ΑΛΕΞΙΑ ΧΑΤΖΗΣΤΑΥΡΟΥ : Impostule

Η Αλέξια Χατζησταύρου (φωτογραφία της, επεξεργασμένη  από τον Μανώλη Νταλούκα, 2013).

Η Αλέξια, παρουσίασε τον πρώτη δίσκο της, με τίτλο Impostule, μια λέξη επινοημένη από την ίδια (ύστερα από αναγραμματισμό) που μπορεί να ερμηνευτεί σαν Απάτες. Πρόκειται για τις πανέμορφες "απάτες" που δημιουργεί η Τέχνη, σαν ματασχηματιστής της μίζερης πραγματικότητας. Θα όριζα συνεπώς αυτές τις "Απάτες", σαν μοναδικές Αλήθειες.

Η Αλέξια Χατζησταύρου, είναι ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα του σύγχρονου ρεύματος της ελληνικής Τέχνης, και ένα από τα βασικά, της (δυστυχώς άγνωστης στην πατρίδα μας) ελληνικής σκηνής στο Παρίσι.  

Ζει στο Παρίσι, όπου σπουδάζει Εθνομουσικολογία, στο περίφημο Πανεπιστήμιο  Paris VIII, το οποίο ιδρύθηκε μετά τον Μάη του ’68, από προσωπικότητες σαν τον Michel Foucault που τάραξαν το κατεστημένο, με τις ιδέες τους και τους τρόπους διδασκαλίας. 

Δεν είναι γνωστή στην Ελλάδα, αφού δεν προβάλλεται από το εγχώριο κιτς μόρφωμα, που καθοδηγεί, τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις.Το μόρφωμα αυτό, είναι πολύ ριζωμένο και δυνατό, και για να σπάσει, θα χρειαστεί μια πολιτιστική επανάσταση, ισχυρή να  προκαλέσει αλλαγές, ανάλογες με εκείνες της Ιταλικής Αναγέννησης, ή του Swinging London.

Η Τέχνη της Αλέξιας, δεν περιλαμβάνει «τοποθέτηση προϊόντων», περιλαμβάνει όμως, τοποθέτηση εξαιρετικών ιδεών, και συναισθημάτων. Όπως κάθε πραγματική τέχνη, γοητεύεται από το «ταξίδι». Το τραγούδι «Drifter», είναι μια τέτοια περίπτωση. 

I traveled a long way

to find my way

Built my boat out your dreams

and paddled away

I am now a drifter

and you, you are my wife

I will never marry you

and you, you'll never ask why

Μπορεί η έμπνευση να μοιάζει πως έλκεται από εικόνα κλοσάρ, αλλά στην πραγματικότητα, δεν έχουμε έναν άστεγο, ένα ανθρώπινο ράκος, αποτέλεσμα οικονομικής ατυχίας. Ο drifter, στην ψυχολογία του οποίου εισχωρεί η Αλέξια, επιδιώκει αυτή την «περιπλάνηση», είναι δική του απόφαση, και συνεπώς, η μποεμία, έχει αναφορά, όχι στον άστεγο, αλλά στο νόημα της μη μέριμνας και τελικά της ελευθερίας.

Το τραγούδι αυτό, μου θυμίζει έντονα την σκέψη που ξεδιπλώνεται στο ιστορικό τραγούδι Me and Bobby Mc Gee (Kris Kristofferson and Fred Foster), που τραγούδησε αριστοτεχνικά και η Janis Joplin. Οι Drifters, έχουν αναμφίβολα την σκέψη και τον τρόπο ζωής,  που εμφανίζει η Bobby. 

Όλα τα τραγούδια ηχογραφήθηκαν στο Παρίσι. Θέλω να σημειώσω την εξαιρετική συμμετοχή, ενός άλλου σπουδαίου έλληνα της «σκηνής του Παρισιού», του Ηλία Παντελιά.

Ένα δεύτερο παράδειγμα, είναι το Fools and Clowns. Αυτό το τραγούδι, σαν βασική σκέψη, μου θυμίζει το I’ll be your Mirror του Lou Reed, αλλά και το Fool to cry, των Rolling Stones. 

You call yourself a fool
in your 23 years
And you call yourself a fool
in your 23 years

A fool for loving
a fool for caring for me, for me
A fool for all the journeys
we've never been to.

And I call myself,
I call myself a clown, a clown
And I call myself,
I call myself a clown

A clown for trying
to make you smile
For trying to bring
Colours in your life
And I call myself
I call myself a clown

And you call yourself
you call yourself a fool, a fool
And I call myself
I call myself a clown, a clown

A game for fools
a game for clowns

(Fools and Clowns- Απόσπασμα)

Ο κλόουν δεν έχει τον ρόλο του χαζοχαρούμενου γελωτοποιού, όχι ο κλόουν είναι εκείνος που θα ζωγραφίσει ένα χαμόγελο πάνω στην γκρίζα θλίψη. Η μέριμνα φέρνει τη θλίψη, το τραγούδι αυτό πάει πακέτο με την σκέψη του Drifter. Η μέριμνα είναι η έκφραση του «Ανόητου», η αμεριμνησία εκείνη του «Κλόουν».

Έχω την εντύπωση πως τα τραγούδια που μας παρουσιάζει η Αλέξια, είναι κάτι περισσότερο από τραγούδια. Αποτελούν κοάν για διαλογισμό, πάνω στο νόημα της ζωής, της αγάπης και της ελευθερίας. Μικρά αινίγματα δηλαδή που αποκαλύπτουν την ανασφάλεια που περιέχει η θέση «ασφάλειας», και το αντίθετο, πόσο ασφαλής θα αισθανθείς περνώντας στην ανασφάλεια της αμεριμνησίας.

Κατά των δεσμεύσεων, κατά των όποιων δεσμεύσεων, αυτή είναι η «ιδεολογική» τοποθέτηση της Αλέξιας.

Αυτό φαίνεται καθαρά, στο τραγούδι της   Coffee and Cigars. 

It's better, better to leave anyway
they say life would be better anywhere else
I am stuffing dreams under your pillow
and you sleep on them at time

Who are you to set any rules
drinking my coffee, smoking my cigars
Who are you to set any rules
drinking my coffee smoking my cigars

He was standing in the kitchen,
he was dreaming, dreaming all alone
Then he was walking, walking running, walking running, running
closed behind him, closed the front door

Βεβαίως είναι ένας ποιητικός τρόπος να πεις «Τέλος» σε μια σχέση που πλέον δεν ταξιδεύει. Αλλά, είναι και κάτι περισσότερο, μην σταματήσεις ποτέ να βάζεις κάτω από το μαξιλάρι σου όνειρα. Δεν θα γίνουμε καφές και τσιγάρα. Είμαστε Όνειρα, ναι κυρίως αυτό, αν σταματήσουμε να ονειρευόμαστε, καλύτερα να πεθάνουμε, αν ήδη δεν είμαστε πεθαμένοι.

Συνέντευξη της Αλέξιας, θα παρουσιαστεί από το μπλογκ, σε λίγες μέρες.