος της Αγγλικής, δασκάλα χορού, καθηγήτρια πανεπιστημίου (σε τομέα απροσδιόριστο για τον δεκάχρονο εαυτό μου που υποστήριζε διακαώς αυτήν την επιλογή), δικηγόρος κι ένα σωρό άλλες που αδυνατώ να επαναφέρω στη μνήμη μου.

Το πρόβλημα, παρόλ’αυτά, δεν εντοπίζεται στο γεγονός ότι καλούμαι να επιλέξω έναν ακαδημαϊκό δρόμο. Αυτό είναι φύσει και θέσει φυσιολογικό. Στον βωμό, όμως, του μεγάλου ακαδημαϊκού μου δρόμου (ο οποίος σε τελευταία ανάλυση είναι ακόμα ακαθόριστος σε ένα μεγάλο μέρος του) καλούμαι, παράλληλα, να θυσιάσω μικρότερα, λιγότερο ακαδημαϊκά μου όνειρα.

Να ταξιδέψω στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στην Αμερική, στις μακρινές Ινδίες. Να κρατήσω στα χέρια μου εκδομένα τα ποιήματά μου. Να περάσω τα φοιτητικά μου χρόνια σε ένα μικρό διαμέρισμα στα Εξάρχεια μ’αραδιασμένα γύρω μου βιβλία, τσαλακωμένα χαρτιά, άδειες κούπες καφέ και δυο γάτες. Να γράφω, να γράφω πολύ. Να διαβάζω, να διαβάζω πολύ και να με διαβάζουν (πολλοί). Να μάθω Γαλλικά. Να περάσω μια νύχτα ξάγρυπνη σε μια αθηναϊκή ταράτσα συζητώντας περι ανέμων και υδάτων·από ποίηση μέχρι πολιτική με το «άνοιξε, άνοιξε γιατί δεν αντέχω» της Φλέρυ Νταντωνάκη να ντουετάρει με το «Love Will Tear Us Apart»τωνJoy Division, ενω παρακολουθώ την ανατολή του ηλίου και πίνω κόκκινο κρασί με το βλέμμα καρφωμένο στην Ακρόπολη à la «Ηρωίδες». Να παίξω σε μιούζικαλ (συγκεκριμένα, την Éponine από το Les Misérables, αλλά ειλικρινά βολεύομαι με το οτιδήποτε). Να παρακολουθήσω το Phantom Of The Opera στο West End και να απολαύσω ένα ζεστό ρόφημα τη μέρα των γενεθλίων μου στο Café des 2 Moulins, στην Μοντμάρτη. Να παω σε έναν χορό. Κι ειλικρινά, να ξυπνήσω ένα πρωί, δίχως ξυπνητήρι.

 Οι πιθανότητες είναι ότι τα περισσότερα από αυτά τα όνειρα ακούγονται γελοία. Κι είναι όντως γελοία. Είναι επιθυμίες που γεννήθηκαν μέσα μου αδικαιολόγητα (τουλάχιστον οι περισσότερες από αυτές). Κι όμως, το Παρίσι, το διαμέρισμα στα Εξάρχεια, τα ποιήματά μου, τα βιβλία μου, η ταράτσα με τη Φλέρυ Νταντωνάκη και τους Joy Division, το κόκκινο κρασί, οι Άθλιοι, το Φάντασμα της Όπερας, το καφέ απ’την Αmélie, ο χορός, το σπασμένο ξυπνητήρι είναι τα πρώτα πράγματα που μου ‘ρχονται στο μυαλό, όταν κάποιος με ρωτά για τα όνειρά μου. Στριμωγμένα αυτά και άλλα σαν αυτά ανάμεσα στις πολιτικές επιστήμες και τα ΜΜΕ που με γοητεύουν (ακαδημαϊκώς) αυτήν την περίοδο.

Δεν μου ζητά κανείς να επιλέξω ανάμεσά τους. Δεν θέλω, εν τέλει, να επιλέξω ανάμεσα τους. Ανάμεσα στις επιθυμίες γεννημένες απ’το ορμέμφυτο της νιότης μου και τις άλλες, τις καμωμένες -μη παγιωμένες- επιλογές που οφείλω να κάνω δύο χρόνια πρίν τη (βιολογική) ενηλικίωση. Είναι παρόλ’αυτά δόκιμο να μην ξεχνάμε το διαμέρισμα στα Εξάρχεια, να αναφέρουμε που και που το Παρίσι, το West End, τις γάτες, τον καφέ, το κρασί. Είναι δόκιμο ακόμα και να μιλάμε για τον έρωτα, τη φιλία, τα ιδεώδη, τις μικρούτσικες ουτοπίες στο πίσω μέρος του μυαλού μας δίπλα από τα ανώμαλα ρήματα και τις οξειδοαναγωγικές αντιδράσεις.

Μην φοβάσαι να ονειρεύεσαι, γενιά, που σου ‘μάθαν να φοβάσαι στ’ όνειρο. Μην φοβάστε τ’όνειρο.   Το διαμέρισμά μου θα ‘ναι διαμπερές, με θέα και ταράτσα που θα βλέπει την Ακρόπολη.

                                                               Ξεροστάλιασα στ’ αγιάζι

                                                                ώρες να σου τραγουδώ /

                                                            η καρδιά μου φλόγες βγάζει,

                                                             μα δε βγαίνεις να σε ‘δω / ♪