Θαυμάζω την Lou Doillon, ίσως επειδή πρώτα θαύμασα την μητέρα της, την
εκπληκτική Jane Birkin.
Με την Κ. τον πρώτο μου έρωτα,
χορεύαμε στα πάρτι, το περίφημο Je t'aime... moi non plus. Την ρώτησα κάποτε,
τι σημαίνουν άραγε τα λόγια του
τραγουδιού. Μου απάντησε με έκπληξη .... «τι λες;...δεν καταλαβαίνεις;». Καταλάβαινα,
αλλά διαισθητικά, ήθελα πάντα να γνώριζα, και το ακριβές νόημα, στη Γαλλική γλώσσα...
Έμαθα Γαλλικά, με
σουρεαλιστικό τρόπο, γιατί είχα δασκάλα, την κυρία Ιφιγένεια.
Από μικρός, είχα ενδιαφέρον για
την Γαλλική γλώσσα, όμως η μεγάλη αγάπη μου για τη ροκ μουσική, με έστρεψε να μάθω
καλά, πρώτα τα Αγγλικά.
Τα Γαλλικά, ήταν ένας ανεκπλήρωτος
πόθος, μέχρι το 2008, οπότε και γνώρισα την μία και μοναδική κυρία Ιφιγένεια.
Θα την θυμάμαι για ΠΑΝΤΑ.
Την θαύμαζα για τις γνώσεις
της, την αντιμετώπιζα πολύ σοβαρά, αλλά ταυτόχρονα, και με μια ακατανίκητη διάθεση
για πλάκα. Με διασκέδαζε αφάνταστα να
την πειράζω.
Για παράδειγμα, η κυρία Ιφιγένεια,
δεν χώνευε τον τότε Υπουργό Οικονομικών, Γιώργο Αλογοσκούφη. Εγώ της έλεγα, πως
ήμουν φίλος με τον Αλογοσκούφη, και κάποτε θα τον έφερνα μαζί μου στο μάθημα. Μαγνητοφωνούσα
τα μαθήματα, για να τα ακούω μετά και να γελάω, όμως, μέσα από το γέλιο, μάθαινα.
Και τώρα καταλαβαίνω, ότι δεν μαθαίνουμε τίποτα, αν δεν υπάρχει η χαρά. Ένα απόσπασμα
από μάθημά μου, με την κυρία Ιφιγένεια, ακολουθεί...
χαχαχα απολαυστικος ο νταλουκας,ροκακι η κυρια ιφιγενεια.
ΑπάντησηΔιαγραφή