Η εικόνα του μικρού αγοριού που τιμωρήθηκε από την δασκάλα
του στο Δημοτικό Σχολείο Linkoln, στο Όρεγκον των Ηνωμένων Πολιτειών και
αναγκάστηκε να φάει χώρια από τους συμμαθητές του, χωρίς να έχει οπτική επαφή,
αφού η δασκάλα τοποθέτησε μπροστά του ένα μεγάλο χαρτόνι σαν παραβάν.
Τι επιπτώσεις, έχουν τέτοιες τιμωρίες, στην προσωπικότητα
των παιδιών; Συνήθως ολέθριες. Δημιουργούν ανασφάλειες, που φθάνουν σε κρίσεις
πανικού και μπορεί να διαμορφώσουν ψυχαναγκαστικούς χαρακτήρες.
Μεγαλώνοντας, οι τιμωρίες δεν σταματούν, ο κακός δάσκαλος φεύγει, αλλά σε τιμωρεί η ζωή, αυτό που λέμε δηλαδή ζωή, και που μόνο ζωή δεν είναι.
Το άδικο, είναι καθεστώς, και, τιμωρεί ενηλίκους.
Οι φόβοι συνεχίζουν να υπάρχουν.
Μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτές τις καταστάσεις (ως ενήλικοι, ή ως παιδιά) αν αλλάξουμε οπτική και από την πίκρα και ηττοπάθεια, περάσουμε στην διάθεση «ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό». Τότε, αυτές οι τιμωρίες,
όσο άδικες και εάν είναι, λειτουργούν σαν τα καλύτερα μαθήματα και διαμορφώνουν
ανθεκτικό χαρακτήρα.
Αυτό, το παλιό εκκλησάκι (Άγιος Νικόλαος στην Μονεμβασιά), ήταν κάποτε σχολείο.
Ανάμεσα στους μαθητές, ήταν και ο μεγάλος μας ποιητής Γιάννης Ρίτσος.
Συχνά, τον τιμωρούσε ο δάσκαλος, κι εκείνα τα χρόνια, οι τιμωρίες ήταν σκληρότερες.
Αργότερα, φτασμένος ποιητής πια, βρέθηκε ξανά, μπροστά στο παλιό του σχολείο,
σε αυτό το εκκλησάκι. Και ακούστε τι είπε (ΑΡΧΕΙΟ Ηρώς και Γιώργου Σγουράκη)...
Ανάμεσα στους μαθητές, ήταν και ο μεγάλος μας ποιητής Γιάννης Ρίτσος.
Συχνά, τον τιμωρούσε ο δάσκαλος, κι εκείνα τα χρόνια, οι τιμωρίες ήταν σκληρότερες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου