Για μια ελληνική (και ροκ) Αποκριά!

Το έθιμο του Αγά (φωτο), που συνεχίζει κάθε χρόνο, στην Χίο, είναι ένα από τα παρήγορα στοιχεία, πως το αποκριάτικο πνεύμα, δεν πέθανε εντελώς στην Ελλάδα.

Γιατί άλλο, οι ευφυείς μασκαράδες, και άλλο τα μασκαραλίκια πολλών Δήμων, που γιορτάζουν –όπως λένε- τις Απόκριες, φέρνοντας Πλούταχους, Τσαλίκηδες και άλλους άκυρους, που δεν γνωρίζουν το πώς ...το τρίβουν το πιπέρι.

Στο έθιμο του Αγά, που έχει τις ρίζες του στην Τουρκοκρατία, ο λαός παίρνει έστω και συμβολικά, το αίμα του πίσω: Γελοιοποιούνται όλοι αυτοί, που από τότε, κατσικώνονταν σε θέσεις και φορολογούσαν ανελέητα τον κοσμάκη. Στην υψηλή έδρα των αγάδων-δικαστών, κρεμιέται τεράστιο σώβρακο, το οποίο εξέπεμπε την αγανακτισμένη κραυγή «Αυτό μας απέμεινε φορομπήχτες!».

Αλλά λίγο λίγο, χάνονται αυτά τα υπέροχα θεατρικά δρώμενα, και την κύρια ευθύνη, έχουν οι Δήμοι, που δεν καταλαβαίνουν ότι οι Απόκριες, αποτελούσαν πάντα, ένα χώρο αισιοδοξίας και άμυνας της φυλής και όχι πάλκο ενός ψωροlifestyle.

Τα ελεύθερα ευφυολογήματα, η αθυροστομία, τα δρώμενα, ήταν λαϊκά δημιουργήματα, που γελοιοποιούσαν όλους τους ισχυρούς που απομυζούσαν το βιος μας, σαν βδέλλες.

Βεβαίως, οι Απόκριες, ήταν και ένα καλωσόρισμα της Άνοιξης, και χώρος ψυχαγωγίας. Όμως, αυτή η ψυχαγωγία, δεν είχε σχέση,  με τους καλικάντζαρους, που μέσα από Δημόσιες Σχέσεις, έρχονται και τσιμπούν ακριβά μεροκάματα.

Ο έλληνας, αυτούς, δεν τους θέλει, ξέρει και στήνει μόνος του, και εκ του μηδενός, μία "αποκριάτικη ομορφιά" που να τον εκφράζει. Και σε αυτό είναι άπαιχτος, ακόμα και ένα ροκ τραγούδι, θα το βάλει στη γιορτή την Τσικνοπέμπτη, αλλά με τον δικό του τρόπο, και όχι με τον τρόπο, που ετοιμάζουν για αυτόν, χωρίς αυτόν, οι άνευροι «Πολιτιστικοί Οργανισμοί», των περισσότερων Δήμων.