DING AN SICH : A Paris (Ένα τραγούδι για τη Γιόλα Αναγνωστοπούλου)

Η Γιόλα Αναγνωστοπούλου (Φωτο αγνώστου, 1979?)

Θυμάσαι εκείνο..

βλαμήθιο επιτέλους

Θυμάσαι εκείνο

το σκουριασμένο όνειρο;

A Paris

Οι άνδρες στα πόδια μου!

Θυμάσαι εκείνη την σχισμένη σημαία;

Θυμάσαι;

A Paris

Οι άνδρες στα πόδια μου!

Θυμάσαι εκείνη την σχισμένη σημαία;

Θα βγω στο σκοτάδι

Θυμάσαι εκείνη την σχισμένη σημαία;

Θυμάσαι εκείνο

το σκουριασμένο όνειρο;

Θα σπάσω τη σιωπή

Θα γίνω η φίλη της πεταλούδας

Θα βγω στο σκοτάδι

Θυμάσαι εκείνη την σχισμένη σημαία;

Η φίλη της πεταλούδας

Θα γκρεμίσω τον τοίχο

Θα σπάσω τη σιωπή

Θα βγω στο σκοτάδι

Θυμάσαι εκείνη την σχισμένη σημαία;

Βλαμήθιο
Θυμάσαι εκείνο
το σκουριασμένο όνειρο;
Θα γίνω

A Paris by Manolis Daloukas on Mixcloud

Μουσική : Νίκος Σαρρηκώστας (Ding An Sich)

Στίχοι      : Μανώλης Νταλούκας

Τραγούδι : Κέλλυ Καπετανάκη

Εκτέλεση  :το συγκρότημα Ding An Sich.

Έγραψα το ποίημα αυτό για τη Γιολάντα όταν ακόμη έγραφα ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ.

Αναφέρεται στη σκηνή, όπου η Γιόλα πηγαίνει για πρώτη φορά στο σπίτι της σκόνης.

Στην πόρτα, η Γιολάντα θυμάται ξαφνικά τον εαυτό της στην Πύλη του Πολυτεχνείου- η «σχισμένη σημαία» είναι το σύμβολο.

Μέσα της συγκρούεται το όνειρο της περασμένης νιότης (σκουριασμένο πια), με το τωρινό απατηλό όνειρο της μεταμόρφωσης. Φαντάζεται πως η απόφαση είναι μια ηρωική πράξη που θα την οδηγούσε σε κάτι ανώτερο.

Έτσι και εγκλωβίζεται.

Και από την αιώνια Πύλη του Πολυτεχνείου, εκεί όπου βροντοφώναζε κάποτε Ελευθερία, πέφτει σκλάβα, στην άθλια πόρτα της ηρωίνης.

Το αντίστοιχο κομμάτι από το βιβλίο είναι:

Βιαζόταν πολύ, αλλά ένα παράξενο αίσθημα την εμπόδιζε να ανέβει δυο δυο τα σκαλιά και τα μέτρησε ένα ένα, μέχρι τον δεύτερο όροφο. 

Επιτέλους, ήταν μπροστά αλλά δεν πατούσε καλά, μάλλον στηριζόταν πάνω στην πόρτα. Η πόρτα εκείνη! Με το γκρίζο χρώμα της αποθάρρυνσης, γεμάτη χαρακιές, κάποιος είχε γράψει με κόκκινο μαρκαδόρο the scream of the butterfly. Κι ακόμα ένα άτεχνο σχέδιο, μια ελληνική σημαιούλα.

Θυμήθηκε ξαφνικά την σημαία που ανέμιζε στα κάγκελα του Πολυτεχνείου.

Την τελευταία στιγμή, ήταν ακόμη εκεί και ούρλιαζε «Δεν θα μας χτυπήσετε! Είστε αδέλφια μας» και αμέσως μετά τα «αδέλφια» τους χτύπησαν με το άρμα.

Τι να έγινε άραγε εκείνη η σημαία που την άφησε τρέχοντας γιατί επειγόταν από την Πύλη που έπεφτε; Την έβλεπε στον ύπνο της, επί χρόνια. Δεν ανέμιζε, ήταν μια σκισμένη σημαία ανάμεσα σε χαλάσματα, αλλά αυτό ήταν πια ένα παλιό, σκουριασμένο όνειρο, από τον πλανήτη που είχε αφήσει. Τώρα, βρισκόταν αλλού, πολύ μακριά από εκείνη την Πύλη, τώρα ήθελε να περάσει αυτή την τιποτένια γκρίζα πορτίτσα, και να γίνει η φίλη της κουλής πεταλούδας.

Χτύπησε κρατώντας την ανάσα. Της άνοιξε ο ίδιος ο Βελεσιώτης. Κοιτάχτηκαν όπως ένα θηρίο κοιτάζει ένα άλλο θηρίο. Μέσα, ένα μπομπινόφωνο REVOX έπαιζε το ρεμπέτικο…

Σα μαστουρωθείς

γίνεσαι ευθύς

βασιλιάς, δικτάτορας, 

θεός και κοσμοκράτορας…

-Ωχ, πρέζα αδελφούλα μου μέχρι την ανάσταση… μουρμούρισε ο Βελεσιώτης.

Ίσα που κρατήθηκε να μην λιποθυμήσει. Ένα βρωμερό σαλόνι με ελάχιστα έπιπλα. Και ένα πράσινο αμπαζούρ που φώτιζε λίγο, σ’ ένα άθλιο χαμηλό τραπεζάκι