Θα θυμάμαι για πάντα, εκείνη
τη βραδιά.
Οι μουσικοί, ένας με τη βιολόλυρα,
άλλος με το λαούτο του, κι άλλος με μαντολίνο. άρχισαν το σκοπό
Πλατεία του Αμαριανού
με τον απλάτανο σου,
τσι στεναγμούς και τσι χαρές
και το κρυγιό νερό σου.
και μετά πέρασαν στο Άστρα Μη
Με Μαλώνετε, που είχε γράψει παλιά, ο Καστελολευτέρης με μαντινάδες που
κρατούσε απ' τον παππού του.
Άστρα μη με μαλώνετε που
τραγουδώ τη νύχτα
γιατί έχω πόνο στην καρδιά
και βγήκα και τον είπα
Αυτός που τραγουδούσε,
πετούσε το χέρι απίστευτα στην κοντιλιά, θα μπορούσες να τον πεις ζωγράφο των
ήχων.
Ύστερα, άλλαξε τον σκοπό. και
πιάστηκαν τα κορίτσια του χωριού, σε ένα χορό χαρούμενο, που λένε Μαλεβιζιώτη. Η Σοφία, ξεχώρισε γρήγορα, κι οι
άλλες στάθηκαν, χτυπώντας παλαμάκια. Αυτή, χόρευε, στις μύτες των ποδιών της,
στρεφόταν με σηκωμένα τα χέρια, σαν να κρατούσε πανί, κι έλεγες να, τώρα ο
ταύρος περνά δίπλα της ξυστά, κι αυτή τον αποφεύγει. Και γρήγορα πάλι,
ζυγιαζόταν το κορίτσι στα λεπτά ακροδάχτυλα, έτσι που νόμιζες πως όπου νάναι θα
τιναζόταν ψηλά και θα στεκόταν περήφανη, πάνω στον αόρατο ταύρο.
Σε λίγο, το δοξάρι κύλησε σε
άλλο σκοπό, και παραμέρισαν τα κορίτσια.
Βγήκαν μπροστά τα αγόρια του
χωριού, σχημάτιζαν αλυσίδα, πιασμένα από
τους ώμους και άρχισαν χορό πολεμικό. Τον γρήγορο ρυθμό, τόνιζαν οι μπότες
τους, που χτυπούσαν ταυτόχρονα κατά γης. Με πήδους στον αέρα και τσακίσματα
ξεχώριζε ο πρώτος σε αυτή την ανθρώπινη αλυσίδα, που κάθε τόσο έσπαζε, και
κάποιος άλλος έμπαινε πρώτος. Και όταν ο τραγουδιστής είπε τα λόγια...Σαν θες να μάθεις τω Σφακιώ ο τόπος ήντα
βγάνει πες στσι Μαδάρες να σου πουν για το Δασκαλογιάννη... σηκώθηκε ο
Αμαριανός και πήγε πρωτοχορευτής, έχοντας κι αυτός, στην κίνηση και στο βλέμμα
του, κάτι από τα ανήμερα αγριοκάτσικα που τρέχουν στα βουνά της Κρήτης.
Ποτέ δεν ήταν τόσο ξεκάθαρη, μπροστά
μου, η έννοια της λεβεντιάς. Ποτέ πριν, δεν σκέφτηκα, όπως εκείνη τη στιγμή: Τι
κρίμα, που δεν έχω γεννηθεί κι εγώ, στην Κρήτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου