ΝΙΚΟΣ ΖΙΩΓΑΛΑΣ - Το Τζάμπο (1985)

Κι αυτή η πατρίδα είναι σαν τις άλλες
Μια σκουριασμένη κι άδεια μπαταρία
Κι αυτοί που κάνουν ζόρικα κουμάντα
Μια συμμορία
(Ν.Ζιώγαλας, Θ’ αντέξω. 1985)
 
Στα 1985, ο Νίκος Ζιώγαλας, κυκλοφορεί το πρώτο του άλμπουμ με τίτλο Τζάμπο.


Το Τζάμπο, είναι ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της Μελαγχολικής Δεκαετίας. Δίσκος που θεωρείται πια, κλασικός. Τα τραγούδια του, γραμμένα κάτω από έντονα  (και συνεπώς πολύτιμα) συναισθήματα. Από το Τζάμπο, ο Ζιώγαλας απέδειξε ότι εκτός από καλός μουσικός είναι και ποιητής. Οι στίχοι του Τζάμπο …

Έφυγε το μωρό μου
Πέταξε μ ένα τζάμπο
Τώρα μέσα στον στρατώνα
Θα χουμε βαρύ χειμώνα
Ας μπορούσα να έφευγα από δω
Ας μπορούσα να την κάνω
Να έπαιρνα αεροπλάνο
Θέλω την αγάπη μου να βρω
 

Στοιχεία για το τραγούδι αυτό, αλλά και για άλλα τραγούδια του δίσκου, δίνονται στο απόσπασμα της συζήτησης που είχα με τον Νίκο Ζιώγαλα (Άνοιξη του 1985), στο ημιυπόγειο σπίτι του στην Αθήνα.
(τις φωτογραφίες του Νίκου, τις έβγαλα εκείνη τη μέρα)
 
 
 -Τι άνθρωπος είσαι Νίκο;
-Εσύ τι νομίζεις;
-Ρομαντικός! Θα σε έβλεπα σε μια παρέα με τον Γερμανό, τον
Λάκη τον Παπαδόπουλο, τους Κατσιμιχαίους…τον Μανίκα ίσως…τι λες; Θα σου άρεσε να είσαι σε μια τέτοια παρέα;
-Θα σου πω τι δεν είμαι…ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ άνθρωπος που γράφει με απλή φαντασία. Ό,τι γράφω το ζω και μάλιστα με έντονα συναισθήματα
-Ε τότε my friend να μιλήσουμε για τα συναισθήματα αυτά…όταν ερχόμουν συνάντησα στον δρόμο την Κατερίνα Γώγου…με ρώτησε που πηγαίνω και της είπα στον Ζιώγαλα…μου είπε «α τι καλά!!!...αυτό το παιδί που τραγουδάει το Τζάμπο!!..μ αρέσει αυτό το τραγούδι»…
-Τραγούδι αγάπης και τραγούδι χωρισμού…Ο φίλος μου Δημήτρης ο Μέγας, όταν ήταν φαντάρος, ήταν ερωτευμένος με μία κοπέλα που τον άφησε για να πάει στην Αμερική. Μου διηγήθηκε την ιστορία κι εγώ την έζησα πολύ έντονα με αυτά που μου έλεγε. Μπήκα στην θέση του. Έτσι έγραψα το τραγούδι που έγινε και τίτλος του δίσκου. Αν και αρχικά είχα την σκέψη να ονομάσω τον δίσκο Πρόσφυγας Εντός, γιατί έτσι ακριβώς αισθάνομαι
-Δηλαδή;
-Αισθάνομαι σαν πρόσφυγας.
-Με πραγματική πατρίδα;
-Την ψάχνω. Έχω συνεχώς την παράξενη νοσταλγία ενός τόπου που δεν έχω γνωρίσει και όμως είμαι σίγουρος ότι είναι η πραγματική μου πατρίδα..
-Θα σου διαβάσω κάτι… «Τα χρώματα ήταν στο θόλο του ουρανού ζωγραφισμένα, και πίστεψα πως χρόνια όμορφα θα ‘ρθουν μαζί με σένα…Αρρώστησα όταν την είδα να περνά σε χέρια ξένα. Κι οι φίλοι μου είδαν την τρέλα να γυρνάει μες στη ματιά μου. Έπρεπε να τιμωρηθώ, το ένιωθα. Γιατί είχα φτάσει ο θνητός στα έγκατα. Στον πάτο της καρδιάς μου». Τι είναι αυτό;
-Δικό μου τραγούδι. Το έγραψα για έναν μεγάλο μου έρωτα. Όπως καταλαβαίνεις, όταν εγώ κατάλαβα ότι αυτή η κοπέλα ήταν ο έρωτας της ζωής μου, ήταν αργά. Εκείνη είχε περάσει σε ξένα χέρια. Καμιά φορά αντιλαμβάνεσαι αργά τι θησαυρό είχες στα χέρια σου…
-Γιατί όμως γράφεις «έπρεπε να τιμωρηθώ» ;
-Νομίζω ότι πληρώνεις πάντα ένα αντίτιμο για να αποκτήσεις τη γνώση. Θα πρέπει να υποστείς το μαρτύριο της δίψας για να αντιληφθείς την αξία του νερού. Δεν είναι καθαρό;
-Είναι. Έχεις φίλους;
-Ναι, σου ανέφερα τον Μέγα, θα σου πω και τον Κατσιμίχα, μαζί του έγραψα και το «Πρέπει ν αντέξω».
-Πηγαίνεις σε μπαράκια;
-Ναι! Τα μπαράκια για μένα αποτελούν ένα χώρο έμπνευσης. Έχω δουλέψει και ως μπαρμαν…
-Που;
-Στο Λούκι. Εκεί είχα και μια ψυχική αναστάτωση που περιγράφω στο τραγούδι «Σαν Σταρ του Σινεμά». Μια κοπέλα εκπληκτική με αναστάτωνε κάθε φορά που κατέβαινε τα σκαλιά και καθόταν σε σκαμπό του πάγκου του μπαρ. Η κυρίως αίθουσα ήταν υπόγεια, οπότε όταν ερχόταν κάποιος έβλεπες πρώτα τα πόδια του να κατεβαίνουν τη γυριστή σκάλα. Έχω δουλέψει επίσης και σε μπαρ της Σαντορίνης. Το Μην Υποκρίνεσαι, γράφτηκε εκεί.