Σίσσυ Δουτσίου- Ω! Απόκρυφον (Παρουσίαση της Ποιητικής Συλλογής)

Σίσσυ Δουτσίου (Φωτογραφία και επεξεργασία:Μανώλης Νταλούκας, 2016)

Ω! Απόκρυφον.

Η δεύτερη συλλογή ποιημάτων της Σίσσυς Δουτσίου (2015), ως τέχνη γραφής, τοποθετείται δικαίως, στο ύψος της Κατερίνας Γώγου και της Γιόλας Αναγνωστοπούλου.

Εξαίρετο έργο! Αποτυπώνει τις κινήσεις του νου, μιας κοπέλας, που περνά από τον wild ροκ τρόπο ζωής, επιθυμώντας να φθάσει στην spirit side.

Η Δουτσίου, στέκεται οργισμένη απέναντι σε κάθε ασφυκτικό, ανέραστο και ανούσιο, εξομολογείται προσωπικούς φόβους, περιγράφει αδιέξοδα, αλλά ταυτόχρονα, ρίχνει μια κοφτερή ματιά, στα ίχνη, που οδηγούν σε ανώτερο επίπεδο συνείδησης, και σε λυτρωτικό προσδιορισμό, της  σχέσης του εαυτού με το εξωτερικό περιβάλλον.

Προβάλλει αθέατες για τον κοινό νου λεπτομέρειες, ανοίγοντας πόρτες, πνευματικής εμπειρίας. Σε αρκετά σημεία, μια ποίηση Ζεν, ένα είδος Γιόγκα, που παραδίδεται με ποιητικό τρόπο.

Η εμβάθυνση στον κόσμο της, μοιάζει με διαλογισμό, που προετοιμάζει τον νου, για κίνηση Ελευθερίας.

Η φωτογραφία του εξώφυλλου της ποιητικής συλλογής, έργο της εκπληκτικής φωτογράφου, Katerina Plotnikova.

Ως δείγμα της τέχνης της ποιήτριας, σας δίνω σε μορφή pdf, πέντε ποιήματα, από το σύνολο που περιλαμβάνει, είκοσι δύο.

Τα ποιήματα αυτά, μπορείτε να τα διαβάσετε ΕΔΩ.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Μην ανοίξετε το pdf, και μην συνεχίσετε την ανάγνωση, αν σας ενοχλούν οι τολμηρές λέξεις. Ακόμη, αν είστε ανήλικος (ανεξάρτητα από την ηλικία) ή σεμνότυφος. Αυτή η προειδοποίηση γίνεται, γιατί, η διαδικασία, είναι πολύ πιθανόν, να σας ταράξει.

Κάποιες παρατηρήσεις μου, για τα πέντε ποιήματα...

1. Ω! Απόκρυφον

Το ποίημα θα σκανδαλίσει πολλούς. Κάποιοι θα δουν πορνογράφημα. Όμως, είναι καθ ολοκληρία  αθώο.

Στην διαδικασία της Όρασης, δεν υπάρχουν βρώμικες λέξεις, υπάρχουν βρώμικες διαθέσεις.

Η διάθεση της ποιήτριας, δεν είναι χυδαία.

Είναι διάθεση για ζωή, έχει τα μάτια εκείνης της γυμνής κοπέλας, που μας κοιτά αθώα, μέσα από τον πίνακα του Μανέ, Πρόγευμα στο Γρασίδι.

Τολμάς να δεις την ζωή; Μπορείς να βγεις από το όποιο ασφυκτικό ρούχο;

Είναι εύκολο να βάλεις το έργο, στο σύνολο των απορριφθέντων και άσεμνων.

Το δύσκολο, είναι να δεις, αυτό που σου δείχνει με τις πρώτες του λέξεις:

Ω! Ύσσαξ

Ω! Φύσις

Ποια θέλει να πλησιάσει την Φύση της, και δεν θα την πουν πρόστυχη;

Ποια θα μιλήσει τόσο αισθαντικά για τον Ύσσακα, την μήτρα ζωής, χωρίς να λιποθυμήσουν δίπλα της, οι γριές ζαρωμένες; Παλαιότερα, θα την έλεγαν μάγισσα, θα την έκαιγαν στην φωτιά.

2. Τα Ιδρωμένα Αρχίδια του Γυμνασμένου Άντρα Με Αηδιάζουν

Δεν καταφέρεται κατά του τζόκινγκ, ή της γυμναστικής. Εναντιώνεται σε έναν τύπο ανθρώπου, αυτόν που χτίζει κορμί, αλλά όχι μυαλό, όχι αισθήσεις, όχι το πνεύμα.

Η ποιήτρια, σαν ένα κοριτσάκι, κρυμμένο πίσω από θάμνο, κοιτάζει τον ιδρωμένο άντρα που τρέχει στο πάρκο.

Ο μονόλογος είναι οργισμένος και διασκεδαστικά αιχμηρός. Η κοπέλα τον μουντζώνει, του βγάζει τη γλώσσα ... «Τρέξε μαλάκα, τρέξε...».

Ο άντρας δεν την ακούει.

Δεν την πειράζει αυτό.

Ουσιαστικά, δεν θέλει να την ακούσει.

Της αρκεί να τα πει, για να τον γελοιοποιήσει στα μάτια της, και στα μάτια αυτών που διαβάζοντας το ποίημα, θα σταθούν οιονεί σύντροφοί της, στον μυστικό θάμνο.

Από την μια, έχουμε την εικόνα του δρομέα, του άντρα μάτσο, που πιστεύει πως φτιάχνοντας μούσκουλα, θα γαμήσει τον κόσμο.

Από την άλλη, έχουμε τον καγχασμό της μικρής, που θα μπορούσε να είναι μονόλογος εξαίρετου θεατρικού έργου.

3. Ένα Υπέροχο Πρωινό

Από τον τίτλο, θα περίμενε κανείς, μια απίστευτη σχέση, με μαρμελάδες και αχνιστό καφέ, ύστερα από μια υπέροχη ερωτική νύχτα, στο κρεβάτι.

Όμως, το υπέροχο πρωινό, δεν έχει υπέροχο έρωτα, το αντίθετο: Η σχέση είναι φθαρμένη, εκείνη στέκεται απέναντι από τον πρώην ωραίο αγαπημένο, έντρομη, και «αδειάζει όλους τους φόβους της επάνω του».

Νοιώθει το τέλμα.

Κοιτάζει τα χέρια της, οι άκρες τους έχουν ασπρίσει. Γερνάει.

Πού είναι λοιπόν το υπέροχο;

Το εξηγεί, στον τελευταίο της στίχο:

«Μα είμαι ακόμη εδώ.

Εδώ».

Αυτή είναι μια υπέροχη σκέψη.

Να μην φύγει, έστω και αν δεν υπάρχουν όπως παλιά, τα παθιασμένα γλωσσόφιλα.

Έστω και αν πέρασαν οι νυχτερινοί οργασμοί.

Αυτή θα μείνει κοντά του.

Μελαγχολικό ποίημα.

Βλέπει καθαρά μια πραγματικότητα.

Μπορεί εσύ να διαφωνείς, να θέλεις να την κάνεις να φύγει. 

Όμως εκείνη, θα μείνει, με την σκέψη της, πως αυτό το απαίσιο πρωινό, μπορεί να μοιάζει υπέροχο.

Εδώ, υπάρχει ένας γρίφος.

Αν το «Ω! Απόκρυφον», πρώτο ποίημα της συλλογής, είναι ένας ύμνος στον Έρωτα, και πίσω από την κάθε γραμμή του, ξεπηδούν διψασμένες Βακχίδες, πώς γίνεται και στο «Υπέροχο Πρωινό», να κυριαρχεί, η απόφαση μιας θυσίας, και η σκέψη «Θα μείνω Εδώ», έστω και αν δεν ποτίζονται τα σεντόνια με σπέρμα;

Ο Γρίφος, φαίνεται να εξηγείται, στο ποίημα «Μητέρα».

4. Μητέρα

Μια γρήγορη αναδρομή, από τη στιγμή που γεννήθηκε και ένιωσε την αγκαλιά της Μητέρας.

Θυμάται εικόνες: το μητρικό γάλα, την γιαγιά, τα σχολικά χρόνια, τον προεφηβικό οργασμό, το πρώτο στριφτό, ταξίδια διάφορα, πρόσωπα αγαπημένα, και ανάμεσα σε όλα αυτά, την μυστηριώδη μορφή, ενός ψηλού άντρα.

Αυτός ο άντρας, που τίθεται παρενθετικά σιωπηλός, μοιάζει σαν, όλα αυτά τα χρόνια να αποτελεί, μια σκιά, ένα πνεύμα, ωσεί παρών, μια διαρκής απουσία.

Στο τέλος, αποκαλύπτεται η ταυτότητα. Υπάρχει μια τρομερή εικόνα: η μητέρα θάβει «το πνεύμα του άντρα της», σε βαθύ τάφο. 

Είναι λοιπόν, αυτή η σκιά, ο πατέρας;

Και αν η μητέρα, θάβει το πνεύμα, και όχι το σώμα του άντρα της, αυτό δεν δείχνει μια εγκατάλειψη; Δεν υπονοείται πως αυτός έφυγε, διαλέγοντας να μην πει «Είμαι Εδώ και θα μείνω»;

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, εξηγείται ο γρίφος της «Υπέροχης Μέρας».

Μια παλιά πληγή, φαίνεται τώρα, να ανοίγει στη σκέψη της ποιήτριας, και η πρώτη εικόνα, της  Βακχίδας, χάνεται, και αναδύεται αυτή της τραγικής ηρωίδας.

5.Μακάβριο Τέλος

Έχουμε ήδη καταλάβει, πως το έργο που παρακολουθούμε στην ποιητική συλλογή, δεν είναι σεξουαλικό, περισσότερο μοιάζει με ψυχολογικό δράμα.

Το Μακάβριο Τέλος, είναι μια φανταστική περιγραφή, του Θανάτου.

Έχει όμως, μια φωτεινή προοπτική: Το να θυμάσαι τον Θάνατο, θυμάσαι την ματαιότητα, το πόσο σύντομα θα φύγουν από δίπλα σου, πρόσωπα αγαπημένα. Αυτή η υπενθύμιση, που γίνεται με εξαιρετικά καλλιτεχνικό τρόπο εδώ, σου ρίχνει τους φραγμούς που υψώνει η μίζερη καθημερινότητα, και αγαπάς τη ζωή.

Αγαπάς τη ζωή, μέσα από την υπενθύμιση του θανάτου. Σχήμα οξύμωρο, αλλά είναι έτσι.

Στον πνευματικό δρόμο, η συνειδητοποίηση του πρόσκαιρου και της ματαιότητας, επιφέρει Γαλήνη.

ΥΓ.

Η Σίσσυ Δουτσίου, έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές:

Προσβολή Δημοσίας Αιδούς (Εκδόσεις Κενότητα 2007)

Ω! Απόκρυφον (Εκδόσεις Κενότητα 2015)

Ένα τρίτο βιβλίο, ερωτικής λογοτεχνίας, με τίτλο «Η Ηδονοβλεψίας» ετοιμάζεται από την ποιήτρια, και θα εκδοθεί μέσα στο 2016.