Διονύσης Φαρμάκης - Recorte

Ο Διονύσης Φαρμάκης, ανέβασε στο bandcamp, την νέα του δουλειά, Recorte.

Ο δίσκος, δεν υπάρχει ακόμη, σε φυσική μορφή. Ως εξώφυλλο, αναρτήθηκε μία φωτογραφία, που τράβηξε ο Φαρμάκης. 
Οι σκιές, ενός δέντρου  και μιας τέντας, σε τοίχο, δημιουργούν ένα παράξενο σχήμα, που θυμίζει την Νεφερτίτη.

Ο τραγουδοποιός, δημιούργησε την φωτογραφία, στο σπίτι του, στην Σαλαμίνα, όπου συχνά απομονώνεται για να εμπνευστεί, όπως και έκανε για τα τραγούδια του δίσκου.

Ο τίτλος του δίσκου, Recorte (προφέρεται ρεκόρτε) σημαίνει κόψιμο, και είναι λέξη ισπανική και όρος της ταυρομαχίας (el recorte al toro/το κόψιμο του ταύρου). Αναφέρεται στις επιδέξιες κινήσεις του ταυρομάχου, που κόβουν την ορμή του ταύρου, τον αποδυναμώνουν, και τον προετοιμάζουν για το τελειωτικό χτύπημα.

Ο λόγος που χρησιμοποιήθηκε αυτή η λέξη ως τίτλος, αποκαλύπτεται στο τραγούδι Αρένα...

Νιώθω σα ταύρος μέσα στην αρένα

που 'χει δεχθεί πέντε μαχαιριές

Αυτό είναι και το κεντρικό τραγούδι του δίσκου, το οποίο επεξηγεί την διάθεση του καλλιτέχνη. Ο Φαρμάκης, αισθάνεται σαν ταύρος σε αρένα. Την τελευταία και θανατερή μαχαιριά, την δίνει ο ίδιος, στον εαυτό του...

Και η τελευταία η πέμπτη και η θανατερή
απ' το κεφάλι μου προκύπτει μια ζάλη
που λογαριάζει πάντα τη φυγή,
να γεννηθώ μες στην αρένα πάλι

Δεν θα χαρακτηρίζαμε τον δίσκο, μελαγχολικό, ούτε θα λέγαμε πως είναι ένα έργο της ήττας. 
Δεν περιέχει ακριβώς μελαγχολία ή πεσιμισμό, αλλά μία ματιά που βλέπει καθαρά τις μαχαιριές, αλλά, δεν παραιτείται, δεν σκύβει κεφάλι.

Ο Φαρμάκης, δημιουργεί, ένα έργο μάλλον αντιστασιακό, που αντιστέκεται, όχι μόνο στο σύστημα, αλλά και στα γυρίσματα του νου, στο μυαλό του το ίδιο. Είναι ένας ακόμη καλλιτέχνης, που αναγκάζεται να τραγουδά σε ταβέρνες για να επιβιώσει. Τι σχέση μπορεί να έχει αυτός, με ένα τέτοιο περιβάλλον; Σχέση ανάγκης. Δεν είναι ο μόνος. Όπως δεν είναι ο μόνος, που βιώνει την αδικία, και τον κοινωνικό αποκλεισμό. 

Η πλειοψηφία, βρίσκεται στο ίδιο χωράφι με τις τσουκνίδες. Συνεπώς, το έργο του Φαρμάκη, εκφράζει την πλειοψηφία, και γίνεται ένας από τα καλλιτεχνικά έργα, που περιγράφουν τίμια την Εποχή της Κρίσης. 

Κάποια τραγούδια, θυμίζουν Low bap, άλλα είναι καθαρά ροκ, ή και προς το έντεχνο, σε κρητικούς δρόμους. Ένα από αυτά, αναφέρεται στα Παιδιά των Λουλουδιών, που η χούντα χαρακτήριζε τέρατα. Αυτό, που ονομάζεται «Τέρατα των Σπηλαίων», μιλά για τα παιδιά των βράχων, στα Μάταλα Κρήτης, που αντιστάθηκαν την Άνοιξη του 1970, στους φασίστες. Ο Φαρμάκης, αποδίδει έναν φόρο τιμής στους παλιούς, και αισθάνεται πως βρίσκεται σε ένα ανάλογο, αν όχι ίδιο, ταξίδι. Το τραγούδι είναι εμπνευσμένο από το βιβλίο Μάταλα (Η ιστορία της Νεφεριάνας). Δες ΕΔΩ

Ο δίσκος – όπως αναφέρει ο καλλιτέχνης- είναι αφιερωμένος σε όσους παλεύουν κόντρα στο βόρβορο των καιρών και χωρίς μασκαρέματα, να βρούνε γόνιμη γη και το ξεχασμένο παιδί μέσα τους.

Ο Διονύσης Φαρμάκης (Φωτ. Μ.Νταλούκας, 2017)

Σε κάποια τραγούδια, βλέπουμε την ένδειξη Πεδίο Δ. Το Πεδίο Δ, είναι κολεκτίβα καλλιτεχνών,  που ίδρυσε ο Διονύσης Φαρμάκης.

Μία κολεκτίβα καλλιτεχνών, έχει συνήθως ως πυρήνα της, ένα σταθερό μουσικό σχήμα, που συμπληρώνεται από άλλους συνεργάτες-υποστηρικτές (ζωγράφους, ηθοποιούς, χορευτές κ.α), ώστε όλοι μαζί, να συγκροτούν  ομάδα ομοούσιου (αλλά όχι αναγκαστικά ομοιόμορφου) ήθους και ύφους.

Τέτοιες κολεκτίβες, για παράδειγμα, είναι σήμερα, οι Fabrica D’ Arte και οι Barayanka, όπως παλαιότερα ήταν οι Αέρα Πατέρα.

Στο Πεδίο Δ, καθοδηγητής είναι ο Διονύσης Φαρμάκης, και γι αυτό και το όνομα του Πεδίου (Δ=Διονύσης).

Ακούστε όλα τα τραγούδια του δίσκου...