ΚΟΙΤΑΖΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ

Φωτογραφία του Παύλου Σιδηρόπουλου, από τον Γιώργο Τουρκοβασίλη. Χαρισμένη σε εμένα, με την υπογραφή του φωτογράφου.

Θλίψη και χαμόγελο. Κοιτάζοντας σήμερα μια ωραία φωτογραφία του Παύλου. Την έβγαλε ο Γιώργος Τουρκοβασίλης, τον Δεκέμβριο του 1983, στο Σπόρτιγκ.

Στη μνήμη μου ήρθαν πάλι εικόνες από εκείνη την πολύ μακρινή εποχή, σαν να άνοιξε μια πόρτα ξαφνικά και να μεταφέρθηκα πριν 30 χρόνια! Ρε συ, πέρασαν κιόλας τριάντα χρόνια! Τι γύρευε λοιπόν ο Παυλάκης εκεί;

Είχε πάει να συμπαρασταθεί στην συναυλία του ΑΚΟΕ (Απελευθερωτικό Κίνημα Ομοφυλόφιλων Ελλάδας) που είχε γενικό τίτλο «Για την Απελευθέρωση της Ομοφυλόφιλης Επιθυμίας». Μαζί του δεν είχε τους Απροσάρμοστους, ήταν η περίοδος που είχαν τσακωθεί (σε κάθε οικογένεια τσακώνονται και μετά τα βρίσκουν).

Σε αυτή τη συναυλία, παραμόνευε, ο ...Ιαβέρης! Γιατί, ο Παύλος, σαν άλλος Γιάννης Αγιάννης, «καταδιωκόταν» τότε, όχι από αστυνομικό, αλλά από έναν δημοσιογράφο, που του έκανε συνεχώς εμπαθή κριτική και τα εύρισκε όλα χάλια. Με δυο λόγια, τον έθαβε.  

Τα θυμάμαι και γελάω.

Ο Ιαβέρης αυτός, δηλαδή ο Κώστας Αρβανίτης, δημοσίευσε στο περιοδικό ΜΟΥΣΙΚΗ, μια κριτική της συναυλίας, όπου κατέκρινε τα πάντα, και τη διοργάνωση, και πολλούς συμμετέχοντες και φυσικά κατέθαβε και τον Παύλο.

Μόλις βγήκε το περιοδικό, ο Παύλος με πήρε τηλέφωνο.
 -Έλα από δω

-Τι είναι ρε Παυλή;
-Θέλω να σου δείξω τη ΜΟΥΣΙΚΗ, μην την αγοράσεις, έλα από εδώ πρώτα

Πήγα, και μου έδωσε να διαβάσω το κείμενο.

Διάβασα τις πρώτες γραμμές, ο Αρβανίτης άρχιζε ως εξής;

«Εγώ, όπως και πολλοί άλλοι ετεροφυλόφιλοι, πήγα στη συναυλία, που διοργάνωσε το ΑΚΟΕ...»

Χαμογέλασα.
-Αυτό, γιατί το γράφει; Γιατί αρχίζει έτσι, κατάλαβες; ρώτησα τον Παύλο
-Για να μην πούνε ότι είναι αδελφή!
-Μπράβο!

Ο Παύλος, είχε τσατιστεί από την «κριτική», όχι τόσο επειδή ο Αρβανίτης τον έλεγε «ταλαίπωρο άνθρωπο» και ότι «τραβιέται με την πρέζα» και ότι τα τραγούδια του Εν Λευκώ, δεν άξιζαν φράγκο... είχε τσατιστεί γιατί διαστρέβλωνε τα γεγονότα. Δηλαδή, ο Αρβανίτης έγραφε πως ο Σιδηρόπουλος, χτυπούσε την κιθάρα και φώναζε πούστηδες, και αναρωτιόταν γιατί δεν σηκώθηκε κανένας πούστης να τον βαρέσει.

Στην πραγματικότητα, είχε γίνει το εξής; Ο Παύλος, παίζοντας την Ηρωίνη, άφηνε να εννοηθεί, πως το κράτος είναι αυτό που σπρώχνει ευαίσθητα παιδιά σε αδιέξοδα. Όπως έλεγε και καθώς προλόγιζε το τραγούδι, αυτή είναι η πραγματική πουστιά και όχι η ομοφυλοφιλία. Άλλωστε και δεν είχε κανένα πρόβλημα με τους ομοφυλόφιλους, ούτε και αν ακόμη είχε, ήταν τόσο τρελός, να πάει εκεί για να τους βρίσει. Ο Αρβανίτης, όμως με τρόπο «πούστικο» τον έβγαζε τρελάκια.

-Ρε συ Παύλο, του λέω, μην δίνεις σημασία, το άτομο κάνει μπαμ, ότι είναι για γέλια...είδες το γράφει εδώ;
-Τι γράφει;
-Γράφει ρε άκου....θέλει να θάψει την διοργάνωση... ότι δεν πήγαν πολλοί ομοφυλόφιλοι σε μια συναυλία που τους αφορούσε... και γράφει.... «ανάμεσα στο ακροατήριο υπήρχαν πολύ λίγοι ομοφυλόφιλοι»... κατάλαβες τίποτα;
-Τι να καταλάβω;
-Ρε Παύλο, που διάολο κατάλαβε πόσοι ομοφυλόφιλοι υπήρχαν; Με τα μάτια τους πέρασε ακτινογραφία;

Σκάσαμε στα γέλια.
Ο Παύλος, γελούσε και φώναζε «ρε τον μαλάκα...».
-Θα απαντήσεις; τον ρώτησα
-Ναι.

Απάντησε με επιστολή που δημοσιεύτηκε στο επόμενο τεύχος του περιοδικού, μαζί με την ανταπάντηση του Αρβανίτη. Παραθέτω τη σχετική σελίδα.

Σήμερα, τριάντα χρόνια μετά, μπορώ να πω και ένα μπράβο στον Αρβανίτη. Ένα μπράβο γιατί, οι κριτικές του στον Παύλο, πέρα από την εμπάθεια, προκάλεσαν και ένα καλό: Προκάλεσαν μαρτυρίες του Παύλου για μια εποχή και κουλτούρα. Στην επιστολή για παράδειγμα, ο Παύλος περιγράφει τις βραδιές Cult που έγιναν στο Rodeo, Δεκέμβριο του 1983 και Ιανουάριο του 1984. Δηλώνει καθαρά, ότι ήταν υποστηρικτής του New Wave και του πανκ. Εκφράζει επίσης θεωρητικές απόψεις, για το ροκ, για την Τέχνη γενικότερα, και για το λεγόμενο underground. Συνεπώς, αυτή η επιστολή, είναι εκτός από πολύτιμη μαρτυρία και ένα θεωρητικό κείμενο, που σήμερα έχουμε, για να μελετήσουμε την σκέψη του Σιδηρόπουλου.

Μια άλλη φορά, πάλι με αιτία τον Κώστα Αρβανίτη, είχαμε αποτέλεσμα να δώσει ο Παύλος μια σημαντικότατη μαρτυρία.

Τότε, είχε γράψει ο Αρβανίτης το άρθρο ΤΟ ΑΝΗΛΙΚΟ ΡΟΚ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ.

Ο Σιδηρόπουλος, είχε θυμώσει πολύ, γιατί το άρθρο παρουσίαζε ένα χαζοχαρούμενο ροκ για εκείνη την εποχή. Πάλι με φώναξε σπίτι του.

-Ρε συ μην δίνεις σημασία, του λέω

-Όχι κάτσε και γράψε, μου λέει

-Τι να γράψω ;

-Έχεις μαζί σου μαγνητόφωνο;

-Όχι

-Τότε, κάτσε και γράψε

Συνέβη κάτι απίστευτο. Άρχισε να μου λέει, την ιστορία του ροκ από το 1967 μέχρι που έπεσε η χούντα!

Σήμερα, που κοιτάζω όλες αυτές τις σελίδες που ο Παύλος μου υπαγόρευσε τότε, μένω κατάπληκτος. Πόσο πολύτιμες είναι για την έρευνα μιας εποχής, αλλά και για την ιστορία του Παύλου. Σκάναρα, και ανέβασα εδώ, ένα τμήμα από αυτές τις σελίδες. Το κομμάτι που μου λέει, αφορά στα Μπουρμπούλια. Πολύτιμη μαρτυρία, για το τραγούδι «Καμπούρης». Μου λέει και γράφω, τους στίχους του τραγουδιού, καθώς και το ότι η μουσική ήταν του Frogg, και οι στίχοι δικοί του.

Σήμερα, σκέφτομαι πως αν δεν υπήρχε ο Αρβανίτης, δεν θα υπήρχαν και αυτές οι μαρτυρίες.

Συνεπώς, ΜΠΡΑΒΟ ρε Αρβανίτη, που υπήρξες, έστω και με εμπαθείς κριτικές, η αιτία να έχουμε σήμερα θεωρητικά κείμενα του Παυλάκη.