ΕΝ ΠΛΩ Ντίνος Σαδίκης, Δήμος Ζαμάνος (1989)

Οι Εν Πλω (1989). 

Από αριστερά: Δήμος Ζαμάνος, Ντίνος Σαδίκης και Κώστας Μυλωνάς. Είναι έξω απο το Home-studio τους,, στη μονοκατοικία των Ζαμάνου και Μυλωνά – Καλαβρίας 3 Γκύζη, Αθήνα.


Τον Μάιο του 1989, το συγκρότημα Εν Πλω, κυκλοφορεί τον πρώτο και μοναδικό του δίσκο. Ο δίσκος, με τίτλο το όνομα του συγκροτήματος, βγήκε σε 1001 αντίτυπα από την εταιρεία Penguin.
Μετά την κυκλοφορία του δίσκου, οι Εν Πλω, εμφανίζονται για δύο μόνο βραδιές στο κλαμπ Ρόδον (support στους Green On Red, χειμώνας του 1989), και κατόπιν εξαφανίζονται.

Ένα μυστήριο καλύπτει το γκρουπ που παρουσιάζει ξαφνικά έναν δίσκο άριστης παραγωγής (φωτο), και με εξαιρετικά τραγούδια, αλλά χωρίς να αναγράφει τα ονόματα των μελών, χωρίς να υπάρχει φωτογραφία τους και χωρίς να
δίνει συνεντεύξεις.

Ποιοι ήταν οι Εν Πλω;
Ουσιαστικά το συγκρότημα αποτελείτο από δύο άτομα, τον Ντίνο Σαδίκη (τραγούδι, και ακουστική κιθάρα) και τον Δήμο Ζαμάνο (κιθάρα, μπάσο, κλαρίνο, φλογέρα και δοξάρια). 
Ο Ντίνος ήταν φοιτητής της Ιατρικής και ο Δήμος, της Πολυτεχνικής Σχολής.
Αυτοί είναι οι δύο φίλοι, που αποτελούν τον δημιουργικό πυρήνα (γράφουν τους στίχους και τη μουσική) και συνεργάζονται με τον Κώστα Καλογήρου (ντραμς) για τις ανάγκες της ηχογράφησης (Ιούνιος – Δεκέμβριος του 1988).
Το όνομα του γκρουπ, Εν Πλω, προέρχεται από την αίσθηση που έχουν ότι «ταξιδεύουν» σαν καράβι σε καινούρια δημιουργική θάλασσα. Είναι εντυπωσιακό ότι την ίδια αίσθηση (του ταξιδιού με καράβι σε θάλασσα φαντασίας και δημιουργίας) είχε πολλά χρόνια πριν και η παρέα των Ελλήνων Υπαρξιστών (που ονόμαζε την παράγκα όπου μαζεύονταν, Σκάφος Πλεούμενο) αλλά και η πολύ παλαιότερη παρέα του Γιώργου Θεοτοκά (που ονόμαζε Αργώ, από το μυθικό πλοίο της Αργοναυτικής εκστρατείας, τη συνάθροιση των ανήσυχων φίλων του, της γενιάς του ’30).
Από τα ομορφότερα τραγούδια του δίσκου είναι το Όνειρο…

Δεν μου ’χεις πει τόσα χρόνια αν μ’ έχεις νιώσει
Όταν σου μίλαγα για εκείνα τα κλουβιά
Δεν μου ’χεις πει την καρδιά σου πού την έχεις δώσει
Όταν κάποιο χαμόγελο σβήνει γελώντας
Στον ήχο μιας πιστολιάς
Δεν μου ’χεις πει τόσα χρόνια αν έχεις μετανιώσει
Όταν τριγύρναγες σε φίλους για δικά μου δανεικά
Άσε με τώρα να πιστεύω σ’ ένα όνειρο με δόσεις
Και να γυρνάω την πλάτη μου σε όσους με ρωτούνε
Πώς θα γίνω μες στη νύχτα μια σκιά
Όταν κάποιο χαμόγελο σβήνει στον ήχο
Όταν κάποιο χαμόγελο σβήνει στον ήχο
Όταν κάποιο χαμόγελο σβήνει στον ήχο
(μιας πιστολιάς)

Το τραγούδι αυτό (Στίχοι και μουσική του Ντίνου Σαδίκη), είναι αφιερωμένο στον Μιχάλη Πρέκα, φίλο και συγκάτοικο του Σαδίκη (τους τελευταίους τρεις μήνες της ζωής του).
Ο Μιχάλης Πρέκας, φερόμενος ως τρομοκράτης και στέλεχος της 17 Νοέμβρη, εκτελέστηκε με καταιγισμό πυρών, αν και ουσιαστικά αιχμάλωτος – εγκλωβισμένος σ’ ένα διαμέρισμα στην Καλογρέζα. Ήταν ξημερώματα της 1ης Οκτωβρίου 1987.
Στην πραγματικότητα, το τραγούδι, είναι απλά αφιερωμένο, δεν είναι εμπνευσμένο από τον θάνατο του Πρέκα. Η πραγματική έμπνευση είναι ο θάνατος του Τσουτσουβή (Μάιος 1985). 
Ο Χρήστος Τσουτσουβής ήταν αντάρτης πόλης που σκοτώθηκε σε ανταλλαγή πυρών με την αστυνομία. 
Ο Σαδίκης είχε δει τη φωτογραφία του νεκρού Τσουτσουβή, που η αστυνομία μοίρασε στις εφημερίδες.
Από την ασπρόμαυρη αυτή φωτογραφία, όπου ο νεκρός μοιάζει να χαμογελά, ο Σαδίκης εμπνεύστηκε το τραγούδι. Το Όνειρο, άρεσε υπερβολικά στον Μιχάλη Πρέκα, και συχνά πήγαινε σε μπαράκια που έπαιζαν οι Εν Πλω, μόνο για να ακούσει αυτό το τραγούδι. Όταν λοιπόν ηχογραφούσαν τον δίσκο, και αφού ο Πρέκας είχε σκοτωθεί, οι δύο φίλοι (Ζαμάνος, Σαδίκης) συμφώνησαν να το αφιερώσουν στον νεκρό φίλο τους, τον Μιχάλη.

Αν ο Σαδίκης εκφράζει το ταλέντο του σε τραγούδια όπως το Όνειρο, ο Ζαμάνος αποδεικνύει την καλλιτεχνική ευφυΐα του, στο
Οι Φίλοι…

Πού να είναι εκείνοι οι φίλοι;
Πού να είναι για πάντα χαμένοι;
Πού να είναι εκείνοι οι φίλοι;
Γυρνούσαμε τότε τα βράδια μαζί
Πώς με τσιτώνει αυτή η στιγμή
Πού να είναι εκείνοι οι φίλοι;
Πού να είναι για πάντα χαμένοι;
Πού να είναι εκείνοι οι φίλοι;
Η νύχτα έχει αλλάξει μορφή
Πώς να τελειώσει αυτή η κραυγή;
Πώς να τελειώσει αυτή η κραυγή;
Πώς να τελειώσει αυτή η κραυγή;
 
Αυτό το τραγούδι, σε στίχους και μουσική του Δήμου Ζαμάνου, είναι από τα καλύτερα τραγούδια του ελληνικού ροκ. Είναι μια γλυκόπικρη ωδή για τους φίλους που χάθηκαν για πάντα, και μαζί μια θλιμμένη (και τόσο τρυφερή!) ανάμνηση των ονείρων, της αθωότητας και της επανάστασης της νιότης. Ο Ζαμάνος χρησιμοποιεί το κλαρίνο για να αποδώσει αυτό το ανάμεικτο συναίσθημα, της νοσταλγίας και του επικήδειου λόγου.
Πού να είναι ο Δήμος Ζαμάνος;
Πού να είναι για πάντα χαμένος;
Βρέθηκε δεμένος και πνιγμένος στη θάλασσα (Χριστούγεννα του 1998, στο λιμάνι της Ραφήνας). Λέγεται ότι αυτοκτόνησε, αφού υπέφερε για καιρό από κατάθλιψη και αφού προσπάθησε ακόμη και σε μοναστήρι να την αντιμετωπίσει. Άλλοι πάλι λένε (και αυτό είναι το πιθανότερο), ότι δολοφονήθηκε. Αυτή η ιστορία είναι πολύ σκοτεινή, και μάλλον, ποτέ δεν θα μάθουμε την αλήθεια.