Όλες οι φωτογραφίες Μ.Νταλούκας.
Στάθηκε στον τοίχο, μπροστά στην άδεια κορνίζα.
Είπε τους στίχους που θα την περνούσαν στη χώρα του
Never Back:
μετά το ποτάμι
θάρθεις;
Θα βρω ένα σπίτι
θάχει και κήπο
θάρθεις;
θα σε κρατάω
θα με κρατάς
να περάσουμε το ποτάμι
σ αρέσει η μουσική;
ξέρω λίγο κιθάρα
θα με κρατάς
να περάσουμε το ποτάμι
σ αρέσει η μουσική;
ξέρω λίγο κιθάρα
θα μαζεύουμε μανιτάρια
θα σου φτιάχνω φαγητό
θα σου πλένω τα μαλλιά
και θα σου τρίβω την πλάτη
θα γελάμε μέσα στα νερά
θα ντρέπομαι να κάνω μπάνιο μπροστά σου
κι εσύ θα με λες βρώμικη
θα σου φτιάχνω καφέ
και ζεστή ωραία σοκολάτα
θα κοιμόμαστε μαζί και θα κάνει κρύο
θα βρέχει και θα τρέχει το λούκι
και θα φτάνει στο ποτάμι
Θάρθεις;
Μ αγαπάς;
θα περάσουμε το δάσος μαζί
δεν σε ντρέπομαι
σ έχω συνηθίσει
θα κάνει κρύο
και θα φοράμε πουλόβερ
Θάρθεις;
θα περάσουμε το δάσος
και μπορεί και να βρέχει
και μπορεί το ποτάμι να φουσκώσει
και θα σε κρατάω
και θα με κρατάς
και θα τρέχει το λούκι
Θάρθεις;
Αλλά η κορνίζα παρέμεινε σιωπηλή, και η Αλέξια, την
φίλησε ψιθυρίζοντας: «I’ll be thinking of you».
Στην ντουλάπα, εκεί όπου κρυβόταν και η ίδια συχνά,
έκρυβε το μπουκάλι.
Το πήρε και νευρικά κατευθύνθηκε στο παράθυρο.
Κοίταξε έξω, προσπαθώντας να δει μακριά, τον φυγά
εαυτό της.
Μέσα της άκουσε τη φωνή:
«Πήδα!».
Άνοιξε το παράθυρο, πήρε ανάσα βαθιά, θέλοντας,
να πιει την όμορφη μέρα. Oh a happy day!
Πήδησε και τροχάδην πήγε στην πέργολα, πίσω από την πισί
να της βίλας.
Σταμάτησε στο πανάκριβο πιάνο.
Τα δάχτυλά της έσφιξαν το γυαλί.
Ένα σπουργίτι αναπήδησε σε κλαδί, καθώς αφαιρούσε
το πώμα.
Τα μεγάλα της μάτια σκοτείνιασαν.
Follow your heart...
Η βενζίνη απλώθηκε πάνω στα πλήκτρα, στην ουρά,
στο αστραφτερό ξύλο.
Άναψε σπίρτο, δίστασε μόνο για λίγο, και μετά:
«Τώρα!» Η φωτιά τινάχτηκε ψηλά, το πουλί πέταξε στον
απέραντο ουρανό. Λάμψη πήραν τα χείλη, τα μάτια, τα μαλ
λιά, φως το μέτωπο, φως το χέρι, όλα γύρω της έγιναν φως.
Άνοιξε τα χέρια διάπλατα, κι έμεινε άγαλμα, φωνάζοντας
με τα μάτια, όσα έκλεινε στην καρδιά της.
Ύστερα, έγινε ελάφι, και γρήγορα διέσχισε την κατάφυτη αυλή.
Τρέχοντας, άκουσε «Μη φύγεις χωρίς εμάς!». Ήταν η Ελπίδα, η Πίστη, και η Αγάπη, οι τρεις νεράιδες που από μικρή αναζητούσε ματαίως. Υπήρχαν τελικά, κρυμμένες στα δέντρα!
«Πολύ αργά κοπελιές! Τσάο!».
Λαχανιασμένη έφτασε στο σπορ αυτοκίνητο. Γύρισε το κλειδί. «Happy birthday της κόρης...» άφησε μικρό αναστεναγμό και κοιτάζοντας προς το πέτρινο κτίριο:«Goodbye, Σεθ». Πάτησε γκάζι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου