Γιεγιέδες και Χούντα

Φωτο: Ο «γιεγιές» Γιώργος Κηρύκου (είχε το παρατσούκλι Αλμπάνο), από την Ικαρία, 18άρης, το 1973, ανεβασμένος στην Πύλη του Πολυτεχνείου, έμεινε παλικαρίσια εκεί,  μέχρι που μπήκε το τανκς. Βασανίστηκε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ. Στην μεταπολίτευση, δεν διεκδίκησε τίποτε. Παρέμεινε άσημος, και  έπαιζε ροκ μουσική, για να ζήσει.Το 1993, κάηκε  στη φωτιά της Ικαρίας, πάλι σε αγώνα του, να σώσει ανθρώπους.

Τελευταία, μεταξύ ερευνητών του ροκ φαινόμενου, επικρατεί μια συζήτηση, αν οι Γιεγιέδες, έκαναν ή όχι, αντίσταση στην χούντα.

Το πρώτο που θέλω να πω, είναι πως διαφωνώ με τον όρο «Γιεγιές/Γιεγέδισα», αφού έτσι, και με διάθεση κοροϊδευτική, η θεωρούμενη σοβαρή, αλλά αρτηριοσκληρωτική κοινωνία, χαρακτήριζε την γεμάτη ζωή νεολαία της εποχής.

Οι ίδιοι, ποτέ δεν αποκαλούσαν τους εαυτούς τους «Γιεγέδες», που ηχούσε σαν βρισιά. Εμείς σήμερα, αν θέλουμε να αναφερθούμε στην διάθεση που ήταν σαφώς ψυχεδελική, συντονισμένη στο πνεύμα της Βρετανικής Εισβολής και του Καλοκαιριού της Αγάπης, είναι προτιμότερο, να χρησιμοποιούμε τον όρο, Ψυχεδελική νεολαία.

Ο πρώτος που έγραψε πως το ελληνικό ροκ, δεν έκανε ουδεμία αντίσταση στους χουντικούς, ήταν ο Κώστας Αρβανίτης (σήμερα κυκλοφορεί με το ψευδώνυμο  Manwolf Louie), Με σειρά άρθρων του στο περιοδικό Μουσική, έφτασε στο σημείο, να ισχυριστεί, πως «η χούντα πατρονάριζε το ελληνικό ροκ», και ότι οι ροκάδες, απείχαν από τις μεγάλες κινητοποιήσεις της εποχής, όπως το Πολυτεχνείο. Τις απόψεις αυτές, έχει υιοθετήσει, και ο Φώντας Τρούσας. 

Ήμουν στο Πολυτεχνείο, και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι, και ο Αρβανίτης, και ο Τρούσας, δεν ήταν εκεί. Συνεπώς, δυο γάιδαροι, δεν μπορούν να μιλούν, για ξένο αχυρώνα. Δεύτερον, οι περισσότεροι από τους εξεγερμένους φοιτητές, μπορεί να συμπαθούσαν, ή να ανήκαν σε, σχήματα της Αριστεράς, αλλά ταυτόχρονα, ήταν φιλικοί με το ροκ, ή ήταν και οι ίδιοι, ροκάδες. Φοιτητές που δεν άκουγαν Σαββόπουλο, δεν άκουγαν Poll, δεν υπήρξαν, ή αν υπήρξαν, δεν ήταν στα Κάγκελα, αλλά στη χουντική νεολαία.

Το νόημα της αντίστασης

Ποια είναι η αντίσταση που έκανε το ελληνικό ροκ, και η ροκ διάθεση γενικά, στην χούντα; Η στάση ζωής.

Αν ορίσουμε ως αντίσταση, μια ενέργεια βομβιστική, τέτοια, βεβαίως δεν υπήρξε. Όμως, οι βομβιστικές ενέργειες, δεν προκαλούν κοινωνικές αλλαγές. Ενώ το ροκ, πέτυχε με ειρηνικό τρόπο, να συντονίσει την ελληνική νεολαία. Πέτυχε να μεταδώσει μαζικά, τα μηνύματα της αγάπης, ειρήνης και αλληλεγγύης. Οι νέοι της εποχής, μπήκαν στην απέναντι όχθη.

Έγραψαν στα παλαιότερα υποδήματα, την χουντική καθοδήγηση, και με τα τραγούδια και τον τρόπο ζωής τους, θωρακίστηκαν απέναντι στην αρρώστια της χούντας.

Είναι λίγο αυτό;

Όσοι απαξιώνουν μια τέτοια θωράκιση, στην πραγματικότητα, αρνούνται να δεχθούν, προοδευτικές αλλαγές, που δεν κηδεμονεύονται από τους ίδιους. Αυτές οι παλαιοκομματικές αντιλήψεις, ευτυχώς, σήμερα έχουν σε μεγάλο βαθμό ξεπεραστεί. Το Ροκ, δεν ήταν εχθρός της Αριστεράς. Σε επίπεδο νεολαίας, συναντήθηκαν πολλές φορές, σε φοιτητικά δωμάτια, και σε πάρτι. Αλλά και στους αγώνες, ήταν μαζί, ζητώντας τα ίδια, με διαφορετικό τρόπο. Σαν δυο γειτονόπουλα, από διαφορετικές ιδεολογικά οικογένειες. Οι πατεράδες τους δεν μιλιούνται. Αλλά τα γειτονόπουλα, παίζουν μαζί. Κάποιοι γεροντοκόροι, μπορεί να τα χώρισαν, αλλά ήρθε καιρός που ξανάγιναν φίλοι.

Αυτή η σχέση φιλίας, ήταν εκείνη την εποχή, αρκετά φανερή. Σχέση φιλίας, υπήρχε ακόμη. μεταξύ Ροκ και Δεξιάς, πάντα όμως σε επίπεδο νεολαίας. Όμως, είναι άλλο η Δεξιά και άλλο ο φασισμός της ακροδεξιάς. Και, το να λέει κανείς, πως «ο Παπαδόπουλος γούσταρε το ροκ» (Αρβανίτης και Τρούσας), πόσο επαφή μπορεί να έχει με την κοινή λογική; Καμία.