ΤΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΕΔΕΛΙΚΗ ΝΕΟΛΑΙΑ (Πρώτο Μέρος)

Αριστερά: Φωτογραφία από δημοσίευμα για την Ψυχεδελική Νεολαία. σε περιοδικό ευρείας κυκλοφορίας, εποχής της δικτατορίας (Μάρτιος 1970). Το άρθρο, τονίζει την "τάση φυγής" που χαρακτηρίζει και "μάστιγα". Αναφέρει τα κοινόβια, και υπογραμμίζει τον κίνδυνο, να χαθούν τα παιδιά από το σπίτι. Αγνοώντας την ουσία, απαξιώνει εντελώς το φαινόμενο, προκαλώντας έτσι, την ψευδαίσθηση της "χίπικης απειλής", στους φιλήσυχους νοικοκυραίους.

Η χούντα, από νωρίς είχε αντιληφθεί, ότι η ψυχεδελική διάθεση, ήταν ένα σοβαρότατο εμπόδιο, στο να μπορέσει να περάσει, τα φασιστικά ιδεώδη. Η κουλτούρα που μετέφεραν τα συγκροτήματα της Βρετανικής Εισβολής, και του Καλοκαιριού της Αγάπης, βρισκόταν στην ακριβώς αντίθετη πλευρά, από όσα «δίδασκαν» οι συνταγματάρχες. 

Κάποιος, που τότε είχε γοητευτεί, από τον Σαββόπουλο, τον John Lennon ή τον Bob Dylan, ουσιαστικά είχε γοητευτεί από την Τέχνη, την Ομορφιά και την Ελευθερία. Αυτός, δεν ήταν δυνατόν, να καθοδηγηθεί από τους ηθικοπλαστικούς λόγους-παραληρήματα, των χουντικών εγκεφάλων. 

Η ψυχεδελική διάθεση, λειτουργούσε, ως ασπίδα προστασίας, απέναντι στην χουντική σκέψη.

Συνεπώς, για την χειραγώγηση των νέων, υπήρχε επιτακτική η ανάγκη εξουδετέρωσης της ψυχεδέλειας: έπρεπε να απαξιωθεί, και να χτυπηθεί με κάθε τρόπο.

Άρθρο του συνταγματάρχη Λαδά, στο περιοδικό 4η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ του Κωνσταντίνου Πλεύρη. Με το άρθρο, ο συνταγματάρχης καλεί την ελληνική νεολαία να αντισταθεί στους "άπλυτους μακρυμάλληδες χίππις, που έδωσαν καταφύγιο στους τεμπέληδες" (Ιανουάριος 1969).

Το χτύπημα στην ελληνική ψυχεδέλεια, δεν μπορούσε να γίνει με φανερό τρόπο. Η χούντα ποτέ δεν παραδέχτηκε ότι ήταν δικτατορία, αντίθετα ισχυριζόταν πως ήταν  δημοκρατία. Το πρόσωπο που ήθελε να δείξει, ήταν ένα πρόσωπο δημοκρατικό, και έλεγε πως αναγκάστηκε να καταφύγει σε στρατιωτική επέμβαση για να «προστατέψει» την δημοκρατία. Έτσι, μια φανερή απαγόρευση, θα χαλούσε την ψεύτικη εικόνα, που προσπαθούσε, με κάθε τρόπο να δημιουργήσει.

Το σχέδιο λοιπόν αντιμετώπισης του ψυχεδελικού κινδύνου, ήταν :

1-Η θεωρητική απαξίωση της ψυχεδέλειας. Αυτό αναμενόταν να επιτευχθεί, με την αξιοποίηση διάφορων «δημοσιογράφων», που διέστρεφαν τα μηνύματα της ροκ κουλτούρας

2-Ο ύπουλος αστυνομικός τρόπος. Οι ψυχεδελικοί μπορούσαν να συλληφθούν με την κατηγορία της αλητείας ή της χρήσης ναρκωτικών. Έτσι, στα μάτια της κοινωνίας, δεν φαινόταν σαν ένας πόλεμος ενάντια στην νεανική ελευθερία, αλλά, σαν ένας πόλεμος στην εγκληματικότητα, και την αλητεία.

3-Η δημιουργία φασιστικής νεολαίας.

Άλκιμοι παρελαύνουν στο κέντρο της Αθήνας. Για τους συνταγματάρχες, αποτελούν την ιδανική νεολαία. Τα παιδιά αυτά, δεν μπορούν να θεωρηθούν όλα "χουντικά" και ο νέος που μας κοιτάζει, δεν είναι απίθανο να έγινε λίγο αργότερα δημοκράτης (Από την ταινία του Π.Βούλγαρη για τη χούντα).

Η προσπάθεια για την απαξίωση της ψυχεδέλειας, περιγράφεται στο βιβλίο ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΟΚ, όπως άλλωστε και οι αστυνομικοί τρόποι. Τα κουρέματα, οι συλλήψεις, και το δίκτυο παρακολούθησης της ψυχεδελικής νεολαίας, είναι πράγματα λίγο πολύ, γνωστά, και θα μας δοθεί η ευκαιρία, να αναφερθούμε σε αυτά, στο ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ.

Προς το παρόν, θα ήθελα να αναφερθώ, στο τρίτο σκέλος του σχεδίου, δηλαδή, στην προσπαθεια δημιουργία φασιστικής νεολαίας.

Η οργάνωση χουντικής νεολαίας.

Μέχρι το 1968. η χούντα δεν προχωρά στη δημιουργία φασιστικής νεολαίας. Αυτό, γίνεται το 1969, και ήταν ιδέα δύο συνταγματαρχών: του Λαδά και του Ασλανίδη.

Η ιδέα ήταν η εξής: 

Η πρώτη εμφάνιση των Αλκίμων γίνεται την Άνοιξη του 1932. Το σχετικό δημοσίευμα, από την εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ (5 Μαίου 1932).

Υπήρχε μία οργάνωση νέων, οι Άλκιμοι, που λειτουργούσε ήδη από το 1932. Ήταν μια οργάνωση, που την είχε δημιουργήσει η Εθνικιστική Ένωση Ελλάς, σαν αντίπαλο δέος για τους νεαρούς  κομμουνιστές στην δεκαετία του 1930. Οι Άλκιμοι, έδρασαν με παραστρατιωτική μορφή, λαμπαδηφορίες, παρελάσεις στην πόλη αλλά και ξυλοφορτώνοντας αρκετούς κομμουνιστές, μέχρι και το 1936. Τότε, διαλύθηκαν από τον Μεταξά, αφού αυτός σχημάτισε την ΕΟΝ, την μοναδική στα χρόνια του,  νόμιμη οργάνωση, για τη Νεολαία.

Μετά τον Β Παγκόσμιο, οι Άλκιμοι, εμφανίστηκαν πάλι. Στην δεκαετία του 1950 και στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 1960, δρούσαν με αλλαγμένη (όχι παραστρατιωτική) μορφή, αλλά δεν είχαν ισχυρή παρουσία. 

Τμήμα Αλκίμων (κορίτσια και αγόρια) στο Πεδίο του Άρεως. Μπροστά, υψηλόβαθμος αξιωματικός της οργανώσεως (Από την ταινία του Π.Βούλγαρη για τη Χούντα).

Αυτήν λοιπόν την οργάνωση, θυμήθηκαν οι δύο συνταγματάρχες. Ανέθεσαν στον Κωνσταντίνο Πλεύρη να της δώσει νέα πνοή και να την γιγαντώσει. Θα μπορούσαν να επιχειρήσουν να καπελώσουν τους Προσκόπους, αλλά δεν το ήθελαν. Οι Πρόσκοποι, είχαν Αρχηγό τον Βασιλιά, και ο Βασιλιάς, μετά την αποτυχημένη του απόπειρα να ρίξει τους χουντικούς, δεν ήταν πρόσωπο προσφιλές για τη χούντα.

Τον Ιανουάριο του 2003, συνάντησα τον Κωνσταντίνο Πλεύρη και του ζήτησα να μου αφηγηθεί το πώς οργάνωσε τους Αλκίμους.  Ένα απόσπασμα, από εκείνη τη συνομιλία μας , παραθέτω εδώ...

Συζήτηση για τους Αλκίμους (Μ.Νταλούκας-Κ.Πλεύρης. Ιαν 2003)

Κωνσταντίνος Πλεύρης. Του ανατέθηκε να ανασυντάξει τους Αλκίμους. Φωτογραφία : Μ.Νταλούκας, Ιαν 2003.

Ο Πλεύρης, αναφέρει πως στα 1970, ορκίστηκαν στο γήπεδο της ΑΕΚ, είκοσι χιλιάδες νέοι Άλκιμοι. Δεν θυμάται καλά, στην πραγματικότητα ορκίστηκαν 3765. Όμως, όπως αναφέρουν τα ρεπορτάζ της εποχής, οι Άλκιμοι, παλιοί και νέοι, συνολικά, ήταν τότε πάνω από 20 χιλιάδες. Το νούμερο, ίσως ακούγεται υπερβολικό, αλλά θα πρέπει να υπολογίσει κανείς, ότι όλοι αυτοί οι νεαροί, δεν ήταν χουντικοί, δεν πήγαν να γραφτούν από την αγάπη τους για τη χούντα. Οι περισσότεροι ήταν άνεργοι, που πίστευαν πως θα εύρισκαν έτσι δουλειά. Πολλοί πιτσιρικάδες ακόμα, δεν είχαν ιδέα περί πολιτικής και απλώς τους γοήτευε η στολή. Αναφέρεται μάλιστα ένας Άλκιμος που όχι μόνο δεν ήταν χουντικός, αλλά αγωνίστηκε κατά της χούντας και δολοφονήθηκε στα γεγονότα του Πολυτεχνείου.

Κορίτσια της "Αλκίμου νεολαίας". 

Οι Άλκιμοι, δεν ευτύχησαν πλήθος ημερών «δόξας». Πολύ γρήγορα, οι περισσότεροι των εγγεγραμμένων έφυγαν και δεν ξαναπάτησαν. Οι υποσχέσεις για δουλειά, δεν επαληθεύτηκαν και απέμειναν οι βαρετές διαλέξεις για την «Εθνοσωτήριο Επανάσταση».

Επιπλέον, ποιος μπορούσε τότε να μείνει σε μια τέτοια οργάνωση, όταν όλες σχεδόν οι νεανικές παρέες συντονίζονταν στο ψυχεδελικό και στο αντιδικτατορικό πνεύμα; Η χούντα, στάθηκε άτυχη στη συγκυρία. Τώρα, στην Ελλάδα, κυκλοφορούσαν παιδιά με χαϊμαλιά, φαρδιά μανίκια και χάντρες. 

ΥΓ: Το σώμα των Αλκίμων, διατηρήθηκε με άλλη βεβαίως διοίκηση και μετά την πτώση της χούντας. Τον Μάρτιο του 1976, με απόφαση του πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, διατάχθηκε η διάλυσή του.

Διάβασε το Δεύτερο Μέρος ΕΔΩ