Μπασιάκ: Όποια κι αν είναι η ερώτηση, η απάντηση είναι Ιπποπόταμος!

Ο Μπασιάκ, διαβάζει ποιήματα στο Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός (Φωτ. Μ.Νταλούκας, 2018)

Από το 1967 μέχρι και το 1970, ζούσε στις περίφημες σπηλιές στα Μάταλα Κρήτης, χίπις, ονόματι Ναβάχο, ο οποίος μπορούσε, μέσω διαλογισμού Πατάντζαλι, να μεταφέρει το αστρικό σώμα του, ως και πενήντα χρόνια στο μέλλον.

Σε ένα από εκείνα τα αστρικά του ταξίδια, βρέθηκε στην Αθήνα στις μέρες μας, όπου και συνάντησε τον έλληνα ποιητή, Μπασιάκ ή Μπασιάκο.

Ο Μπασιάκ, τον εντυπωσίασε σε τέτοιο βαθμό, ώστε όταν ο Ναβάχο, επέστρεψε στις σπηλιές και στον δικό του χωρόχρονο, άρχισε να μιλά σαν Μπασιάκος! Πολλές φορές μάλιστα ο Ναβάχο διάβαζε στους έκπληκτους χίπις, τα Μπασιάκια ποιήματα, χοροπηδώντας επί της άμμου.

Ένα από αυτά, είχε τίτλο «Οι Φρίκοι του Μέλλοντος», και οι στίχοι του ήταν:

Όποια κι αν είναι η ερώτηση, η απάντηση είναι Ιπποπόταμος!
Κι επίσης: Βιτόφσκι, Πήγασος, Μπλουζ στην Παραλία Αμπελοκήπων, Ψυχεδέλεια στα Ιλίσσια. Rue de Marseille, Καφενείο Πλάζα, Τουταγχαμών και Μπερντές, Au Revoir, Καφενείο Ελλάς στο Παγκράτι, πηγαίνω βόλτα στο Παγκράτι είτε έχει ήλιο, είτε έχει και βροχή, κάθομαι κάτω πίνω καφέ φαρμάκι, κι όποιος κοιττάει περίεργα, του λέω ευχαριστώ πολύ. Ξεχασμένο Πηγάδι, και Κόμης, Ζαχαροπλαστείο Τσαφ κλπ κλπ. Όποια κι αν είναι η ερώτηση, η απάντηση είναι Ιπποπόταμος!

Είναι φανερό, πως στο ποίημα αυτό, ο Μπασιάκ, ανέφερε θρυλικά ροκ στέκια, που όμως, αν εξαιρέσουμε ίσως το Au Revoir, τα άλλα, στην εποχή του Ναβάχο, το 1967, ως στέκια του ροκ, δεν υπήρχαν.

Έτσι, οι χίπηδες των Ματάλων, από τον Ναβάχο (δηλαδή τον Μπασιάκο), έμαθαν για τους έλληνες φρίκους του μέλλοντος, και έπιναν πολλές φορές στην υγειά τους.

Η ιστορία αυτή, ήρθε στα δικά μου αυτιά, από διηγήσεις ενός παράξενου γέροντα, τον οποίο γνώρισα το 1998 στο Παρίσι, και ο οποίος ορκιζόταν πως ήταν ο Ναβάχο. Ο γέροντας, μου παρέδωσε και τους στίχους του ποιήματος, το οποίο κατά επιθυμία του, ευπειθώς αναφέρω.
Επέμενε μάλιστα, να βρω και να διαβάσω όλα τα ποιήματα του Μπασιάκου, λέγοντας πως, κάθε λέξη του Μπασιάκ, είναι μία μαγική γραμμή, που συνδέει το παρελθόν με το μέλλον.