Ελένη Αθανασοπούλου - κόφτην ελένη την ελιά

να φύγω. να φύγω για να ξανάρθω.

να περάσω τα όρια της επικράτειας κι ύστερα να ζητήσω να ξαναμπώ. να μου ζητάνε χαρτιά νομιμότητας κι εγώ να τους δείχνω μια φωτογραφία από τους πετανούς. να ταξιδέψω σε μια μακεδονία χωρίς σύνορα και σημαίες. να ταΐσω τα πουλιά στις πρέσπες. τα πουλιά που δεν ξέρουν ούτε γράμματα ούτε αριθμούς. που μετράνε μόνο την ελευθερία με μέτρο το χρώμα του ουρανού.

να φύγω. να κυνηγήσω τον ορίζοντα που μου χάρισε ο Καββαδίας. να σταθώ στη δίβρη του Μάτεση. να πιω νερό από την βουνίσια πηγή μέχρι να παγώσει μέσα μου το κενό. κι ύστερα να σπάσει ο πάγος και τη θέση του να πάρει το τραγούδι.

να κινήσω μετά ξανανιωμένη για το χωριό. να ξαναβρώ τη μάνα που γέννησε τον πατέρα. να καθίσουμε στην αυλή. να μου απαριθμήσει πάλι από την αρχή όλα τα τραγούδια που ξέρει με το όνομά μου. να μου τραγουδάει κι εγώ να κοιτάζω την αυγουστιάτικη βροχή να ‘ρχεται και να μη με νοιάζει. γιατί θα ξέρω πως η νόνα θα φτάσει τα εκατόν τρία κοροϊδεύοντας γιατρούς και δαίμονες.

πουλί να γίνω να φτάσω σε κάθε ξάδερφο που ‘ριξε πέτρα μαύρη πίσω του γιατί δεν τον άφηνε ο τόπος να ανασάνει. να φτάσω πέρα από τον ατλαντικό. να κλείσω πλανητάρχες και κλειδοκράτορες σ’ ένα κλουβί ατσαλένιο. να ελευθερώσω κάθε παιδικό κλάμα. μέχρι να γίνουνε τα δάκρυα ποτάμι να μας πνίξουν όλους. να ξανάρθω εδώ. να ονομάσω πατρίδα μου εσένα κι εμένα και όλα τα τραγούδια που γράφτηκαν και θα γραφτούν.

να ανέβω στο λόφο του σιορ Λασκαράτου και να ακούσω ένα γέλιο περιπαιχτικό να ανεβοκατεβαίνει τον αίνο. να μην ξέρω τι είναι μνημόνιο, τι περικοπή και τι αφορολόγητο. να μην υπάρχει πια κλάμα βουβό στον κόσμο. να μην περπατάω πια με βήμα αργόσυρτο. να κάτσω κάτω από τα πλατάνια στο μιτζίνο και να ανασάνω δροσιά. να γράφουν ποιήματα οι ψαράδες και να ψαρεύουν οι ποιητές κύριε Θάνο.

να διδάξω Μπρεχτ και τσάμικο στην πρώτη δημοτικού. να μην περνάει μέρα ατραγούδιστη και νύχτα αχόρευτη. να καταργήσω όλα τα να και τα θα. να μας πονάει μόνο ο έρωτας και ο θάνατος. να ξαναγεννιόμαστε κάθε ηλιοβασίλεμα στα κηπούρια μέχρι να γίνουμε ένα.

να βάλω μέσα μου για πάντα όλη τη θέα από το χωριό της μάνας. κάθε πρωί να γράφω ένα ποίημα. και κάθε βράδυ να γεννάω ένα παιδί κι ένα χαμόγελο. να φυσήξει αέρας που θα σπάσει αλυσίδες και δεσμά. κι εγώ να κλαίω ακούγοντας τον Καρούζο να απαγγέλλει. φεύγετε να φεύγουμε, φεύγετε να αχρηστέψουμε τις πόλεις. και τα παιδιά κάτω στον κάμπο να θυμούνται πάντα τον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα που κυνήγησε την Ομορφιά και την Επανάσταση κύριε Μάνο. να φύγω. να φύγω για να ξανάρθω. και κυρίως. να μην το βάλω κάτω.

όχι, δεν τηνε κόβω την ελιά.

εμείς θα ζήσουμε, ρε.

Το συγκλονιστικό ποίημα της Ελένης Αθανασοπούλου, σε ωραία απαγγελία του Δημήτρη Μίχα, από την εκπομπή του ''Ποιητικές Συνωμοσίες'' στο ιντερνετικό ραδιόφωνο

http://www.poets-radio.net/

Το ποίημα της Αθνασοπούλου, έχει τίτλο που αναφέρεται στο παραδοσιακό τραγούδι Κόφτην Ελένη την ελιά, που τραγούδησε πρώτη, η Ρόζα Εσκενάζυ το 1934.

Ωρέ κόφ' την, Ελένη, κόφ' την, Ελέ ,

κόφ' την, Ελένη την ελιά,

ωρέ κόφ' την, Ελένη την ελιά

γιατί ζουρλαίνεις τα παιδιά

Η Ελένη Αθανασοπούλου, γνωστή και ως sine lege,  μεγάλωσε στην πρωτεύουσα και ζει στην επαρχία. ασκεί την ελεύθερη δικηγορία και ονειρεύεται μια κοινωνία στην οποία οι δικηγόροι θα είναι αχρείαστοι. αγαπάει τα επιφωνήματα και σχεδόν μισεί τα κεφαλαία γράμματα. γράφει για να μπορεί να αναπνεύσει και προσδοκά πολιτιστική επανάσταση ζώντων.
γράφει στο blog της άλλοτε μετά μανίας και άλλοτε με διάφανη γραμματοσειρά
‖ nullapoenasinelege.wordpress.com ‖
‖ https://www.facebook.com/Sine-Lege-429508497197405 ‖
συμμετέχει στη δημιουργική κολλεγιά του τσακμακιού ανάβοντας συχνά πυκνά τη φλόγα
‖ https://totsakmaki.wordpress.com ‖

ταξιδεύει αρόδου στα νερά του οδυσσέα μαζί με φίλους συνταξιδιώτες χωρίς ποτέ τους να πιάνουνε λιμάνι
‖ https://www.facebook.com/arodoustoionio ‖
απροσδιόριστου χαρακτήρα γραπτά της δημοσιεύονται κατά καιρούς
εδώ ‖ https://www.bibliotheque.gr ‖
κι εδώ ‖ http://tetartopress.gr ‖
κι εδώ ‖ http://www.kefalonitikanea.gr